Και
ο χρόνος στον οποίο έγινε και ο τόνος της ιταμής δηλώσεως Ερντογάν για
την Κύπρο, προδίδουν τις πραγματικές προθέσεις και τις στρατηγικές
στοχοθεσίες της Άγκυρας. Αλλά ταυτόχρονα πιστοποιούν και την αδυσώπητη
αδυναμία της ελληνικής πλευράς (Λευκωσίας και Αθήνας) όσον αφορά στην
αντιμετώπιση αυτών των τουρκικών μεθοδεύσεων. Γιατί: Ούτε η Λευκωσία,
ούτε και η Αθήνα έχουν επαρκώς αντιδράσει, προκειμένου να δώσουν
αναγκαία μηνύματα προς την κατοχική αποθράσυνση.Όχι βεβαίως ότι θα έπρεπε -και το τονίζουμε ιδιαίτερα- η δική μας
πλευρά να επιδοθεί σε ρητορικούς παλληκαρισμούς. Όχι. Αλλά επεβάλλετο
(και πάντως επί του ιδίου επιπέδου) να υπομνησθούν μερικά πράγματα στον
Ερντογάν. Ο οποίος ευχερώς κι ελέω υπερβαλλούσης αλαζονείας, διέγραψε με
μια μονοκοντυλιά, χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και μάλιστα
ενσωματωμένης στον σκληρό της πυρήνα. Εκείνο της Ευρωζώνης.
Θα έπρεπε ακριβώς να λεχθεί (κι εν ανάγκη εμπράκτως να τεκμηριωθεί)
ότι: Εάν δεν υπάρξει ψήφος συγκατανεύσεως από την ανύπαρκτη (κατά
Ερντογάν) χώρα, ούτε οι τουρκο-κοινοτικές ενταξιακές συνομιλίες μπορεί
να συνεχισθούν, ούτε η Άγκυρα θα μπορέσει να διασκελίσει την κοινοτική
θύρα, όπως διακαώς επιθυμεί. Κι επομένως η Άγκυρα, μπορεί μεν ν'
ανατάσσει τον υπερτροφικό της εθνικισμό και να εκδηλώνει τα οθωμανικά
της σύνδρομα χάριν αυτοϊκανοποιήσεως, αλλά θα πρέπει να της υποδειχθεί
και το κόστος της επιθετικότητος που υιοθετεί. Κι εννοούμε να της
υποδειχθεί εμπράκτως, με ανάλογη διαχείριση όσων άπτονται της ενταξιακής
της διαδικασίας.
Δεν υποστηρίζουμε ασφαλώς την ανεξέλεγκτη αντιπαράθεση και τη
δημιουργία οξύτητος. Και μάλιστα την ώρα που προάγονται προσπάθειες
ενεργοποιήσεως νέων διαδικασιών επιλύσεως του Κυπριακού. Υποστηρίζουμε,
όμως, την ανάγκη ανατάξεως λελογισμένης μεν, πειστικής δε
αποφασιστικότητος. Η οποία υπό τις περιστάσεις περνά από το δεδομένο
στρατηγικό πλεονέκτημα των δύο κρατικών κέντρων του Ελληνισμού - Αθήνας
και Λευκωσίας και το οποίο συνάπτεται προς τη θέση τους στην Ευρωπαϊκή
Ένωση και τις δυναμικές που αυτή παρέχει.
Αναμέναμε λοιπόν απάντηση στον Τούρκο πρωθυπουργό (με τα έκδηλα νεοσουλτανικά σύνδρομα) από θεσμικούς ηγετικούς παράγοντες και στην Αθήνα και στη Λευκωσία. Όχι απλώς υποτονικές και κυρίως τυπικές δηλώσεις υπηρεσιακών παραγόντων, που ασφαλώς διαβιβάζουν ενθαρρυντικά μηνύματα ελληνικών αδυναμιών προς την Άγκυρα. Η οποία βεβαίως γνωρίζει ότι: με τη χρεοκοπική κατάσταση που μαστίζει και τους δύο πολιτειακούς πόλους του Ελληνισμού, οι στρατηγικές μας δυνατότητες περιστέλνονται και οι αντιστάσεις κατ' επέκταση αποδομούνται. Αλλ' ακριβώς κάτω από τις αρνητικές αυτές συγκυρίες και ξέροντας καλά ότι τυχόν τετελεσμένα κι εθνικοί ακρωτηριασμοί δεν θα είναι αναστρέψιμα, πρέπει περίσκεπτα μεν, αλλ' αποφασιστικά να δίδουμε αναγκαία μηνύματα.
Επιστρατεύοντας κάθε ικμάδα. Και αξιοποιώντας κάθε δυναμική.Κι άλλωστε ως έθνος έχουμε βρεθεί, στη μακρά ιστορική μας διαδρομή, σε πολύ χειρότερη θέση. Κι έχουμε υποστεί βαναυσότερες συμπεριφορές και οδυνηρότερα τραύματα. Κι αυτές οι θέσεις που διατυπώνουμε, δεν αντίκεινται ποσώς στην πεποίθησή μας ότι πρέπει με συνέπεια και σύνεση να επιδιώξουμε ιστορικό συμβιβασμό στο Κυπριακό. Αποδεκτό βεβαίως. Και τέτοιο που δεν θα περνά μέσα απ' όσα ο υψαυχενισμός Ερντογάν προδιαγράφει κι επιδιώκει, αλλ' ευθέως από το κοινοτικό κεκτημένο. Που σημαίνει λύση συμβατή με ό,τι αυτό το κεκτημένο προνοεί κι επιβάλλει.
Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο...
