Και ενώ ο εμφύλιος μαίνεται στην
Ουκρανία, στην Ελλάδα έχει ξεσπάσει ένας ιδιότυπος εμφύλιος. Τα
μαχαιρώματα των λέξεων! Και αν στα social media αυτό είναι ένα παγιωμένο
άτυπο (πλέον) καθεστώς, στην τηλεόραση με γνώμονα τη λίστα
αναγνωρισιμότητας και τα μερίδια τηλεθέασης, που καθορίζουν και την
πρόσκλησή σου στο επόμενο talk show, τείνει να γίνει ο κανόνας. Λέξεις που εκσφενδονίζονται ωσάν πυροτεχνήματα προς δημιουργία
εντυπώσεων. Πετάς πρώτα τη ρουκέτα και έπειτα σκέφτεσαι τι ήθελε να πει ο
ποιητής. Μπορούν να σκοτώσουν οι λέξεις; Μερικές φορές καλύτερα (και)
από τα συμβατικά όπλα. Γι' αυτό και έχουμε βγει στα χαρακώματα των
καναλιών, στις ρούγες της κοινωνικής δικτύωσης και έχουμε πιάσει τα
γιαταγάνια των λέξεων εκτελώντας οιονδήποτε έχει διαφορετική άποψη από
τη δική μας. Οπως παρατηρεί ο Καραποστόλης, «τα λόγια δεν φοβούνται
πλέον τα ολισθήματά τους. Αντίθετα, μπαίνουν πρόθυμα σε φόρμες
ιδιωτικές, ώστε να αποσυρθούν γρήγορα, αν χρειαστεί.
Ο,τι λέγεται πρέπει να ηχεί τρωτό πίσω από τις διαβεβαιώσεις, η συζήτηση να υπονομεύει και μετά να υποθάλπει τις κατηγορηματικές δηλώσεις, να τρέφεται με σύγγνωστες παλινωδίες, με αψιμαχίες στον αέρα, με μορφασμούς που θερμαίνουν την εικόνα. Αν προκύπτουν αντιθέσεις, η οθόνη τις αμβλύνει για να τις οξύνει την επόμενη στιγμή» (1999, σελ. 56).Ετσι δεν βρίσκεται στο προσκήνιο η λογική επιχειρηματολογία αλλά η αποσόβηση του ενδεχόμενου αλλαγής καναλιού από το τηλεοπτικό κοινό, δηλαδή η σκηνοθέτηση και η αυτοπροβολή των καλεσμένων.
Δευτέρα βράδυ. Δύο εκπομπές πολιτικές η μία πάνω στην άλλη, δύο talk showς (και τα μοναδικά εναπομείναντα πλέον πολιτικού περιεχομένου στην ιδιωτική τηλεόραση) με παρουσιαστές δύο πρόσωπα «διαχρονικά» όσο και η ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ο χρόνος επιλογής προβολής των εν λόγω εκπομπών (περί τα μεσάνυχτα) φανερώνει και την εξέχουσα σημασία που προσδίδουν οι υπεύθυνοι προγράμματος στην κλίμακα ιεράρχησης που κατέχει η πολιτική ενημέρωση στα κανάλια τους. Οι εκπομπές έχουν και τους κράχτες τους. Αυτούς που τα «ρίχνουν», αυτούς που τα «φέρνουν» στο ταμείο της τηλεθέασης. Λογικόν! Πώς ζητάς από τον άλλον να ξενυχτήσει μαζί σου, αν δεν έχει προβλήματα αϋπνίας, αν δεν έχει catch το (talk) show; Θα ήταν μόνο talk. Ποιος παρακολουθεί όμως μεσάνυχτα πολιτικές αναλύσεις; Χωρίς αρένα τηλεοπτική, τι να σου κάνει και ο ταυρομάχος όσο έμπειρος και να είναι;
Ο ταύρος θέλει κόκκινο πανί για να ορμήσει, ν' ανάψουν τα τηλεοπτικά πλατό, αλλιώς κινδυνεύει να αποκοιμηθεί το... βόδι στου καναπέ την πλώρη. Και τα βόδια ως γνωστόν δεν τα «φέρνουν» στα τηλεοπτικά ταμεία. Από τα βόδια τα «παίρνουν» μόνο οι καναλάρχες.ΟΚ, το κλείσαμε το πάνελ αλλά ποιος θα υποδυθεί τον ταύρο σήμερα; Οι πρόθυμοι πολλοί, οι χαρισματικές τηλεπερσόνες όμως λίγες. Θέλει τσαμπουκά και άνεση η τηλοψία! Ικανότητα αυτοπαρουσίασης στα μέσα. Καριέρες χτίζονται, καριέρες καταστρέφονται στο βωμό της τηλεθέασης! Για να δούμε τι παίζει σήμερα το Star. Αντιγράφει το πετυχημένο concept του Πρετεντέρη. Ολοι εναντίον ενός! Δεν το συνηθίζει βέβαια αυτό ο Χατζηνικολάου κρατώντας συνήθως ισορροπίες, αλλά αυτή τη φορά είπε να κάνει ως φαίνεται την υπέρβαση.
Στις εκπομπές του Πρετεντέρη συνήθως στο ρόλο του «ενός» ήταν κάποιος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, πριν κηρύξει «εμπάργκο» το κόμμα στην εκπομπή. Στου Χατζηνικολάου δέχεται να παίξει το ρόλο αυτό ο Αδωνις. Πιο δημοκρατικό μού ακούγεται αυτό. Στο κάτω κάτω, το τραβάει ο οργανισμός του, όπως παραδέχεται και ο ίδιος με το ρεκόρ εμφανίσεών του στην τηλεόραση. Συντονίζομαι. Ο θύτης σε ρόλο θύματος σήμερα! Ε, όχι και να αρχίσω να... συμπάσχω με τον Γεωργιάδη! Κάνω ζάπινγκ στο Mega. Εδώ μπορεί ν' απουσιάζει ο «ένας», αλλά πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο... Αλέξης! Ή αλλιώς το «τσογλάν-boy» όπως αποκαλεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Ευάγγελος) η βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος, Λ. Κανέλλη. Γιατί, ειρήσθω εν παρόδω, είναι τσογλάνι ο Τσίπρας; Γιατί όταν είδε την Κανέλλη να την χαστουκίζει ο Κασιδιάρης, α) δεν πάτησε τα κλάματα (?), β) δεν πλάκωσε στις... σφαλιάρες τον τηλεοπτικό δέκτη, που έδειχνε τον Κασιδιάρη (?), γ) δεν του έβρισε τη μάνα ή έστω κάποιο συγγενικό του πρόσωπο (?), αλλά τι έκανε αντ' αυτών, το... χρυσαύγουλο; Εμεινε ενεός, χαμογελώντας αμήχανα και αποκαλώντας τον ψυχοπαθή!
Γι' αυτό διαμαρτύρεται η κ. Κανέλλη γιατί μία φασίζουσα προσωπικότητα και μία ψυχοπαθής ως γνωστόν δεν έχουν ουδεμία σχέση! Είναι υγιής κατάσταση ο φασισμός, που σου υπαγορεύει νηφάλια τις επιλογές σου! Αποσυνδέομαι από τον θαυμαστό κόσμο των (talk) shows, με την αίσθηση ότι αυτοί, που και στα δύο πάνελ κάνανε το «τζέρτζελο» της AGB, ήταν και οι δύο κατά δήλωσή τους κομμουνιστές. Συνειρμικά μου έρχεται ο στίχος του Γ. Ρίτσου, παρόλο που τυγχάνω άλλης ποιητικής σχολής: «Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα και απλά... Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Καλό ξημέρωμα!
Ο,τι λέγεται πρέπει να ηχεί τρωτό πίσω από τις διαβεβαιώσεις, η συζήτηση να υπονομεύει και μετά να υποθάλπει τις κατηγορηματικές δηλώσεις, να τρέφεται με σύγγνωστες παλινωδίες, με αψιμαχίες στον αέρα, με μορφασμούς που θερμαίνουν την εικόνα. Αν προκύπτουν αντιθέσεις, η οθόνη τις αμβλύνει για να τις οξύνει την επόμενη στιγμή» (1999, σελ. 56).Ετσι δεν βρίσκεται στο προσκήνιο η λογική επιχειρηματολογία αλλά η αποσόβηση του ενδεχόμενου αλλαγής καναλιού από το τηλεοπτικό κοινό, δηλαδή η σκηνοθέτηση και η αυτοπροβολή των καλεσμένων.
Δευτέρα βράδυ. Δύο εκπομπές πολιτικές η μία πάνω στην άλλη, δύο talk showς (και τα μοναδικά εναπομείναντα πλέον πολιτικού περιεχομένου στην ιδιωτική τηλεόραση) με παρουσιαστές δύο πρόσωπα «διαχρονικά» όσο και η ιστορία της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ο χρόνος επιλογής προβολής των εν λόγω εκπομπών (περί τα μεσάνυχτα) φανερώνει και την εξέχουσα σημασία που προσδίδουν οι υπεύθυνοι προγράμματος στην κλίμακα ιεράρχησης που κατέχει η πολιτική ενημέρωση στα κανάλια τους. Οι εκπομπές έχουν και τους κράχτες τους. Αυτούς που τα «ρίχνουν», αυτούς που τα «φέρνουν» στο ταμείο της τηλεθέασης. Λογικόν! Πώς ζητάς από τον άλλον να ξενυχτήσει μαζί σου, αν δεν έχει προβλήματα αϋπνίας, αν δεν έχει catch το (talk) show; Θα ήταν μόνο talk. Ποιος παρακολουθεί όμως μεσάνυχτα πολιτικές αναλύσεις; Χωρίς αρένα τηλεοπτική, τι να σου κάνει και ο ταυρομάχος όσο έμπειρος και να είναι;
Ο ταύρος θέλει κόκκινο πανί για να ορμήσει, ν' ανάψουν τα τηλεοπτικά πλατό, αλλιώς κινδυνεύει να αποκοιμηθεί το... βόδι στου καναπέ την πλώρη. Και τα βόδια ως γνωστόν δεν τα «φέρνουν» στα τηλεοπτικά ταμεία. Από τα βόδια τα «παίρνουν» μόνο οι καναλάρχες.ΟΚ, το κλείσαμε το πάνελ αλλά ποιος θα υποδυθεί τον ταύρο σήμερα; Οι πρόθυμοι πολλοί, οι χαρισματικές τηλεπερσόνες όμως λίγες. Θέλει τσαμπουκά και άνεση η τηλοψία! Ικανότητα αυτοπαρουσίασης στα μέσα. Καριέρες χτίζονται, καριέρες καταστρέφονται στο βωμό της τηλεθέασης! Για να δούμε τι παίζει σήμερα το Star. Αντιγράφει το πετυχημένο concept του Πρετεντέρη. Ολοι εναντίον ενός! Δεν το συνηθίζει βέβαια αυτό ο Χατζηνικολάου κρατώντας συνήθως ισορροπίες, αλλά αυτή τη φορά είπε να κάνει ως φαίνεται την υπέρβαση.
Στις εκπομπές του Πρετεντέρη συνήθως στο ρόλο του «ενός» ήταν κάποιος εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, πριν κηρύξει «εμπάργκο» το κόμμα στην εκπομπή. Στου Χατζηνικολάου δέχεται να παίξει το ρόλο αυτό ο Αδωνις. Πιο δημοκρατικό μού ακούγεται αυτό. Στο κάτω κάτω, το τραβάει ο οργανισμός του, όπως παραδέχεται και ο ίδιος με το ρεκόρ εμφανίσεών του στην τηλεόραση. Συντονίζομαι. Ο θύτης σε ρόλο θύματος σήμερα! Ε, όχι και να αρχίσω να... συμπάσχω με τον Γεωργιάδη! Κάνω ζάπινγκ στο Mega. Εδώ μπορεί ν' απουσιάζει ο «ένας», αλλά πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο... Αλέξης! Ή αλλιώς το «τσογλάν-boy» όπως αποκαλεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Ευάγγελος) η βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος, Λ. Κανέλλη. Γιατί, ειρήσθω εν παρόδω, είναι τσογλάνι ο Τσίπρας; Γιατί όταν είδε την Κανέλλη να την χαστουκίζει ο Κασιδιάρης, α) δεν πάτησε τα κλάματα (?), β) δεν πλάκωσε στις... σφαλιάρες τον τηλεοπτικό δέκτη, που έδειχνε τον Κασιδιάρη (?), γ) δεν του έβρισε τη μάνα ή έστω κάποιο συγγενικό του πρόσωπο (?), αλλά τι έκανε αντ' αυτών, το... χρυσαύγουλο; Εμεινε ενεός, χαμογελώντας αμήχανα και αποκαλώντας τον ψυχοπαθή!
Γι' αυτό διαμαρτύρεται η κ. Κανέλλη γιατί μία φασίζουσα προσωπικότητα και μία ψυχοπαθής ως γνωστόν δεν έχουν ουδεμία σχέση! Είναι υγιής κατάσταση ο φασισμός, που σου υπαγορεύει νηφάλια τις επιλογές σου! Αποσυνδέομαι από τον θαυμαστό κόσμο των (talk) shows, με την αίσθηση ότι αυτοί, που και στα δύο πάνελ κάνανε το «τζέρτζελο» της AGB, ήταν και οι δύο κατά δήλωσή τους κομμουνιστές. Συνειρμικά μου έρχεται ο στίχος του Γ. Ρίτσου, παρόλο που τυγχάνω άλλης ποιητικής σχολής: «Και να, αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα και απλά... Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου από τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο». Καλό ξημέρωμα!
