Δεν μπορώ να ξέρω ποιες σκέψεις γεννώνται στο μυαλό
του ενός ή του άλλου τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, αλλά δεν έχω πρόβλημα να
σας αποκαλύψω τις δικές μου. Που φυσικά διαμορφώθηκαν με την πάροδο του
χρόνου και στέριωσαν με τις εμπειρίες της μνημονιακής περιόδου. Γιατί
πολλά άλλαξαν στον τόπο μας, αλλά εμείς σε κάποια πράγματα μείναμε
ίδιοι. Με την ίδια ευκολία που αποθεώνουμε, με την ίδια ευκολία
σπεύδουμε να απαξιώσουμε και να κατηγορήσουμε.Θυμάστε
οι παλιότεροι τα πρώτα μεταδικτατορικά χρόνια; Δεν βρίσκαμε λόγια για
να υμνήσουμε το αντιστασιακό κατόρθωμα των παιδιών, που είχαν το θάρρος
και την αποκοτιά να αναμετρηθούν με τη χούντα. Τους το χρωστούσαμε,
άλλωστε. Να μην ξεχνάμε ότι έσωσαν και την τιμή ενός λαού, που ακόμη και
τη στιγμή που τον καλούσαν κοντά τους επέλεξε να τους «συμπαρασταθεί»
από την ασφάλεια του σπιτιού του.
Με τα χρόνια
οι ενθουσιασμοί πάγωσαν και σε κάποιες περιπτώσεις τα εγκώμια και οι
ύμνοι αντικαταστάθηκαν από μειωτικά σχόλια, επικρίσεις, ακόμη και
απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Κάποιοι βρήκαν το θράσος να κατηγορήσουν
όσους και όσες μπήκαν στην πολιτική ότι θέλησαν να εξαργυρώσουν τον
θρύλο του Πολυτεχνείου, λες και δεν ήταν αυτονόητο ότι στη
μεταδικτατορική Ελλάδα είχαν όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να
πρωταγωνιστήσουν όσοι στάθηκαν όρθιοι στη μαύρη 7ετία. Μόνο που δυστυχώς δεν έγινε έτσι. Στη μεταδικτατορική Ελλάδα επανήλθε ο προδικτατορικός πολιτικός κόσμος. Αυτός κυριάρχησε, αυτός διαμόρφωσε τη νέα πορεία, αυτός πιστώνεται τα θετικά της πορείας αυτής, την ΕΟΚ και την εθνική συμφιλίωση, αυτός χρεώνεται και τα αρνητικά της, το αναχρονιστικό, ρουσφετολογικό και αναξιοκρατικό Δημόσιο. Αλλο αν κάποιοι βολεύονται να αναζητούν μονίμως αποδιοπομπαίους τράγους για να τους φορτώσουν τα στραβά αυτού του τόπου και να καμώνονται πως αυτοί δεν ήξεραν, δεν άκουσαν και δεν είδαν τίποτα.
Τις αξέχαστες εκείνες μέρες του Νοέμβρη του 1973 δεν ξεσηκώθηκε καμιά γενιά. Ξεσηκώθηκαν μερικές εκατοντάδες παιδιά και δικό τους αποκλειστικά επίτευγμα ήταν η εξέγερση που τιμάμε αυτές τις μέρες. Οπως αποκλειστικά προσωπική υπόθεση του καθενός τους είναι και η πορεία που ακολούθησε. Κι ας μην ξεχνάμε πως κανένας δεν ήταν στα 40 και στα 50 του όπως ήταν στα 20.
bartzinopoulos@hotmail.com
ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
