Το αδιέξοδο φαίνεται πλήρες στην Ουκρανία, καθώς οι
διαμαρτυρίες για εκδημοκρατισμό και βελτίωση μιας πολύ δύσκολης
καθημερινότητας είναι από ό,τι φαίνεται εκτός ελέγχου.Οι πολίτες της χώρας δεν είναι αφελείς, δεν περιμένουν θαύματα από την ΕΕ, καθώς έχουν ξαναδεί το ίδιο έργο το 2004 στην πατρίδα τους, αλλά και τον εκφυλισμό της αλλαγής στη Γεωργία από ελπίδα σε εφιάλτη με αποκορύφωμα την πολεμική σύγκρουση με την Ρωσία το καλοκαίρι του 2008.
Θεωρούν ότι ο πολιτικός αυταρχισμός θα έχει πιο σαφές και ορατό πλαίσιο εντός της ΕΕ από το μετασοβιετικό χάος που ταλαιπωρεί τη χώρα, και προφανώς ελπίζουν σε μια για γεωπολιτικούς λόγους πιο ευνοϊκή μεταχείριση από ό,τι οι υπόλοιπες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που βίωσαν την πλήρη ένταξη όχι όπως στη δεκαετία του 1980 ο Νότος, με ΜΟΠ και πακέτα Ντελόρ, αλλά το δεύτερο μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού σοκ απότομης προσαρμογής.
Αν οι διαδηλωτές επιμείνουν και η κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά η καθυστέρηση του αναπόφευκτου, εύλογα τίθεται το ερώτημα αν η πολιτική διαίρεση της χώρας ανάμεσα στους οπαδούς της Μόσχας και της ΕΕ θα αποτυπωθεί και γεωγραφικά με την Κριμαία και με την ανατολική Ουκρανία να ζητούν ενσωμάτωση στη Ρωσία.
Οταν πριν από 22 χρόνια, στις αρχές Δεκεμβρίου του 1991, ο Γέλτσιν και η απερίγραπτη ομάδα συνεργατών του επέβαλλαν εκβιαστικά στους προέδρους της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η σκέψη του σταματούσε στην έξωση του Γκορμπατσόφ από το Κρεμλίνο.
Σήμερα η ασύντακτη διάλυση της ΕΣΣΔ πριν από είκοσι δύο χρόνια με τη Ρωσία να μην μπορεί να ανασυστήσει την αυτοκρατορία και τη Δύση να τρομάζει μπροστά στο κόστος, οικονομικό και πολιτικό, μιας περαιτέρω διεύρυνσης προς Ανατολάς είναι μια οριακή ισορροπία που μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή.
Ποιος θα ήθελε άραγε σήμερα μια νέα απειλή ασφάλειας από Ανατολάς στην καρδιά της Ευρώπης, καθώς η δυνατότητα προβολής ισχύος είναι το μόνο αδιαμφισβήτητο πεδίο υπεροχής της Μόσχας;
kapopoulos@pegasus.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
