Του Δρα Γιάννου ΧαραλαμπίδηΤΟ ΔΕΙΠΝΟ μεταξύ Αναστασιάδη-Έρογλου απέδειξε ότι δεν υπάρχει, δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει κοινή βάση συνομιλιών και λύσης, διότι δεν υπάρχει ισοζύγιο δυνάμεων...
- Το κοινό ανακοινωθέν και ο φαύλος κύκλος του Κυπριακού
- Οι πηγές που τροφοδοτούν την τουρκική στάση, ποιος πυροβολεί την ΕΕ, τα ταμπού της Λευκωσίας και εναλλακτικές επιλογές δράσης
- Ο ΡΟΛΟΣ του ΝΑΤΟ στο Κυπριακό και τα ρωσικά συμφέροντα
Ο Αττίλας εισέβαλε στην Κύπρο για να επιτύχει τον γεωγραφικό, πληθυσμιακό και διοικητικό διαχωρισμό του νησιού, και να θέσει τα θεμέλια της διχοτόμησης. Με την αποδοχή της ομοσπονδίας ως βάσης λύσης, την ανακήρυξη του ψευδοκράτους στις 15 Νοεμβρίου του 1983, και την αδυναμία Αθηνών και Λευκωσίας να έχουν επαρκή αποτρεπτική ικανότητα, η τουρκική πλευρά βρίσκεται μονίμως σε επιθετική διάταξη. Η Άγκυρα, εφόσον έχει κατοχυρώσει την ομοσπονδία ως λύση και διαθέτει την ισχύ, δίδει για την ομοσπονδία τη συνομοσπονδιακή ερμηνεία που θέλει, και την εντάσσει στη λογική των δυο συνιστώντων κρατών και των χωριστών λαών και κυριαρχιών.
Ιδεοληψία και ταμπού vs εθνικό συμφέρον
Η τουρκική επιθετική στάση τροφοδοτείται από σειρά παραγόντων και είναι αποτέλεσμα:
1. Της ιδεοληψίας στην οποία βρίσκεται η κυπριακή πολιτική ηγεσία. Δεν θέλει να παραδεκτεί ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι διχοτόμηση.
2. Της αδυναμίας οικοδόμησης επαρκούς άμυνας και αποτροπής για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής.
3. Της αδυναμίας κατανόησης των δυνατοτήτων που προσφέρει η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και των διεθνών αλλαγών, που είναι συναφείς με τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, καθώς και με την εξεύρεση φυσικού αερίου και τη δημιουργία συνθηκών για νέες συμμαχίες.
4. Τα ταμπού και τα συμπλέγματα που κατατρύχουν την πολιτική ηγεσία του τόπου, και αποτυπώνονται μεταξύ άλλων στην ένταξη της Κύπρου στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη «PfP», καθώς και στην ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ ως μια στρατηγική απεγκλωβισμού από τον γεωστρατηγικό έλεγχο της Τουρκίας.Τα ταμπού αυτά εμποδίζουν την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος.
Κομπολόι αθέτησης συμφωνηθέντων...
ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ μεταξύ Αναστασιάδη-Έρογλου απέδειξε ότι δεν υπάρχει, δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει κοινή βάση συνομιλιών και λύσης, διότι δεν υπάρχει ισοζύγιο δυνάμεων. Εφόσον η Τουρκία δεν έχει κόστος από την κατοχή της Κύπρου, ούτε στην ΕΕ ούτε διεθνώς, γιατί να υποχωρήσει και να γίνει διαλλακτική; Ροκανίζει τον χρόνο. Και η δική μας ευφυΐα είναι ακριβώς να κάνουμε τον χρόνο να τρέχει υπέρ μας και όχι εναντίον μας.
Δηλαδή, να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο για να αλλάξουμε στρατηγική και στόχους. Διαφορετικά, ακόμη και αν εξευρεθεί κοινό ανακοινωθέν, η τουρκική πλευρά θα έχει την πολυτέλεια να το γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, λόγω της δικής της ισχύος. Όπως συνέβη και με την Γ' Βιέννη για τους εγκλωβισμένους της Καρπασίας, όπως συνέβη και με τις συμφωνίες Κορυφής, όπως συνέβη και με τα κοινά ανακοινωθέντα Χριστόφια-Ταλάτ. Και επειδή περί Ταλάτ ο λόγος, και επειδή ουκ ολίγοι τον θεωρούν ως μετριοπαθέστερο του Έρογλου, θα ήταν ορθότερο να αποδράσουμε από τις ψευδαισθήσεις.
Προφανώς, είναι χειρότερος του Έρογλου. Κάποιοι επιδίωκαν να βάλουν προβιά στον γκρίζο λύκο. Παρόλ΄ αυτά, ο ίδιος εμφανίζεται κατά καιρούς γυμνός. Και τα χαρακτηριστικά του είναι εμφανή για όσους δεν στρουθοκαμηλίζουν. Ακόμη και τις προάλλες, όταν έδωσε συνέντευξη στο «Σίγμα» και στη «Σημερινή», τι είπε; Δεν υποστήριξε ότι συμφωνεί με την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος. Από τούδε και στο εξής, είπε, χρειάζεται το ανακοινωθέν. Τόνισε δε, ότι ήταν λανθασμένη η πολιτική θέση του Προέδρου Αναστασιάδη για το κοινό ανακοινωθέν διότι έχουν, όπως επισήμανε, εκδοθεί πολλά.
Και μάλιστα μεταξύ του ιδίου και του Προέδρου Χριστόφια. Τα οποία, όμως, όπως και ο Ντενκτάς, έτσι και ο ίδιος ποτέ δεν σεβάστηκε. Διότι μπορεί μεν να αναφερόταν και να αναφέρεται κατά καιρούς ο κ. Τάλατ -ο οποίος μάλλον φλερτάρει με την επαναφορά του στην εξουσία του κατοχικού καθεστώτος- σε μια κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, αλλά εάν διαβάσει κάποιος τις προτάσεις του προς τον Πρόεδρο Χριστόφια, θα διαπιστώσει ότι τεμαχίζει τα πάντα στα δυο.
Αναφέρουμε δυο κλασικά παραδείγματα:
Πρώτον, στις προτάσεις του το 2010 διχοτομούσε την κυριαρχία στα δυο, υποστηρίζοντας στην ουσία ότι η εξουσία, ακόμη και αν είναι μια, θα πηγάζει από τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους.
Δεύτερο, στις τοποθετήσεις του ακόμη και προχθές, έκανε λόγο για την ύπαρξη δυο λαών. Αυτό σημαίνει δυο ιθαγένειες και χωριστές προσωπικότητες. Η δε αναφορά σε δυο λαούς, σημαίνει χωριστά δικαιώματα αυτοδιάθεσης, τα οποία προσδοκά η τουρκική πλευρά να τεκμηριώσει νομικά μέσω των χωριστών δημοψηφισμάτων των «δυο λαών» που κατοικούν σε συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο.
Αυτό σημαίνει ότι εάν υπογραφεί οποιαδήποτε ομοσπονδία με χωριστά δημοψηφίσματα δεν θα έχουμε μετάλλαξη, αλλά διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ανατροπή της υφιστάμενης εννόμου τάξεως. Δηλαδή, ενώ σήμερα ο νόμιμος πληθυσμός στο βόρειο τμήμα είναι οι Ελληνοκύπριοι πρόσφυγες κατά 82%, την επαύριον θα είναι οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι.
Σήμερα, λόγω του ότι υπάρχει ακόμη η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Στον μέλλον όμως, μετά την ομοσπονδία, πώς θα τους στερηθεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, όταν θα έχουν νομικά επιχειρήματα, όπως οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου, οι Τσέχοι και οι Σλοβάκοι; Ειδικώς οι Σλοβάκοι και οι Τσέχοι πώς μπορούν να μας παραδίδουν μαθήματα, όταν είχαν μια μορφή διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας και τη διέλυσαν στη βάση του βελούδινου διαζυγίου;
Ποιος χύνει το κρασί στο πάτωμα;
Χρειάζεται πολιτική τόλμη για να αποδράσει η ηγεσία μας από την παγίδα, στην οποία οδήγησε τον τόπο. Σήμερα υπάρχει νέο γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό περιβάλλον:
1. Η εξεύρεση του φυσικού αερίου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για συμμαχία με το Ισραήλ και την Ελλάδα, ώστε να καταστεί η Κύπρος σε ενεργειακό περιφερειακό κέντρο, εφόσον ληφθεί η στρατηγική απόφαση για την κατασκευή του LNG. Μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να συνοδευτεί από μελέτες ασφάλειας, που ξεκινούν από τα οικολογικά και τεχνικά ζητήματα, και καταλήγουν στα στρατιωτικά και ειδικότερα στον πόλεμο του κυβερνοχώρου. Χωρίς ασφάλεια δεν μπορούν να γίνουν επενδύσεις.
Το φυσικό αέριο είναι στρατηγικό στοιχείο, το οποίο μπορούν να διαχειριστούν μόνο ισχυρά κράτη ή αδύναμα κράτη που γίνονται ισχυρά μέσω συμμαχιών. Εάν το ζητούμενο είναι να μην υποταγούμε στην Τουρκία και να μη διαχειριστούν το δικό μας φυσικό αέριο άλλοι για μας, τότε, μια ορθολογιστική επιλογή είναι η συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, στη λογική της δημιουργίας μιας τριμερούς περιφερειακής δύναμης, που θα εκτείνεται από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή.
Η συμμαχία αυτή θα επιτρέπει αφενός στο Ισραήλ να βρίσκει διέξοδο στο γεωστρατηγικό κεφαλοκλείδωμα που του στήνει η Τουρκία, και αφετέρου στην Κύπρο και στην Ελλάδα να οικοδομούν αξιόπιστη αποτροπή και να αλλάξουν τα υφιστάμενα ανισοζύγια δυνάμεων. Διότι, η λύση του Κυπριακού και της οποιασδήποτε διένεξης συνιστά καθρέφτη του ανισοζυγίου ή του ισοζυγίου δυνάμεων που αποτυπώνεται επί του συνταγματικού κειμένου και επί των ζητημάτων ασφάλειας, που είναι συναφή με τον γεωστρατηγικό έλεγχο και την κυριαρχία της Κύπρου.
2. Η Κύπρος είναι κράτος μέλος της ΕΕ. Δεν πρέπει να συζητούμε καν εάν θα εφαρμοστούν ή όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά είναι αυτονόητα. Η Τουρκία είναι που πρέπει να αποφασίσει, εάν θέλει ή όχι να ενταχθεί στην ΕΕ. Εάν αυτή είναι η επιθυμία της, τότε θα πρέπει να αποδεχθεί την πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου στην Κύπρο. Χωρίς αποκλίσεις. Υπάρχει, όμως, το εξής επί τούτου πρόβλημα:
Πώς θα εγκαθιδρυθεί ομοσπονδία στην Κύπρο με πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν στον Βορρά θα έχουν την πλειοψηφία οι Τούρκοι και στον Νότο οι Έλληνες; Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να νομιμοποιηθούν τα τετελεσμένα της εισβολής, δηλαδή ο διοικητικός, γεωγραφικός και πληθυσμιακός διαχωρισμός της Κύπρου. Που σημαίνει ότι θα ανατραπεί το καθεστώς του ενιαίου κράτους της Ζυρίχης και επί τη βάσει του πρωτογενούς δικαίου θα δημιουργηθεί ένα πολιτειακό σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Τουρκίας.
Όταν λοιπόν η ΕΕ έχει καθορισμένο νομικό πλαίσιο λειτουργίας και αποφάσεις για την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, δηλαδή του ενιαίου κράτους της Ζυρίχης, από την Τουρκία ως προϋπόθεσή για να ενταχθεί στην ΕΕ, και όταν εμείς ψάχνουμε για λύση ομοσπονδίας με αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο και με σταθμισμένες ψήφους, γιατί μας φταίει η Ευρώπη; Δεν είναι η ΕΕ που νερώνει το κρασί μας... Είναι εμείς που το χύνουμε στο πάτωμα...
ΝΑΤΟ και ρωσικά συμφέροντα
Πέραν τούτων, υπάρχει άλλο ένα συναφές θέμα: Αυτό της ασφάλειας, που είναι συνδεδεμένο με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Εάν η Κύπρος προχωρήσει σε αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ και ασκηθεί τουρκικό βέτο, τότε θα υπάρξει πολιτική νομιμοποίηση για κυπριακό βέτο επί της τουρκικής ενταξιακής πορείας, εφόσον η στρατηγική μας θα στηρίζεται στη λογική του win-win situation. Δηλαδή, ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ή εδική σχέση και ένταξη στο ΝΑΤΟ. Όσο δε, για τη Ρωσία, κανείς δεν μας εμποδίζει να έχουμε καλές σχέσεις μαζί της, όπως πράττει το ΝΑΤΟ εκεί όπου υπάρχει σύγκλιση συμφερόντων. Η Κύπρος είναι ούτως ή άλλως ΝΑΤΟ.
Τι θα ήθελε η Μόσχα; Να ελέγχουν μόνο οι Βρετανοί και οι Τούρκοι στην περιοχή μας μέσω Κύπρου, ή να έχουν εντός του ΝΑΤΟ μια συμμαχική χώρα, που θα σπάζει τη μονοπωλιακή σχέση των δυο στη γειτονιά μας; Η Ρωσία, άλλωστε, δεν μας στηρίζει -όταν μας στηρίζει- επειδή μας αγαπά, αλλά επειδή θέλει να κτυπά τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Όταν θα κρίνει, όπως και στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, ή όπως στην πρόσφατη οικονομική κρίση του Γιούρογκρουπ, ότι τα συμφέροντά της επιβάλλουν να ενεργεί αλλιώς, θα μας αφήσει στα κρύα του λουτρού.
Υπενθυμίζουμε ότι τον Φεβρουάριο του ΄65, ο Γκρομίκο είχε πρώτος στηρίξει τις τουρκικές θέσεις για τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, προκαλώντας με τη στάση του ακόμη και αυτό το ΑΚΕΛ, το οποίο αντέδρασε, καθότι τότε θεωρούσε τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως διχοτόμηση. Η ορθότητα της θέσης για ένταξη στο ΝΑΤΟ εδράζεται και στην ενδεχόμενη επί τούτου άσκηση τουρκικού βέτο. Η Άγκυρα δεν ήθελε ποτέ την Κύπρο στο ΝΑΤΟ, διότι δεν ήθελε και δεν θέλει να χάσει τον έλεγχο επί της Κύπρου, τον οποίο επιδιώκει να έχει μόνη της ή και μαζί με τους Βρετανούς.
Η διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας
Είτε, λοιπόν, αλλάζουμε στρατηγική και στόχο, που σημαίνει τη διατήρηση στη ζωή της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε θα συνεχίσουμε σε μια χρεοκοπημένη διαδικασία, που για να «καρποφορήσει» θα πρέπει να υπογράψουμε την υποταγή μας και τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο ομοσπονδιακά συνιστώντα κράτη, όπως προέβλεπε το σχέδιο Ανάν... Όταν, λοιπόν, θα συνεδριάζει αύριο το Εθνικό Συμβούλιο, οφείλει να έχει υπόψη του το εξής αυτονόητο: Όπως και η περίπτωση Ταλάτ, έτσι και η ομοσπονδία δεν είναι τίποτε άλλο από μια λύση τουρκική και η προβιά του στόχου που επιδιώκουν να επιτύχουν οι Κεμαλιστές, οι Ισλαμιστές και οι Γκρίζοι Λύκοι...
