Η Γαλλία αποτελεί έναν από τους δύο πυλώνες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης μετά τη Γερμανία, μια χώρα με πλούσια πολιτιστική παράδοση, στην πρωτοπορία των κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών που στη συνέχεια εξαπλώθηκαν σ' ολόκληρο τον κόσμο.Από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι τον Μάιο του 1968 και από το Λαϊκό Μέτωπο του 1936 μέχρι την εβδομάδα των 35 ωρών, η Γαλλία παραμένει πάντοτε πολύ διαφορετική σε σχέση με το γερμανικό και τον αγγλοσαξονικό κόσμο.
Σήμερα, η Γαλλία, η οποία υπήρξε ο εμπνευστής του ενιαίου νομίσματος, του ευρώ, με στόχο να κρατήσει τη Γερμανία στο ευρωπαϊκό σύστημα, φαίνεται να αντιστέκεται, αρνούμενη να «συμμορφωθεί» με την οικονομική πολιτική που διαμορφώνεται και εφαρμόζεται στην Ευρώπη με γερμανική πρωτοβουλία. Από την άλλη πλευρά, φαίνεται αδύναμη να προωθήσει μια εναλλακτική πρόταση οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο περισσότερο ισορροπημένη μεταξύ πειθαρχίας και αλληλεγγύης, η οποία θα συνέβαλλε στο ξεπέρασμα της σημερινής κρίσης, κυρίως στις χώρες της Νότιας Ευρώπης.
Ιδιαίτερα μετά την εκλογή του Φ. Ολάντ, η Γαλλία θα μπορούσε να διαμορφώσει μια εναλλακτική σοσιαλδημοκρατική πρόταση για την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρωζώνης μαζί με τις χώρες της Μεσογειακής Ευρώπης με τις οποίες, εξάλλου, είχε πάντοτε προνομιακές σχέσεις. Επιπλέον, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι ΗΠΑ, με την προεδρία Ομπάμα, έχουν παρόμοια αντίληψη για τον προσανατολισμό της οικονομικής πολιτικής με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη σε σχέση με τη γερμανικής έμπνευσης ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.
Το ζήτημα είναι ότι η Γαλλία όχι μόνο δεν μπορεί να προωθήσει μια διαφορετική σοσιαλδημοκρατική αντίληψη για την ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση, αλλά αντίθετα υφίσταται και συντονισμένη επίθεση, επειδή δεν ακολουθεί τις κατευθύνσεις της οικονομικής πολιτικής που έχουν πλέον κυριαρχήσει στην Ε.Ε. Αυξάνει τους φόρους, αντί να μειώνει περισσότερο τις δαπάνες για να πετύχει δημοσιονομική ισορροπία και δεν προχωρεί, με την ταχύτητα που θα ήθελε η κρατούσα οικονομική πολιτική, στη δημοσιονομική προσαρμογή, γιατί δεν αδιαφορεί για τις συνέπειες της προσαρμογής αυτής στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Χαρακτηρισμοί, όπως «μεγάλος ασθενής» της Ευρώπης, «ωρολογιακή βόμβα» στην καρδιά της Ευρώπης, όπως συχνά αναφέρουν μεγάλα διεθνή έντυπα, δεν δικαιολογούνται από τα μακροοικονομικά δεδομένα της γαλλικής οικονομίας, γιατί, εκτός από το υψηλό ποσοστό ανεργίας, δεν φαίνεται να είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση. Το δημόσιο χρέος είναι σχετικά χαμηλό, το έλλειμμα στον προϋπολογισμό της είναι περίπου 4%, καλύτερο από αυτό της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ, ενώ το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ ελάχιστα υπολείπεται από αυτό της Γερμανίας (1% περίπου) για το 2014.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, με τη Γαλλία; Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης υποβαθμίζουν την οικονομία της, αλλά οι διεθνείς αγορές ευτυχώς δεν συμμερίζονται τις ανησυχίες τους και συνεχίζουν να τη δανείζουν με χαμηλά επιτόκια, μη έχοντας καλύτερες επιλογές. Μήπως υπάρχει μια προσπάθεια διεθνών επιχειρηματικών συμφερόντων να πιέσουν για συμμόρφωση, όπως υποστηρίζει ο Ρ. Κρούγκμαν, ώστε και η Γαλλία να ακολουθήσει την ίδια κατεύθυνση οικονομικής πολιτικής, όπως όλες οι άλλες χώρες της Ευρώπης;
Αν είναι έτσι, δηλαδή, αν η οποιαδήποτε απόκλιση από την κρατούσα οικονομική πολιτική στην Ευρώπη, επιφέρει την κατακραυγή των διεθνών επιχειρηματικών συμφερόντων για μια μεγάλη χώρα, όπως είναι η Γαλλία, τότε τα περιθώρια άσκησης μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής στις λιγότερο ισχυρές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, οι οποίες, επιπλέον, έχουν σοβαρές μακροοικονομικές ανισορροπίες, στενεύουν ασφυκτικά και περιορίζουν την ελευθερία επιλογής τους.
Μόνο μια νέα προσπάθεια στενότερης συνεργασίας των χωρών αυτών με τη Γαλλία θα μπορούσε να συμβάλει στη σύνθεση και στην εφαρμογή μιας εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής με περισσότερη κοινωνική ευαισθησία και μεγαλύτερη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σε σχέση με τη σημερινή, η οποία έχει και μεγάλο κοινωνι
