Με τη σταδιακή αποκατάσταση της νομιμότητας στο συνδικαλιστικό
κίνημα -μετά τη μεταπολίτευση-επικράτησε ένας ιδιότυπος μαξιμαλισμός,
που συχνά άγγιξε τα όρια της αλαζονείας εκ μέρους ηγεσιών που θεώρησαν
ότι μπορούσαν να υποκαταστήσουν τους πάντες. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε
έλεγχο στα πρώτα χρόνια των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, όπου οι
συνδικαλιστές είχαν βαθιές ρίζες και διέθεταν τεράστια δύναμη στο
εσωκομματικό πεδίο.Κάπως έτσι φτάσαμε στην εσωκομματική
σύγκρουση και διάσπαση του 1985, που όμως δεν φάνηκε να συνετίζει
κανέναν. Αυτό το αρνητικό κεφάλαιο στην ιστορία του συνδικαλισμού με τις
ακραίες κινητοποιήσεις και τον ενδοκομματικό ηγεμονισμό των
συνδικαλιστικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ εν πολλοίς αντέγραψαν και στη ΝΔ
δημιουργώντας στρεβλώσεις και αγκυλώσεις.Η νοοτροπία της συνδιοίκησης των ΔΕΚΟ έγινε έμμονη ιδέα σε συνδικαλιστές όλων των αποχρώσεων και όποια φωνή της λογικής τόλμησε να εκφράσει διαφορετική θέση χάθηκε στον θόρυβο των ισχυρών. Ολες σχεδόν οι κυβερνήσεις απέφυγαν να ξεκαθαρίσουν τις σχέσεις τους με τα συνδικάτα και επέλεγαν τον συμβιβασμό για εσωκομματικούς κυρίως λόγους. Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα, αλλά φαίνεται πως κανείς δεν συγκινείται.
Γι' αυτό οι απεργίες στην Ελλάδα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες είναι τόσο συνηθισμένες που όχι σπάνια χάνουν το νόημά τους και εκθέτουν τους εργαζομένους σε κινδύνους και περιπέτειες. Η υπερβολική χρήση του «όπλου» συχνά απομυθοποιείται, ενώ αντί για συμμαχίες στην κοινωνία δημιουργεί αντιπαλότητες. Στη Μέση Εκπαίδευση, για παράδειγμα, οι συχνές απεργίες των καθηγητών με την ομηρεία των μαθητών και των οικογενειών τους ακόμη και στις εξετάσεις έχουν υπονομεύσει εκ των προτέρων το όποιο δίκιο τους.
Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι στην Ελλάδα της κρίσης είναι αδικαιολόγητες οι απεργίες, κάθε άλλο. Ωστόσο, η σπατάλη δυνάμεων και η ακραία δοκιμασία ενός κλάδου κόντρα στην κοινή αντίληψη δημιουργούν συνθήκες ευτελισμού και εκφυλισμού. Η πολιτική σκοπιμότητα των απεργιακών κινητοποιήσεων δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο και σε άλλες χώρες της Ευρώπης με παράδοση στο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά τα συνδικάτα εκεί διαθέτουν αίσθηση του μέτρου και δεν φθάνουν εύκολα σε ακρότητες με την ευκολία των δικών μας. Ο ρόλος των συνδικάτων είναι κρίσιμος και χρήσιμος στην κοινωνία και δεν μπορεί και κυρίως δεν πρέπει να φθείρεται στη συνείδηση των πολιτών. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΜΨΙΑΣ
