Η καλύτερη απάντηση στη Συρία δεν είναι το «σοκ και δέος» του βομβαρδισμού συριακών στρατιωτικών στόχων.
 |
Η σωστή απάντηση στη Συρία δεν είναι το «σοκ και δέος» του βομβαρδισμού συριακών στρατιωτικών στόχων. Η σωστή στρατηγική λέγεται «εξοπλισμός και εξευτελισμός». Η Αμερική πρέπει να απαντήσει στη δολοφονία με δηλητηριώδη αέρια 1.400 αμάχων, εκ των οποίων πάνω από 400 ήταν παιδιά. Πρέπει να ηγηθούμε, αλλά στα δεδομένα του συριακού εμφυλίου αυτό δεν είναι απλό.
Το πιο πιθανό αποτέλεσμα στη Συρία θα είναι κάποιος ντε φάκτο διαχωρισμός, με τους Αλεβίτες που υποστηρίζουν τον Ασαντ να ελέγχουν μία περιοχή και τους σουνίτες και Κούρδους Σύρους να ελέγχουν την υπόλοιπη χώρα. Ομως, οι ίδιοι οι σουνίτες είναι διχασμένοι ανάμεσα στον φιλοδυτικό κοσμικό Ελεύθερο Συριακό Στρατό, του οποίου τη νίκη ευχόμαστε, και στις φιλοϊσλαμιστικές, φιλοτζιχάντ ομάδες, όπως το Μέτωπο Νούσρα, που θέλουμε να χάσουν.
Γι’ αυτό η καλύτερη απάντηση είναι περισσότερη εκπαίδευση και εξοπλισμός του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, ακόμα και με τα αντιαεροπορικά και αντιαρματικά όπλα που από καιρό ζητάει. Αυτό έχει τρία πλεονεκτήματα. 1) Μπορεί να σφυροκοπεί σταθερά το καθεστώς Ασαντ χωρίς να εκθέτει τις ΗΠΑ στη διεθνή κατακραυγή για τον βομβαρδισμό της Συρίας. 2) Οι αντάρτες μπορούν να προστατευθούν καλύτερα απέναντι στο καθεστώς. 3) Η επιρροή των πιο μετριοπαθών ενισχύεται σε βάρος των τζιχαντιστών – και μελλοντικά αυξάνεται η πίεση προς τον Ασαντ για να διαπραγματευθεί πολιτική λύση.
Αντίθετα, βομβαρδίζοντας τη Συρία από τον αέρα φαινόμαστε αδύναμοι, ακόμη και αν πλήξουμε στόχους. Και αν σκοτώσουμε πολλούς Σύρους, ο Ασαντ θα μπορέσει να στρέψει την προσοχή από τους 1.400 που σκότωσε σε αυτούς που βλάψαμε εμείς. Επίσης, ποιος ξέρει τι άλλο θα μπορούσε να προξενήσει ο βομβαρδισμός της Συρίας (θα έσπευδε άραγε το Ιράν να αποκτήσει πυρηνική βόμβα;).
Αλλά η απάντησή μας δεν πρέπει να σταματήσει εκεί. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα διπλωματικά μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας προκειμένου να ντροπιάσουμε τον Ασαντ, τη γυναίκα του Ασμα, τον δολοφόνο αδελφό του Μάχερ και όσους μπορούμε να δείξουμε ότι εμπλέκονται στην επίθεση με αέρια. Πρέπει τα ονόματά τους να έρθουν ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ προς καταδίκη. Πρέπει να τους καταστήσουμε διαβόητους. Πρέπει, μεταφορικά μιλώντας, να βάλουμε τις φωτογραφίες τους σε όλα τα ταχυδρομεία του κόσμου ως καταζητουμένων για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Αν βομβαρδίσουμε μόνοι μας τη Συρία για να υπερασπιστούμε «τη δική μας» κόκκινη γραμμή, μετατρέπουμε τον υπόλοιπο κόσμο σε θεατές – και πολλοί θα κραυγάζουν εναντίον μας. Οταν εξευτελίσουμε τους ανθρώπους που διέπραξαν αυτή τη δολοφονική επίθεση με αέρια, μπορούμε να ξανασχεδιάσουμε την κόκκινη γραμμή μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, ως γραμμή ηθικής, άρα οικουμενική γραμμή. Για τον Πούτιν, την Κίνα και το Ιράν είναι εύκολο να καταδικάσουν τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς αλλά πολύ δυσκολότερο να υπερασπιστούν τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής από τη Συρία. Ας τους υποχρεώσουμε να διαλέξουν.
Ο «εξοπλισμός και εξευτελισμός» θα απομονώσει τον Ασαντ και θα του ασκήσει ουσιαστική πίεση για εξεύρεση συμφωνίας. Είναι τέλεια λύση; Οχι, αλλά στη Συρία δεν υπάρχει τέλειο.
