Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη
Βιώνουμε έναν ατέλειωτο θρήνο μιας καταρρακωμένης αξιοπρέπειας και εθνικής ταπείνωσης
Αυτό που συμβαίνει στη δημόσια ζωή είναι ότι βράζουμε διαρκώς στο ζουμί μας, επαναλαμβάνοντας σε επίπεδο μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, την ίδια ιστορία μιας αποτυχίας που επήλθε και μιας ήττας που επέρχεται…
Η ΗΓΕΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, η επιστήμη και τα πανεπιστήμια, αντί να σχεδιάζουν την έξοδο από την κρίση, συνεισφέρουν στο βάθεμα και την χαοτική διάλυση ενός πολιτικού συστήματος που πάσχει πανταχόθεν
Πολλές φορές διερωτόμαστε αν αυτά που ακούμε και βιώνουμε καθημερινά είναι απλώς ένας εφιάλτης, ένα κακό όνειρο, μια φάρσα ή μια στιγμή που θα περάσει και θα ξαναβρεθούμε εκεί που ήμασταν όντες αξιοπρεπείς, αισιόδοξοι, κατακτώντας μικρές ή μεγάλες νίκες σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Και όμως η πραγματικότητα μιας προϊούσης παρακμής, μιας εφιαλτικής καθημερινότητας είναι ένα γεγονός που εμφιλοχωρεί σε όλες τις στιγμές, επίπεδα και διαστάσεις της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής μας. Βιώνουμε έναν ατέλειωτο θρήνο μιας καταρρακωμένης αξιοπρέπειας και εθνικής ταπείνωσης. Κυρίως, όμως, αυτό που συμβαίνει στη δημόσια ζωή είναι ότι βράζουμε διαρκώς στο ζουμί μας, επαναλαμβάνοντας σε επίπεδο μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, την ίδια ιστορία μιας αποτυχίας που επήλθε και μιας ήττας που επέρχεται.
Δεν μπορούμε να αρθρώσουμε ούτε τον διαλεκτικό λόγο της αντιθετικής σύνθεσης, που σημαίνει τη δημιουργία μιας ατμοσφαιρικής αισιοδοξίας που να εμπνεύσει τους ανθρώπους που θέλουν να ελπίζουν και που μπορούν να σταθούν όρθιοι, να δημιουργήσουν πολιτισμό, να παράγουν πολιτικές, να δώσουν διέξοδο σε μια εμφανιζόμενη αδιέξοδη πορεία και κυρίως να δώσουν ελπίδα, μέλλον και προοπτική στη γενιά που έρχεται.
Δεν είμαστε το μόνο έθνος στον κόσμο που πέρασε και που περνά ώρες δύσκολες, στιγμές πτώσης. Αυτή όμως η υστερία μιας αέναης διεκδίκησης με κάθε μέσο της εξουσίας σε μια διαρκή λεηλασία των λειψάνων ενός πολιτικού συστήματος και ενός κράτους που είναι απολύτως αποδυναμωμένο, φοβισμένο, φαύλο και ανίκανο, αποτελεί ένα καταστροφικό σύνδρομο για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Αντ’ αυτών οφείλαμε να αναπτύξουμε δημιουργικό λόγο, προτάσεις πολιτικής επ’ αγαθώ της χώρας και του έθνους που συμβάλλουν στην προβολή και στην πραγμάτωση του δημόσιου συμφέροντος για την προώθηση και υπεράσπιση του οποίου είναι ταγμένη η πολιτική, το πολιτικό προσωπικό ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Βιώνουμε όλοι εμείς οι Έλληνες καθημερινώς την κοκορομαχία μιας στείρας σύγκρουσης και αντιπαλότητας της πολιτικής και των πολιτικών που οδηγεί μόνο στη μιζέρια και στην εκμηδένιση της όποιας εναπομείνασας ελπίδας παραμένει στις ψυχές των Ελλήνων από την παράδοση και την ιστορία τους για ανάκαμψη τούτης της χώρας, τούτου του κράτους, τούτου του έθνους.
Η ηγετική τάξη, πολιτικοί, οικονομικοί, πνευματικοί παράγοντες και ο πολιτισμός, η επιστήμη και τα πανεπιστήμια, αντί να σκέφτονται και να σχεδιάζουν την έξοδο από την κρίση, συνεισφέρουν στο βάθεμα και τη χαοτική διάλυση ενός πολιτικού συστήματος που πάσχει πανταχόθεν. Αν θυμηθούμε την Τουρκία του 2002, διερωτόμαστε πώς η χώρα που σήμερα, μια δεκαετία αργότερα, εμφανίζει στοιχεία κραταιάς, μεγάλης δύναμης σε όλα τα επίπεδα, τα κατάφερε; Εκείνη η Τουρκία των Ετζεβίτ - Ερντογάν, πώς κατάφερε να ανακάμψει τόσο γρήγορα και τόσο δυνατά από τη διάλυση στην οποία βρισκόταν και να φτάσει σήμερα στο σημείο μιας οικονομικής, στρατιωτικής και ευρύτερης θα λέγαμε κρατικής παντοδυναμίας;
Οφείλεται στην ηγεσία της χώρας και στο πειθαρχημένο κοινωνικό σύνολο. Η ηγεσία ενέπνευσε. Το κοινωνικό σύνολο εμπιστεύθηκε. Υπέφερε, άντεξε στην πείνα και στην εξαθλίωση, πίστευε όμως πάντα στο μέλλον. Πίστευε στην ικανότητα των ανθρώπων που ηγούνταν σε όλα τα επίπεδα. Η ικανότητα σήμαινε σχεδιασμός και αποφασιστικότητα στην υλοποίηση.
Η Τουρκία, μετά από δέκα χρόνια, σήμερα είναι σε θέση, όπως λέει ο Αρχηγός του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας, Αντιπτέραρχος Ακίν Οζτούρ, διαθέτοντας πακτωλό χρημάτων, εν προκειμένω άνω των 15 δις, να αγοράσει τα μαχητικά πολεμικά αεροπλάνα F35, που αποτελούν ό,τι πιο σύγχρονο διαθέτει διεθνώς η πολεμική αεροπορία, ώστε, όχι μόνο να ενισχύσει στρατιωτικά τις ηγεμονικές βλέψεις της στην ευρύτερη περιοχή, από την Κεντρική Ασία ώς τα Βαλκάνια, αλλά και να ασκήσει επιρροή στις ΗΠΑ, προωθώντας τα τουρκικά συμφέροντα και τις στρατηγικές επιλογές της έναντι Ελλάδας, Κύπρου, Μέσης Ανατολής.
Όπως συνάγεται από τις δηλώσεις του, εξισορροπείται η προοπτική προμήθειας του κινεζικού αντιαεροπορικού συστήματος μεγάλου βεληνεκούς, FD2000. Υπενθυμίζουμε πως η αγορά του κινεζικού οπλικού συστήματος προκάλεσε αντιδράσεις στις ΗΠΑ και στη Δύση, ειδικότερα στο ΝΑΤΟ, όπου οι αντιδράσεις έφτασαν στο σημείο να δημιουργήσουν την παράσταση εχθρικών κινήσεων της Τουρκίας ως αναξιόπιστου συμμάχου.Αυτό που έγινε τώρα, εξισορροπεί τους φόβους και τις ανησυχίες τους.
Αφετηρία το πλοίο «Barbaros Hayrettin Pasa»
Η ΤΟΥΡΚΙΑ προχωρεί σε ένα σχέδιο που αναπτύσσεται συστηματικά και οργανωμένα, στη δημιουργία ενός στόλου εξοπλισμένου με τα πιο σύγχρονα μέσα για την αναζήτηση, εξερεύνηση και εξόρυξη υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο στόλος δεν θα αποτελείται μόνο από ερευνητικά σκάφη και τα σχετικά συστήματα αναζήτησης και εξόρυξης υδρογονανθράκων, αλλά θα συνοδεύεται και από κατάλληλη ομάδα πολεμικών σκαφών, που θα προστατεύουν ως ναυτική στρατιωτική δύναμη, το όλο εγχείρημα σε κάθε του βήμα. Το πλοίο «Barbaros Hayrettin Pasa» αποτελεί την αφετηρία αυτού του εγχειρήματος.
Αυτά όλα αποτελούν ενδεικτικά στοιχεία ενός μεγάλου τουρκικού σχεδιασμού, ο οποίος στη στρατηγική του διάσταση μπορεί να εμπνέεται και να σχεδιάζεται από την ηγεσία, αλλά όπως συνήθως πρέπει να συμβαίνει στη στρατηγική, αγκαλιάζει και εντάσσει σε όλη την ιδέα ως δυναμική πραγματικότητα, τον κάθε Τούρκο, την κάθε οικογένεια, όλους τους θεσμούς που συναποτελούν το κρατικό οικοδόμημα, το πολιτικό σύστημα και εν τέλει το τουρκικό έθνος. Πρόκειται για την τουρκική Μεγάλη Ιδέα, που εμπνέει και δυναμώνει την τουρκική κοινωνία σε όλες της τις προσπάθειες για βήματα προς τα εμπρός, δημιουργώντας ένα ατέλειωτο κλίμα μιας μοναδικής αισιοδοξίας, η οποία συμβάλλει στη θετική και ολοένα πιο αποτελεσματική κινητοποίηση του κράτους και της κοινωνίας τους.
Αυτό, σε αντίθεση μ' εμάς, που ξαφνικά γίναμε πεσιμιστές, μίζεροι, φοβισμένοι, παραιτημένοι, χωρίς ελπίδα και κυρίως χωρίς σχεδιασμό του μέλλοντος, δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας οιονεί υποταγής του ελληνικού πολιτικού συστήματος στην πολιτική βούληση του ισχυρού ηγεμόνα. Αυτό δεν σημαίνει πως τα πράγματα θα συμβούν έτσι. Διότι, η ιστορία δεν έχει γραμμική πορεία. Διαγράφει κύκλους. Καθεστώτα καταρρέουν, αυτοκρατορίες διαλύονται, ισχυρά κράτη αποδυναμώνονται, ηγεμονίες πλήττονται καίρια. Μικροί ανασταίνονται και δυναμώνουν, μεγάλοι συρρικνώνονται.
Πρέπει να κοιτάξουμε την ιστορία ως μέλλον. Το ελληνικό έθνος έχει μια πολιτισμική παράδοση ανεξάντλητη. Από εκεί αντλούμε πνευματικά εφόδια ψυχής για να αντέξουμε και να κοιτάξουμε αισιόδοξα προς μια πορεία ανάτασης και επιστροφής στην αξιοπρέπεια, τη νίκη, την πνευματική και πολιτική μεγαλουργία μιας χώρας που συνεισφέρει στον πολιτισμό, στα ιδεώδη της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του ανθρωπισμού.
Αυτό προϋποθέτει η ηγεσία συνολικά, πνευματική, οικονομική και πολιτική, να αναπτύξει τη συζήτηση για το μέλλον της χώρας διαλεκτικά και με βάση το δημόσιο και εθνικό συμφέρον, που θα κάνει πέρα τις κομματικές, εξουσιαστικές βλέψεις και θα κοιτάξει τη σωτηρία της χώρας ως πρώτιστο μέλημα. Η αντιπαράθεση επέρχεται για το καλό, όχι για τον ξύλινο λόγο, ούτε για τη μίζερη σύγκρουση. Η διαλεκτική σχέση οδηγεί και μέσα από την ίδια την σύγκρουση, όντας θετική για τη χώρα, σε αποτελέσματα που φωτίζουν ένα μέλλον προοπτικής και νίκης.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
Αυτό που συμβαίνει στη δημόσια ζωή είναι ότι βράζουμε διαρκώς στο ζουμί μας, επαναλαμβάνοντας σε επίπεδο μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, την ίδια ιστορία μιας αποτυχίας που επήλθε και μιας ήττας που επέρχεται…
Η ΗΓΕΤΙΚΗ ΤΑΞΗ, η επιστήμη και τα πανεπιστήμια, αντί να σχεδιάζουν την έξοδο από την κρίση, συνεισφέρουν στο βάθεμα και την χαοτική διάλυση ενός πολιτικού συστήματος που πάσχει πανταχόθεν
Πολλές φορές διερωτόμαστε αν αυτά που ακούμε και βιώνουμε καθημερινά είναι απλώς ένας εφιάλτης, ένα κακό όνειρο, μια φάρσα ή μια στιγμή που θα περάσει και θα ξαναβρεθούμε εκεί που ήμασταν όντες αξιοπρεπείς, αισιόδοξοι, κατακτώντας μικρές ή μεγάλες νίκες σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Και όμως η πραγματικότητα μιας προϊούσης παρακμής, μιας εφιαλτικής καθημερινότητας είναι ένα γεγονός που εμφιλοχωρεί σε όλες τις στιγμές, επίπεδα και διαστάσεις της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής μας. Βιώνουμε έναν ατέλειωτο θρήνο μιας καταρρακωμένης αξιοπρέπειας και εθνικής ταπείνωσης. Κυρίως, όμως, αυτό που συμβαίνει στη δημόσια ζωή είναι ότι βράζουμε διαρκώς στο ζουμί μας, επαναλαμβάνοντας σε επίπεδο μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας, την ίδια ιστορία μιας αποτυχίας που επήλθε και μιας ήττας που επέρχεται.
Δεν μπορούμε να αρθρώσουμε ούτε τον διαλεκτικό λόγο της αντιθετικής σύνθεσης, που σημαίνει τη δημιουργία μιας ατμοσφαιρικής αισιοδοξίας που να εμπνεύσει τους ανθρώπους που θέλουν να ελπίζουν και που μπορούν να σταθούν όρθιοι, να δημιουργήσουν πολιτισμό, να παράγουν πολιτικές, να δώσουν διέξοδο σε μια εμφανιζόμενη αδιέξοδη πορεία και κυρίως να δώσουν ελπίδα, μέλλον και προοπτική στη γενιά που έρχεται.
Δεν είμαστε το μόνο έθνος στον κόσμο που πέρασε και που περνά ώρες δύσκολες, στιγμές πτώσης. Αυτή όμως η υστερία μιας αέναης διεκδίκησης με κάθε μέσο της εξουσίας σε μια διαρκή λεηλασία των λειψάνων ενός πολιτικού συστήματος και ενός κράτους που είναι απολύτως αποδυναμωμένο, φοβισμένο, φαύλο και ανίκανο, αποτελεί ένα καταστροφικό σύνδρομο για το παρόν και το μέλλον της χώρας.
Αντ’ αυτών οφείλαμε να αναπτύξουμε δημιουργικό λόγο, προτάσεις πολιτικής επ’ αγαθώ της χώρας και του έθνους που συμβάλλουν στην προβολή και στην πραγμάτωση του δημόσιου συμφέροντος για την προώθηση και υπεράσπιση του οποίου είναι ταγμένη η πολιτική, το πολιτικό προσωπικό ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση. Βιώνουμε όλοι εμείς οι Έλληνες καθημερινώς την κοκορομαχία μιας στείρας σύγκρουσης και αντιπαλότητας της πολιτικής και των πολιτικών που οδηγεί μόνο στη μιζέρια και στην εκμηδένιση της όποιας εναπομείνασας ελπίδας παραμένει στις ψυχές των Ελλήνων από την παράδοση και την ιστορία τους για ανάκαμψη τούτης της χώρας, τούτου του κράτους, τούτου του έθνους.
Η ηγετική τάξη, πολιτικοί, οικονομικοί, πνευματικοί παράγοντες και ο πολιτισμός, η επιστήμη και τα πανεπιστήμια, αντί να σκέφτονται και να σχεδιάζουν την έξοδο από την κρίση, συνεισφέρουν στο βάθεμα και τη χαοτική διάλυση ενός πολιτικού συστήματος που πάσχει πανταχόθεν. Αν θυμηθούμε την Τουρκία του 2002, διερωτόμαστε πώς η χώρα που σήμερα, μια δεκαετία αργότερα, εμφανίζει στοιχεία κραταιάς, μεγάλης δύναμης σε όλα τα επίπεδα, τα κατάφερε; Εκείνη η Τουρκία των Ετζεβίτ - Ερντογάν, πώς κατάφερε να ανακάμψει τόσο γρήγορα και τόσο δυνατά από τη διάλυση στην οποία βρισκόταν και να φτάσει σήμερα στο σημείο μιας οικονομικής, στρατιωτικής και ευρύτερης θα λέγαμε κρατικής παντοδυναμίας;
Οφείλεται στην ηγεσία της χώρας και στο πειθαρχημένο κοινωνικό σύνολο. Η ηγεσία ενέπνευσε. Το κοινωνικό σύνολο εμπιστεύθηκε. Υπέφερε, άντεξε στην πείνα και στην εξαθλίωση, πίστευε όμως πάντα στο μέλλον. Πίστευε στην ικανότητα των ανθρώπων που ηγούνταν σε όλα τα επίπεδα. Η ικανότητα σήμαινε σχεδιασμός και αποφασιστικότητα στην υλοποίηση.
Η Τουρκία, μετά από δέκα χρόνια, σήμερα είναι σε θέση, όπως λέει ο Αρχηγός του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας, Αντιπτέραρχος Ακίν Οζτούρ, διαθέτοντας πακτωλό χρημάτων, εν προκειμένω άνω των 15 δις, να αγοράσει τα μαχητικά πολεμικά αεροπλάνα F35, που αποτελούν ό,τι πιο σύγχρονο διαθέτει διεθνώς η πολεμική αεροπορία, ώστε, όχι μόνο να ενισχύσει στρατιωτικά τις ηγεμονικές βλέψεις της στην ευρύτερη περιοχή, από την Κεντρική Ασία ώς τα Βαλκάνια, αλλά και να ασκήσει επιρροή στις ΗΠΑ, προωθώντας τα τουρκικά συμφέροντα και τις στρατηγικές επιλογές της έναντι Ελλάδας, Κύπρου, Μέσης Ανατολής.
Όπως συνάγεται από τις δηλώσεις του, εξισορροπείται η προοπτική προμήθειας του κινεζικού αντιαεροπορικού συστήματος μεγάλου βεληνεκούς, FD2000. Υπενθυμίζουμε πως η αγορά του κινεζικού οπλικού συστήματος προκάλεσε αντιδράσεις στις ΗΠΑ και στη Δύση, ειδικότερα στο ΝΑΤΟ, όπου οι αντιδράσεις έφτασαν στο σημείο να δημιουργήσουν την παράσταση εχθρικών κινήσεων της Τουρκίας ως αναξιόπιστου συμμάχου.Αυτό που έγινε τώρα, εξισορροπεί τους φόβους και τις ανησυχίες τους.
Αφετηρία το πλοίο «Barbaros Hayrettin Pasa»
Η ΤΟΥΡΚΙΑ προχωρεί σε ένα σχέδιο που αναπτύσσεται συστηματικά και οργανωμένα, στη δημιουργία ενός στόλου εξοπλισμένου με τα πιο σύγχρονα μέσα για την αναζήτηση, εξερεύνηση και εξόρυξη υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο στόλος δεν θα αποτελείται μόνο από ερευνητικά σκάφη και τα σχετικά συστήματα αναζήτησης και εξόρυξης υδρογονανθράκων, αλλά θα συνοδεύεται και από κατάλληλη ομάδα πολεμικών σκαφών, που θα προστατεύουν ως ναυτική στρατιωτική δύναμη, το όλο εγχείρημα σε κάθε του βήμα. Το πλοίο «Barbaros Hayrettin Pasa» αποτελεί την αφετηρία αυτού του εγχειρήματος.
Αυτά όλα αποτελούν ενδεικτικά στοιχεία ενός μεγάλου τουρκικού σχεδιασμού, ο οποίος στη στρατηγική του διάσταση μπορεί να εμπνέεται και να σχεδιάζεται από την ηγεσία, αλλά όπως συνήθως πρέπει να συμβαίνει στη στρατηγική, αγκαλιάζει και εντάσσει σε όλη την ιδέα ως δυναμική πραγματικότητα, τον κάθε Τούρκο, την κάθε οικογένεια, όλους τους θεσμούς που συναποτελούν το κρατικό οικοδόμημα, το πολιτικό σύστημα και εν τέλει το τουρκικό έθνος. Πρόκειται για την τουρκική Μεγάλη Ιδέα, που εμπνέει και δυναμώνει την τουρκική κοινωνία σε όλες της τις προσπάθειες για βήματα προς τα εμπρός, δημιουργώντας ένα ατέλειωτο κλίμα μιας μοναδικής αισιοδοξίας, η οποία συμβάλλει στη θετική και ολοένα πιο αποτελεσματική κινητοποίηση του κράτους και της κοινωνίας τους.
Αυτό, σε αντίθεση μ' εμάς, που ξαφνικά γίναμε πεσιμιστές, μίζεροι, φοβισμένοι, παραιτημένοι, χωρίς ελπίδα και κυρίως χωρίς σχεδιασμό του μέλλοντος, δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας οιονεί υποταγής του ελληνικού πολιτικού συστήματος στην πολιτική βούληση του ισχυρού ηγεμόνα. Αυτό δεν σημαίνει πως τα πράγματα θα συμβούν έτσι. Διότι, η ιστορία δεν έχει γραμμική πορεία. Διαγράφει κύκλους. Καθεστώτα καταρρέουν, αυτοκρατορίες διαλύονται, ισχυρά κράτη αποδυναμώνονται, ηγεμονίες πλήττονται καίρια. Μικροί ανασταίνονται και δυναμώνουν, μεγάλοι συρρικνώνονται.
Πρέπει να κοιτάξουμε την ιστορία ως μέλλον. Το ελληνικό έθνος έχει μια πολιτισμική παράδοση ανεξάντλητη. Από εκεί αντλούμε πνευματικά εφόδια ψυχής για να αντέξουμε και να κοιτάξουμε αισιόδοξα προς μια πορεία ανάτασης και επιστροφής στην αξιοπρέπεια, τη νίκη, την πνευματική και πολιτική μεγαλουργία μιας χώρας που συνεισφέρει στον πολιτισμό, στα ιδεώδη της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του ανθρωπισμού.
Αυτό προϋποθέτει η ηγεσία συνολικά, πνευματική, οικονομική και πολιτική, να αναπτύξει τη συζήτηση για το μέλλον της χώρας διαλεκτικά και με βάση το δημόσιο και εθνικό συμφέρον, που θα κάνει πέρα τις κομματικές, εξουσιαστικές βλέψεις και θα κοιτάξει τη σωτηρία της χώρας ως πρώτιστο μέλημα. Η αντιπαράθεση επέρχεται για το καλό, όχι για τον ξύλινο λόγο, ούτε για τη μίζερη σύγκρουση. Η διαλεκτική σχέση οδηγεί και μέσα από την ίδια την σύγκρουση, όντας θετική για τη χώρα, σε αποτελέσματα που φωτίζουν ένα μέλλον προοπτικής και νίκης.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
