H Ανακάλυψη του Ταγίπ Ερντογάν απο τις ΗΠΑ έγινε με σκοπό την αλλαγή της Πολιτικής της Τουρκίας απέναντι στο Κουρδικό ζήτημα.Την άποψη αυτή υποστηρίζει σε άρθρο του (και)
ο Κος Σάββας Καλεντερίδης το οποίο
δημοσιεύεται στα Επίκαιρα. Οι ΗΠΑ έψαχναν ενδεχομένως σύμμαχο στο εν δυνάμει πολιτικό κατεστημένο της
Τουρκίας, ο οποίος θα έλυνε το κουρδικό, σύμφωνα με τα δικά τους
πρότυπα, κατά τα οποία το εν λόγω κράτος, θα προερχόταν από την απώλεια
εδαφών τεσσάρων κρατών (Τουρκίας, Συρίας, Ιράν, Ιράκ) , επέλεξαν τον Ταγίπ Ερντογάν και εκεί
διαψεύσθηκαν χωρίς να περιμένουν και πολύ μάλιστα.
To 2003 η Τουρκία δια στόματος του
τότε Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Αμπντουλάχ Γκιούλ έθεσε εμμέσως, πλην σαφώς, δύο όρους στις
ΗΠΑ ο για την αποστολή τουρκικών δυνάμεων στο Ιράκ. Επανέλαβε ότι πρέπει να «μειωθεί η κατοχή»
για τους Ιρακινούς, και να αντιμετωπισθούν οι Κούρδοι αντάρτες στο
βόρειο Ιράκ.Παράλληλα η Τουρκία δεν επιθυμούσε τα στρατεύματα της που θα επιχειρούσαν στο Ιράκ να βρίσκονται υπο Αγγλικό και Αμερικανικό έλεγχο αλλά υπο τουρκική Διοίκηση. Αυτό δεν το απεδέχθησαν οι ΗΠΑ. Η Τουρκική παρέμβαση στο Ιράκ στόχευε τόσο
στο Βόρειο Ιράκ λόγω της δράσης του ΠΚΚ αλλά και στην περιοχή που
σχηματίζεται απο τις πόλεις Μοσούλη, Ερμπίλ και Κιρκούκ όπου υπάρχει η
μειονότητα των Τουρκομάνων την οποία και ελέγχει απο το Τουρκικό
καθεστώς. Παρά την άρνηση αυτή η Τουρκία με μυστική συμφωνία την οποία τότε είχε υπογράψει ο τότε Υπουργός
Εξωτερικών Γκιούλ δεσμεύτηκε για την εφοδιαστική στήριξη των
αμερικανικών στρατευμάτων που επιχειρούσαν στο Ιράκ και εφάρμοσε τις δεσμεύσεις της στο ακέραιο λαμβάνοντας και την ανάλογη βοήθεια.. Ενδεικτικό περιστατικό των ανωτέρω και η σύλληψη 11 Τούρκων καταδρομέων
απο αμερικανικές δυνάμεις τον Ιούλιο του 2003 στη Σουλεϊμανίγια οι οποίοι είχαν ως στόχο την δολοφονία του Κούρδου διοικητή του Κιρκούκ ως και η επιστολή του στον Τούρκο πρωθυπουργό
Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν του τότε Αμερικανού υπουργού Αμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ
Η Τουρκία υπο τον δύστροπο Ταγίπ Ερντογάν θεωρήθηκε ως αναγκαίο κακό και ίσως το μοιραίο λάθος του Ταγίπ Ερντογάν να ήταν πως αγνόησε την πλέον βασική συνθήκη του Στρατηγικού δόγματος των ΗΠΑ πώς λειτουργούν ως ένας καυστήρας ο οποίος ανεβάζει αργά και σταδιακά
θερμοκρασία και φρόνιμο είναι να μην προκαλείται η οργή του ως επίσης
και να μην μεταφράζεται η αποστασιοποίηση του ή η ουδετερότητα του κατά
το δοκούν.
Η είσοδος του Πολιτικού Ισλάμ στην Τουρκική πολιιτκή σκηνή επι Κενάν
Εβρέν και στην συνέχεια επι Τουργκούτ Οζάλ για τους Τούρκους έγινε με σκοπό να προστατευθεί η
Τουρκική εθνική ταυτότητα απο τους Κούρδους και τους Αλεβήτες. Ομως η
είσοδος του δεν έγινε μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε οικονομικό
όπου δε τα τουρκικά ισλαμικά κεφάλαια σε μια προσπάθεια να μειώσουν την
ισχύ της κεμαλικής οικονομικής άρθρωσης στράφηκαν στα ισλαμικά κεφάλαια
του Αλλάχ . Η στροφή αυτή με την σειρά της και σε συνδυασμό με τον
εξωστρεφή χαρακτήρα της ισλαμικής τουρκικής οικονομικής άρθρωσης γέννησε
την αναγκη του ηγετικού ρόλου στον μουσουλμανικό κόσμο. Τα οικονομικά
λοιπόν συμφέροντα της Τουρκίας δεν είναι εργαλεία της εξωτερικής της
πολιτικής ώς κάκκιστα ερμηνεύεται αλλά η βάση της.Η Σύγκρουση
οικονομικών συμφερόντων προκάλεσε την αντιπαλότητα με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ
και με τις άλλες Αραβικές χώρες.Μια σύγκρουση η οποία δεν έμεινε σε
επίπεδο αγοράς αλλά έλαβε σαφή γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά
χαρακτηριστικά.
Επακολούθησε απο μέρους του Ταγίπ Ερντογάν η αξιοποίηση πρός όφελος των
νεομουσουλτανικών και νεοοθωμανικών οραμάτων του, της αποστασιοποίησης
και ουδετερότητας των ΗΠΑ απέναντι στα τεκταινόμενα. Η Αξιοποίηση αυτή
έλαβε χώρα στην Κύπρο,στο Παλαιστινιακό, στο Ιράκ, στο Νότιο Κουρδιστάν,
στο Κουρδικό ζήτημα, στην Συρία, στο Ιράν. Με την σειρά της η Τουρκική
παρέμβαση παρήγαγε μεγαλύτερες επιπλοκές και περιπλοκές απο όσες
φαινομενικά θα επίλυε.Επίσης ο τρόπος που ενέπλεξε την Κίνα στην Εθνική
της Αμυνα αλλά και οι πυρηνικές της φιλοδοξίες προκάλεσαν σοβαρότατες
ανησυχίες σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.
Οπως ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν στο ιστορικό του μήνυμα του πρός το Κουρδικό Λαό παραμονές της Νεβρόζ την Ανοιξη του 2013 ξέχασε τους Αλεβήτες έτσι και πολλοί αναλυτές συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο λάθος. Και όμως
σε περιοχή εγγύτερη τηου πάρκου Γκεζί πριν λίγα
χρόνια, «ξεφύτρωσε» ένας αυθαίρετος (κυριολεκτούμε) ουρανοξύστης, που σε
συνδυασμό με το ογκοδέστατο ξενοδοχείο της Swiss, αν και χαλούν την
αισθητική όλης της περιοχής, δεν προκάλεσαν την παραμικρή αντίδραση και τούτο γιατί δεν υπήρξε αντίδραση απο τους Αλεβήτες οι οποίοι μαζί με τα δυτικότροπα τμήματα της τουρκικής νεολαίας ξεκίνησαν την διαμαρτυρία στα σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν.Στον απόηχο της Τουρκιοκουρδικής σύμπραξης , στον απόηχο των εγκαινίων της θεμελίωσης της τρίτης γέφυρα του
Βοσπόρου η οποία και φέρει την επωνυμία "Σουλτάνος Σελήμ" όλως τυχαίος ο μεγαλύτερος σφαγέας των Αλεβητών της Μικράς
Ασίας, στον απόηχο της Εμπλοκής της Τουρκίας στην Συριακή Κρίση αγνοώντας την σχέση Αλαουιτών-Αλαβητών και χωρίς να περιμένει την αποχώρηση των Συριακών στρατευμάτων απο τα Κουρδικά εδάφη, οι Αλεβήτες ενωμένοι απάντησαν δίνοντας το πρώτο ηχηρό ράπισμα στον Τούρκο Ηγεμόνα.
Οι εξελίξεις στο πεδίο των Αμερικανο-Ιρανικών σχέσεων, οι συνέπειες της υποταγής του Ιράν στις ΗΠΑ και οτι αυτή η σύμπραξη παρήγαγε επι Συριακού εδάφους κατέστησαν την Τουρκία σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο ουραγό. Να μην ξεχνάμε πώς η Συριακή κρίση ξέσπασε στον απόηχο του σχεδιαζόμενου Ιρανικού Ισλαμικού Αγωγού και των σχεδιων Ασαντ για να καταστεί η Συρία Ενεργειακός Κόμβος και διακομιστικό κέντρο.
Η Ταύτιση του καθεστώτος Μπαρζανί με το Καθεστώς Ερντογάν (το σκάνδαλο
διαφθοράς αφορά και ξέπλυμα Κουρδικών κεφαλαίων) επεφερε και τον ενεργειακό
σχεδιασμό της μεταφοράς του αργού πετρελαίου
από τις κουρδικές περιοχές του Ιράκ προς το λιμάνι του Τζεϊχάν, στην
νότια Τουρκία.Ο Ταγίπ Ερντογάν, μετά τη συμφωνία του με τη Μόσχα, επέτρεψε
τον Ιούνιο του 2007 τη διέλευση του ρωσικού αγωγού South Strean από τα
χωρικά ύδατα της Τουρκίας, ενώ λίγο μετά τον Ιούνιο του 2009, ανακοίνωσε
τη δημιουργία αγωγού 700 χιλιομέτρων Σαμψούντας-Τσεϊχάν, μεταφοράς
ρωσικού πετρελαίου που θα κατέληγε στη Μεσόγειο. Παράλληλα, ανακοίνωσε
τη δημιουργία διυλιστηρίου στη Νότια Τουρκία, που θα εξυπηρετούσε την
επεξεργασία του αργού αυτού πετρελαίου. Όλη αυτή η συγκυρία συνέπεσε με
τη ματαίωση του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδούπολης.
Ολως τυχαίως οι Ρωσικοί και Κουρδικοί σχεδιασμοί αναφορικά με το λιμάνι του Τσειχάν
επέβαλλαν συν των άλλων θετικών στοιχείων για την Ελλάδα και τον
Ελληνισμό την εσαεί τουρκική κατοχή στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της
Κύπρου Το βασικό ζητούμενο σήμερα για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι το αν θα καταστεί το Αιγαίο Ελληνική ή Τουρκική Λίμνη.Αν δηλαδή θα ενωθεί η Ελληνική ΑΟΖ με την Κυπριακή μέσω συμπλέγματος Δωδεκανήσων-Συμπλέγματος Καστελόριζου ή αν η Τουρκία αποκτήσει τον γεωπολιτικό έλεγχο της περιοχής από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα.Σε αυτό το ζητούμενο θα πρέπει και η Ρωσική διπλωματία για πρώτη και μόνη φορά να αντιληφθεί πως αρκετά σπεκουλάρησε σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου και καιρός είναι επίσης όσοι το 1974 επέτρεψαν την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο (Αγγλία,Ρωσία,Ισραήλ,ΗΠΑ) να το επανορθώσουν έμπρακτα .
Στον απόηχο της επικράτησης της όποιας επανάστασης το πλέον
ριζοσπαστικό ρεύμα των επαναστατών συγκρούεται με το συντηρητικό τμήμα
τους και αυτό αποτελεί την απαρχή της μετα-επαναστατικής εμφυλιακής
διαμάχης στις τάξεις των επαναστατών για την κατάκτηση της εξουσίας και
την διαμόρφωση των στόχων και κυρίως του τρόπου εφαρμογής τους. Σε αυτό
τον ιστορικό κανόνα εντάσσεται και το παράδειγμα της Τουρκίας. Μόνο που η
σύγκρουση Κεμαλικού κατεστημένου με το Ισλαμικό μόρφωμα, και η
ενδοισλαμική σύγκρουση ξέφυγε απο τα στενά όρια της Τουρκικής
επικράτειας ώς και απο το πολιτικό πεδίο.
Η Επιλογή του τουρκικού μοντέλου διακυβέρνησης ως πολιτική πρόταση
για την δημοκρατική διακυβέρνηση του Αραβικού κόσμου αποτέλεσε
στρατηγικό σφάλμα των ΗΠΑ. Και τούτο γιατί αποτιμήθηκαν μια σειρά απο
δομικά στοιχεία του τουρκικού πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης
Υποτιμήθηκε το γεγονός πως η ιστορική μνήμη αποτελεί σημαίνων παράγοντα
για τις αραβικές κοινωνίες. Δεν έγινε έγκαιρα αντιληπτό πως ο Ταγίπ
Ερντογάν έδινε στην διακυβέρνηση του άρα και στην εξωτερική του πολιτική
προσωπικά χαρακτηριστικά. .Στρατηγικό σφάλμα αποτέλεσε επίσης πως δεν
έγινε άμεσα αντιληπτό απο την Αμερικανική διπλωματία πώς και το
Σουνιτικό μετριοπαθές ισλάμ αποτελεί τον προθάλαμο για τις ακραίες
ριζοσπαστικές οργανώσεις τύπου Αλ Κάιντα και πως ο αγώνας για την
πολιτική εξουσία σε αραβικές και ισλαμικές χώρες έχει σοβαρές
προεκτάσεις σε ενδοπολιτισμικό, διαπολιτισμικό και εθνοτικό επίπεδο οι
οποίες και διαχέονται περιφερειακά
Το Κίνημα Γκιουλέν δεν έχει διαφορετική οπτική αναφορικά με το Κουρδικό
ζήτημα. ούτε ευθύνεται λιγότερο για την ισλαμική βία στον Καύκασο και την
Υπερκαυκασία. Εχει διαφορετική πολιτική ατζέντα σε οτι αφορά την
Συριακή Κρίση και τις σχέσεις με το Ισραήλ,συγκρούεται με το κεμαλικό
κατεστημένο επί Κυπριακού Εδάφους ενώ επι Θράκης αποτελεί αιχμή του
δόρατος της Τουρκικής απειλής
