Καταλωνία: 'Η τώρα ή ποτέ! (Ι) Η Ισπανία δεν έχει Χρυσή Αυγή, επειδή στο Λαϊκό Κόμμα όλοι οι κακοί χωράνε

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ «Θέλετε η Καταλωνία να γίνει κράτος; Και αν ναι, θέλετε να είναι ανεξάρτητο;». Η πρώτη ερώτηση μοιάζει πλεονασμός, πάντως με αυτές τις δύο απλές φράσεις άνοιξε την περασμένη εβδομάδα ο ασκός του Αιόλου για τη διάλυση της Ισπανίας με τη μορφή που την ξέρουμε.

Αν ώς τις 15.9.14, όριο των διαπραγματεύσεων με την ισπανική κυβέρνηση, δεν υπάρξει αλλαγή, στις 9 Νοεμβρίου του 2014 τα επτάμισι εκατομμύρια Καταλανών θα κληθούν να αποφασίσουν αν στην Ευρώπη θα εμφανιστεί ένα καινούργιο κράτος με έκταση το 16% της Ισπανίας, σαν να λέμε λίγο μεγαλύτερο από Πελοπόννησο και Κρήτη μαζί. Το καταλανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε τα δύο ερωτήματα με το 64,5% των ψήφων, με «όχι» ουσιαστικά μόνο από το κυβερνητικό Λαϊκό Κόμμα και το βαθιά διχασμένο στο θέμα αυτό (όπως και σε πολλά άλλα) σοσιαλιστικό PSOE.

Το δημοψήφισμα αποτελούσε πέρσι τον Νοέμβριο προεκλογική υπόσχεση του λαϊκιστή και καιροσκόπου πρωθυπουργού Αρτούρ Μας, ο οποίος προσέβλεπε σε άκριτη υποστήριξη από την καταλανική Δημοκρατική Αριστερά (Ezquerra Republicana, καμιά σχέση με την παρ' ημίν ΔΗΜΑΡ).
Ομως η εκτίναξη του ποσοστού της τελευταίας στις τοπικές εκλογές και κυρίως η προέλασή της στα μεταγενέστερα γκάλοπ, ως συνεπούς δύναμης σε σχέση με τις παλινωδίες του Μας, τον ανάγκασαν τελικά να σέρνεται πίσω της ως προς την ατζέντα του δημοψηφίσματος, αφού πριν επί μήνες διαπραγματευόταν κουτοπόνηρα με τον κακό δαίμονα της Καταλονίας, τους φρανκιστές του Ραχόι, τη μείωση του ποσοστού της συμβολής της Καταλονίας στον ισπανικό προϋπολογισμό με αντάλλαγμα την απόσυρση του δημοψηφίσματος.
Οταν μιλάμε για το ισπανικό Λαϊκό Κόμμα, πρέπει να έχουμε υπόψη μας κάτι λιγότερο προς Νέα Δημοκρατία και περισσότερο προς Χρυσή Αυγή. Είναι ενδεικτικό ότι στην Ισπανία με το φούντωμα της κρίσης δεν αναπτύχθηκε κανένα ακροδεξιό κόμμα, όπως σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, ακριβώς γιατί στο Παρτίδο Ποπουλάρ όλοι οι κακοί χωράνε.
Είναι η απ' ευθείας μετεξέλιξη του φασιστικού κόμματος του Φράνκο στη μακρόχρονη βασανιστική μεταπολίτευση (transicion) της Ισπανίας, που έπειτα από δυόμισι χρόνια (1976-78) οδήγησε όχι μόνο σε αμνήστευση των φρανκιστών, αλλά και σε απαγόρευση να θίγεται κάθε θέμα σχετικό με τη δικτατορία.
Η κυβέρνηση λοιπόν της Μαδρίτης αποφάσισε να κινηθεί στα χνάρια του Φράνκο. Ξέροντας καλά ότι οι συνδετικοί κρίκοι για διατήρηση εθνικής συνείδησης ήταν η καταλανική ιστορία και γλώσσα και έχοντας για υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού τον προκλητικά ακροδεξιό Ινιάθιο Βερτ, πέτυχε να απαλείψει από τα σχολεία των καταλανόφωνων περιφερειών (Καταλονία, Βαλένθια, Βαλεαρίδες) την καταλανική ιστορία και να διδάσκεται μόνο η ισπανική.
Στη συνέχεια κατάργησε τη διδασκαλία μαθημάτων στην καταλανική γλώσα, την έκανε προαιρετική και ως δεύτερη γλώσσα διδασκαλίας εισήγαγε τα αγγλικά. Ταυτόχρονα, η εκστρατεία της ισπανικής κυβέρνησης ανά τα γνωστά μας ευρωπαϊκά κέντρα λήψης αποφάσεων έκανε τους διάφορους παράγοντες να υψώνουν φράγμα σε κάθε ευρωπαϊκή προοπτική της ανεξάρτητης Καταλονίας, αφού χρειάζεται ομοφωνία για την εισδοχή της και η ισπανική ψήφος είναι δεδομένα αρνητική.
Φυσικά αυτό που βλέπουν με αρκετό τρόμο οι πιο οξυδερκείς (αν υπάρχει τέτοιο είδος) είναι ότι έτσι αρχίζει το ξέφτισμα του ευρωπαϊκού κατασκευάσματος (είπε κανείς «αμήν»;).
Προς το παρόν τα καταλανικά γκάλοπ δίνουν ευρεία πλειοψηφία στο πρώτο ερώτημα του δημοψηφίσματος και αρκετή στο δεύτερο. Σε γκάλοπ της «El Pais» ώς τις 17.12, επί 22.000 απαντήσεων το πρώτο ερώτημα είχε αναλογία περίπου 65 προς 33, το δεύτερο 57 προς 40. Ομως αφ' ενός το κοινό της εφημερίδας είναι πανισπανικό, αφ' ετέρου αποκλείεται να υπάρχει αναγνώστης της «El Pais» φρανκιστής.