Οι τρεις μύθοι του Μνημονίου

Του ΑΔΑΜ ΓΙΑΝΝΙΚΟΥ Ο μύθος της αξιοπιστίας: Τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της μνημονιακής ελίτ απορρίπτουν μετά βδελυγμίας την οποιαδήποτε εναλλακτική απέναντι στο Μνημόνιο, με το επιχείρημα μιας πρόβλεψης που λέει ότι αν είχε ακολουθηθεί μια άλλη πορεία, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα.

Οσο καλοπροαίρετος και να είναι κανείς, δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός πως τα ίδια πρόσωπα προέβλεπαν ότι η κρίση θα τελείωνε το 2010, το 2011, το 2012 και κάθε φορά του χρόνου η Ελλάδα θα έβγαινε στις αγορές. Πόσο αξιόπιστος είναι κανείς όταν προβλέπει πως τα πράγματα θα ήταν χειρότερα στο πρόγραμμα των άλλων, τη στιγμή που αποδεδειγμένα έχει πέσει έξω σε όλες τις προβλέψεις του δικού του προγράμματος;

Ο μύθος της κανονικότητας: Με την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας, έγινε λόγος από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και θεσμικό πυλώνα των Μνημονίων για επιστροφή στην κανονικότητα, η οποία ορίστηκε με όρους δημοσιονομικής σταθερότητας, χρηματοοικονομικής ασφάλειας, κοινωνικής συνοχής, δημοκρατικής ισχύος και εθνικής υπερηφάνειας. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι φτάσαμε στο τέλος και πως από του χρόνου (άλλη μια φορά) θα έρθει η ανάπτυξη και πράγματι θα βγούμε έστω και οριακά από την ύφεση, ποιον θα αφορά η επιστροφή στην κανονικότητα; Με ένα και πλέον εκατομμύριο ανέργων εκτός παραγωγικής διαδικασίας, με ρεκόρ φτώχειας και κοινωνικών αποκλεισμών, αρκεί ένα θετικό πρόσημο στους ρυθμούς ανάπτυξης, ώστε να μιλάμε για κανονικότητα και να νιώθουμε από πάνω εθνικά υπερήφανοι; Εντός και εκτός συνόρων οι ενορχηστρωτές της ελληνικής διάσωσης, που εξελίχθηκε από τα πρώτα κιόλας βήματά της σε διάσωση του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της χώρας, μιλούν για τους κόπους και τις θυσίες του ελληνικού λαού που πρέπει να αναγνωριστούν. Αποτυπώνεται η αναγνώριση με όρους πολιτικού προγράμματος ή είναι ένα πολιτικό μνημόσυνο για τα ζωντανά θύματα μιας επιλεκτικής διάσωσης;

Ο μύθος της εθνικής προσπάθειας: Η ανάπλαση ενός κεντρικού άξονα της πρωτεύουσας προβάλλεται από το μνημονιακό σύστημα ως το νέο τάμα του έθνους, την ίδια στιγμή που χιλιάδες συμπολίτες μας -χτυπημένοι από την ανεργία, την υποαπασχόληση και την παντελή έλλειψη προοπτικής- δεν έχουν καν το κουράγιο να βγουν στους δρόμους. Αν επιχειρήσουν δε να κατέβουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, αντιμετωπίζονται ως καταληψίες δημόσιου χώρου.

Δεν αρκεί να μιλάμε για φως στην άκρη του τούνελ, αν και έστω ένας συμπολίτης μας πρόκειται να θαφτεί οριστικά μέσα σ' αυτό. Αραγε αυτός που ορίζει το μέγεθος της εθνικής προσπάθειας δείχνει το δρόμο στους υπόλοιπους ή είναι κάποιος που τρέχει να βγει πρώτος πατώντας επί πτωμάτων;

Είναι στοιχείο εθνικής προσπάθειας λόμπι ιδιωτών να υπαγορεύουν στην ελληνική κυβέρνηση παρεμβάσεις τέτοιου μεγέθους, για τις οποίες υποτίθεται πως η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να έχει το γενικό πρόσταγμα, εντάσσοντάς τες στο υπό έλεγχο και ανάκληση πολιτικό της πρόγραμμα; Γιατί, πέραν από τους συμβολισμούς μιας τέτοιας διαχείρισης, τίθεται άλλη μια φορά το ζήτημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης των κεντρικών αποφάσεων, μιας ταξικά μεροληπτικής και ανεύθυνης κυβέρνησης. Ως πότε;