Η αποτυχία των ΗΠΑ, της Δύσης και
των συμμάχων τους αραβικών δικτατοριών στις αποικιοκρατικές πολεμικές
εκστρατείες στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, οι φονικές και αποτυχημένες
επεμβάσεις σε Λιβύη, Υεμένη, Σομαλία και Μάλι, οι λαϊκές εξεγέρσεις της
Αραβικής Ανοιξης -και ας τις βρίζουν πολλοί ως «αραβικό χειμώνα»-
συνέβαλαν σημαντικά στην καταφανή αδυναμία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους
να παρουσιαστούν ως εγγυητές της παγκόσμιας νομιμότητας, «τιμωρώντας»
τον Ασαντ.Η αιματηρή εμπειρία που συσσώρευσαν οι δυτικές επεμβάσεις με πάνω από 650.000 νεκρούς Ιρακινούς και μια κατεστραμμένη χώρα, όπως και 400.000 νεκροί Αφγανοί σε μια χώρα που επιδοτείται συνεχώς από τη Δύση και διοικείται από οικογενειακές μαφίες και ναρκο-πολέμαρχους, όταν δεν ελέγχεται η μισή από τους Ταλιμπάν, δίδαξαν ότι ενώ είναι πολύ εύκολο να γλιστρήσεις στην κινούμενη άμμο, είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να βγεις, και μάλιστα άθικτος..
.
Ομως υπάρχει και ένας άλλος πολύ βασικός λόγος για την επιλογή να μη χτυπήσουν τον Ασαντ.
Οπως και πολλοί Ισραηλινοί επίσημοι προηγουμένως, έτσι και ο σημερινός υπουργός Τεχνολογίας του Ισραήλ Γιάκομπ Μπέρι, πρώην αρχηγός Shabak, σε ομιλία του στο Ινστιτούτο Χερτζίλια, στις 10/9, διατύπωσε την άποψη ότι μπορεί να είναι ο Ασαντ δολοφόνος και να χρησιμοποιεί χημικά, αλλά η πτώση του θα δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις για την ασφάλεια του Ισραήλ...
Είναι σαφές ότι, όπως για το Ισραήλ, έτσι και για τις ΗΠΑ και τη Δύση συνολικά, η κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος Ασαντ, ο οποίος έχει την κύρια ευθύνη για τις τραγικές εξελίξεις στη Συρία, δεν είναι επιθυμητή.
Γιατί ενώ θεωρούν, χωρίς να το λένε, ότι σε περίπτωση πτώσης του Ασαντ οι πιθανότητες να κυβερνήσουν οι ακραίοι τζιχαντιστές είναι ελάχιστες, το ίδιο λίγες πιθανότητες έχουν να κυβερνήσουν και οι φιλοδυτικές μαριονέτες τους του εξωτερικού.
Η πιθανότητα που φοβούνται στην πραγματικότητα είναι, εάν και όταν γίνουν ελεύθερες εκλογές, να κυβερνήσει η συριακή μετριοπαθής Μουσουλμανική Αδελφότητα (που την πραξικοπηματική της ανατροπή στην Αίγυπτο καλοδέχτηκαν οι Δυτικοί με κάποιες τυπικές καταγγελίες) και η οποία είναι πολύ λιγότερο ελεγχόμενη απ' ό,τι το καθεστώς Ασαντ, το οποίο στην τελική ανάλυση και νεοφιλελεύθερη πολιτική εφάρμοσε και συμμετείχε στη συμμαχία των προθύμων εναντίον του Ιράκ το 1991 και ανέκρινε μυστικά αιχμαλώτους που του έστελναν οι Αμερικανοί (renditions) και τους Παλαιστίνιους στο παρελθόν είχε χτυπήσει αρκετές φορές παίζοντας αντιδραστικό ρόλο στον Λίβανο, αλλά και το Ισραήλ ουδέποτε πείραξε μετά το 1973.
Εξάλλου η «δημοκρατική και πολιτισμένη» Δύση, και το Ισραήλ βέβαια, έχουν αποδείξει στα μάτια των αραβο-μουσουλμανικών λαών πώς εννοούν τις δημοκρατικές διαδικασίες, ειδικά προσαρμοσμένες γι' αυτούς τους λαούς: να γίνονται εκλογές, να αποτυπώνεται η θέληση του λαού, αλλά αν το αποτέλεσμα δεν μας αρέσει, το ανατρέπουμε με πραξικόπημα. Αυτό έγινε στην Αλγερία στη δεκαετία του '90, προκαλώντας αιματηρότατο εμφύλιο πόλεμο, αυτό έγινε στην Παλαιστίνη με τη Χαμάς, αυτό έγινε και στην Αίγυπτο φέτος.
Φαίνεται επίσης ότι πολλοί, όταν αναλύουν τη Συρία των 23 εκατομμυρίων ανθρώπων, ξεχνούν ότι η δίκαια εξέγερση του καταπιεσμένου συριακού λαού, που αναγκαστικά κατέληξε ένοπλη, δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί επί 2,5 χρόνια εάν δεν είχε την υποστήριξη της πλειοψηφίας του συριακού λαού, όσοι εισαγόμενοι πράκτορες ή μισθοφόροι τζιχαντιστές και να εισέρρευσαν.
Ας αφήσουν λοιπόν την υποκρισία οι δυτικές χώρες και ας αφήσουν τους αραβικούς λαούς να διαχειριστούν τα του οίκου τους και να αποφασίσουν δημοκρατικά για το μέλλον τους και τη μοίρα τους.
ΥΓ. Μια επισήμανση μόνο, σχετικά με τα χημικά όπλα. Τα χημικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής κατασκευάζονται και χρησιμοποιούνται κυρίως από τις μεγάλες δυτικές χώρες και αρκετά πωλούνται προς τρίτες χώρες με τεράστια κέρδη. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να επιτρέψουν, επί της ουσίας, να αρθεί η ασυλία χώρας-πελάτη τους, ακόμα και εάν αυτή παρεκτράπηκε. Θα καθίστανται αυτομάτως αναξιόπιστοι ως πωλητές και υπόλογοι ως κατασκευαστές των όπλων αυτών...
