Τραγικές οι αντιφάσεις στη συμπεριφορά τής Αριστεράς. Από τη μια
η μνημειώδης Αντίσταση και από την άλλη η ολέθρια στάση της στο
«Μακεδονικό», σ' εκείνη την ταραγμένη εποχή. Οπως και στο Κυπριακό. Από
τα συλλαλητήρια για τον Ελληνισμό της Κύπρου στα διεθνιστικά υδαρή, με
αποκορύφωμα την πλειοδοσία στο «Σχέδιο Ανάν». Πρωταγωνιστές, γνωστοί
πανεπιστημιακοί και αρθρογράφοι, οι οποίοι κλείνουν τα μάτια τους στο
'55 και στην εποποιία του Κυπριακού Ελληνισμού, που ξεσηκώθηκε εναντίον
των Εγγλέζων, την ώρα που η μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων παρέμενε άπραγη.
Οπως -δυστυχώς- και η Αριστερά της Κύπρου.
Κάποια προσεκτική μετατόπιση παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως εκ μέρους του ΚΚΕ. Αξιοπρόσεκτες θέσεις και ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, πόρρω απέχουσες του γνωστού δογματικού και άσαρκου διεθνισμού. Δεν έπαψε ο διεθνισμός να συνιστά εμβληματικό στοιχείο του ΚΚΕ. Ομως δεν οδηγεί πια σε ολισθηρές ατραπούς και σε απλουστευτικές αναλύσεις... Στον απέναντι ανανεωτικό χώρο, παρά τις μαρμαρυγές τής τελευταίας δεκαετίας, τα πράγματα παραμένουν χειμέρια.
Ο χώρος αυτός δυναστεύεται από έναν δίδυμο ιό. Ο αποξηραμένος διεθνισμός του παρελθόντος, αγκαλιά με τον ανίατο δογματισμό τού «εκσυγχρονισμού». Ενας λειμώνας όπου άνθησε και θάλλει η χορεία των «αντιεθνικιστών»: Λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον της επίσημης Ιστορίας, αντί για θεμιτή και γόνιμη κριτική. Μονομερής καταδίκη του εθνικισμού, με κραυγαλέο παράδειγμα η στάση τους στο σύγχρονο «Μακεδονικό», στο οποίο νομιμοποιούν απόλυτα τους ασύστολους εθνικιστές της FYROM. Μονοδιάστατη οπτική στο «μεταναστευτικό», με την αυτονόητη έγνοια για τους χειμαζόμενους μετανάστες να εξελίσσεται σε προκλητική αδιαφορία για τους εξίσου χειμαζόμενους Ελληνες. Και, βέβαια, επιφανειακές προσεγγίσεις στα ελληνοτουρκικά και στο μειονοτικό της Θράκης.
Η Αριστερά χάνει το δίκιο της κολυμπώντας στα νερά των δογματικών στερεοτύπων, όπως αναπαράγονται και προβάλλονται από επιφανείς εκπροσώπους της σεσημασμένης χορείας (Ρεπούση, Δραγώνα, Λιάκος, Χριστόπουλος, Αναγνωστοπούλου, Τσιτσελίκης κ.ά.), καθώς και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Χάνει το δίκιο της διότι ικανό μέρος των απόψεων αυτών παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το '21 και οι μύθοι, η Συνέχεια του Ελληνισμού, η Μικρασιατική Καταστροφή, τα ελληνοτουρκικά, τα μειονοτικά, το Κυπριακό, το μεταναστευτικό κ.ά. είναι πεδία στα οποία θα μπορούσε να εισφέρει τον προβληματισμό του ο χώρος αυτός. Και βαθμηδόν να επέλθει η πολύτιμη ώσμωση και η αφομοίωση από το ευρύ κοινό σημαντικών στοιχείων, ώστε να τεθούν εκποδών δυναστικά ψεύδη και αποπροσανατολιστικές ψευδαισθήσεις.
Δυστυχώς, η συγκεκριμένη χορεία λειτουργεί κρημνιστικά και υπεροπτικά. Δεν εκθέτει τις θέσεις της. Στηλιτεύει και χλευάζει την ενάντια άποψη. Δεν νοιάζεται να λειτουργήσει παιδευτικά. Προτιμά μιαν ανεξήγητη επιθετικότητα, αδιαφορώντας για το παραγόμενο αποτέλεσμα. Καταφεύγει σε συνεχείς ηλεκτρικές εκκενώσεις στο σώμα της κοινωνίας και δεν βλέπει ότι η τακτική αυτή ενισχύει τις σκληρύνσεις, απωθεί μεγάλο μέρος της κοινωνίας και το στρέφει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Καμμία αγαπητική διάθεση, κανένας σεβασμός προς τους αλλοδόξους. Απεναντίας, ενώ καταγγέλλουν -και καλά κάνουν- τις οξύτατες και συχνά λαϊκίστικες επιθέσεις που δέχονται, οι ίδιοι πράττουν ακριβώς το ίδιο! Επιφυλάσσουν βαρύτατους χαρακτηρισμούς σ' εκείνους που δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους. Και τους καταχωρίζουν ελαφρά τη καρδία στο εθνικιστικό τόξο ή στην Ακροδεξιά! Τοξικά βέλη, ακόμη και για δικούς τους. Με απερίγραπτη δυσανεξία και απίστευτη εχθρότητα.
Απελπιστική και ολέθρια συμπεριφορά, όπως φάνηκε και στην υπόθεση Σαμπιχά. (Συνεχίζεται)
Κάποια προσεκτική μετατόπιση παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως εκ μέρους του ΚΚΕ. Αξιοπρόσεκτες θέσεις και ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, πόρρω απέχουσες του γνωστού δογματικού και άσαρκου διεθνισμού. Δεν έπαψε ο διεθνισμός να συνιστά εμβληματικό στοιχείο του ΚΚΕ. Ομως δεν οδηγεί πια σε ολισθηρές ατραπούς και σε απλουστευτικές αναλύσεις... Στον απέναντι ανανεωτικό χώρο, παρά τις μαρμαρυγές τής τελευταίας δεκαετίας, τα πράγματα παραμένουν χειμέρια.
Ο χώρος αυτός δυναστεύεται από έναν δίδυμο ιό. Ο αποξηραμένος διεθνισμός του παρελθόντος, αγκαλιά με τον ανίατο δογματισμό τού «εκσυγχρονισμού». Ενας λειμώνας όπου άνθησε και θάλλει η χορεία των «αντιεθνικιστών»: Λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον της επίσημης Ιστορίας, αντί για θεμιτή και γόνιμη κριτική. Μονομερής καταδίκη του εθνικισμού, με κραυγαλέο παράδειγμα η στάση τους στο σύγχρονο «Μακεδονικό», στο οποίο νομιμοποιούν απόλυτα τους ασύστολους εθνικιστές της FYROM. Μονοδιάστατη οπτική στο «μεταναστευτικό», με την αυτονόητη έγνοια για τους χειμαζόμενους μετανάστες να εξελίσσεται σε προκλητική αδιαφορία για τους εξίσου χειμαζόμενους Ελληνες. Και, βέβαια, επιφανειακές προσεγγίσεις στα ελληνοτουρκικά και στο μειονοτικό της Θράκης.
Η Αριστερά χάνει το δίκιο της κολυμπώντας στα νερά των δογματικών στερεοτύπων, όπως αναπαράγονται και προβάλλονται από επιφανείς εκπροσώπους της σεσημασμένης χορείας (Ρεπούση, Δραγώνα, Λιάκος, Χριστόπουλος, Αναγνωστοπούλου, Τσιτσελίκης κ.ά.), καθώς και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Χάνει το δίκιο της διότι ικανό μέρος των απόψεων αυτών παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Το '21 και οι μύθοι, η Συνέχεια του Ελληνισμού, η Μικρασιατική Καταστροφή, τα ελληνοτουρκικά, τα μειονοτικά, το Κυπριακό, το μεταναστευτικό κ.ά. είναι πεδία στα οποία θα μπορούσε να εισφέρει τον προβληματισμό του ο χώρος αυτός. Και βαθμηδόν να επέλθει η πολύτιμη ώσμωση και η αφομοίωση από το ευρύ κοινό σημαντικών στοιχείων, ώστε να τεθούν εκποδών δυναστικά ψεύδη και αποπροσανατολιστικές ψευδαισθήσεις.
Δυστυχώς, η συγκεκριμένη χορεία λειτουργεί κρημνιστικά και υπεροπτικά. Δεν εκθέτει τις θέσεις της. Στηλιτεύει και χλευάζει την ενάντια άποψη. Δεν νοιάζεται να λειτουργήσει παιδευτικά. Προτιμά μιαν ανεξήγητη επιθετικότητα, αδιαφορώντας για το παραγόμενο αποτέλεσμα. Καταφεύγει σε συνεχείς ηλεκτρικές εκκενώσεις στο σώμα της κοινωνίας και δεν βλέπει ότι η τακτική αυτή ενισχύει τις σκληρύνσεις, απωθεί μεγάλο μέρος της κοινωνίας και το στρέφει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Καμμία αγαπητική διάθεση, κανένας σεβασμός προς τους αλλοδόξους. Απεναντίας, ενώ καταγγέλλουν -και καλά κάνουν- τις οξύτατες και συχνά λαϊκίστικες επιθέσεις που δέχονται, οι ίδιοι πράττουν ακριβώς το ίδιο! Επιφυλάσσουν βαρύτατους χαρακτηρισμούς σ' εκείνους που δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους. Και τους καταχωρίζουν ελαφρά τη καρδία στο εθνικιστικό τόξο ή στην Ακροδεξιά! Τοξικά βέλη, ακόμη και για δικούς τους. Με απερίγραπτη δυσανεξία και απίστευτη εχθρότητα.
Απελπιστική και ολέθρια συμπεριφορά, όπως φάνηκε και στην υπόθεση Σαμπιχά. (Συνεχίζεται)
