Στη λογική της γνωστής από την ψυχανάλυση «Ταύτισης με τον επιτιθέμενο» το δέχτηκαν σε έναν πλειοψηφικό βαθμό πολιτική ηγεσία και κοινή γνώμη στην Ελλάδα, μία στρεβλή ανάγνωση της κρίσης που συνεχίστηκε ακόμη και όταν μετά τη συμφωνία Σαρκοζί - Μέρκελ στην Ντοβίλ τον Οκτώβριο του 2010 οι αγορές εξαπέλυσαν το πρώτο κύμα πίεσης με θύματα την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, με τεκτονικού τύπου σεισμικά κύματα στην Ισπανία και την Ιταλία αλλά και με σοβαρούς κλυδωνισμούς που έπληξαν τη Γαλλία και το Βέλγιο
Η φαρσοκωμωδία της ελληνικής εξαίρεσης δυστυχώς επανέρχεται όχι μόνον με υπαιτιότητα του Βερολίνου και των Βρυξελλών, που δεν θέλουν η όποια ρύθμιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους να αποτελέσει προηγούμενο για άλλες χώρες, αλλά και της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και μίας μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ.
Η κατάσταση είναι σουρεαλιστική: Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι θέλουν να τελειώνουν με την εκτός συνόρων εποπτεία και της μνημονιακού τύπου δεσμεύσεις, τη στιγμή που το Βερολίνο δοκιμάζει με διαρροές και δημοσιεύματα αντιδράσεις στη μονιμοποίηση και τη γενίκευσή του στο σύνολο της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας -στο δυσθεώρητο ύψος των 2 τρισ. ευρώ- είναι πιο πάνω από το πλαφόν του ποσοστού 120% επί του ΑΕΠ, που θεωρείται το όριο της βιωσιμότητας.
Δυστυχώς για μας και ευτυχώς για την ίδια η Ιταλία είναι too big to fail και έτσι με την επισήμανση ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του ιταλικού χρέους προέρχεται από εσωτερικό δανεισμό, ας ξαναγυρίσουμε στον βολικό για τους άλλους, αλλά όχι για μας ρόλο της εξαίρεσης.
kapopoulos@pegasus.gr-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
