Γράφει: Γιάννης Λοβέρδος
Αλλά οι προτροπές του κ. Ομπάμα προς την Ευρώπη, κι ιδίως προς το Βερολίνο, να εγκαταλείψουν την τακτική της λιτότητας, που δεν αποτελεί λύση για τις υπερχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, όσο σημαντικές κι αν είναι, ελάχιστη επίπτωση θα έχουν στην γερμανική πολιτική, ιδίως πριν από τις εκλογές της 22ης Σεπτεμβρίου.
Η επιστροφή του πρωθυπουργού στην σκληρή ελληνική πραγματικότητα έρχεται σε μια στιγμή κατά την οποία τα προβλήματα, ιδίως στο ασφαλιστικό σύστημα και στο μέτωπο της ανεργίας, κορυφώνονται. Παρά τη μεγάλη προσέλευση τουριστών φέτος το καλοκαίρι, προκαλεί έντονη έκπληξη, ακόμα και στον αρμόδιο υπουργό Εργασίας Γιάννης Βρούτση η νέα αύξηση του ποσοστού της ανεργίας κατά το μήνα Μάιο στο 27,6%.Μέσα σε ένα χρόνο, περίπου 200 χιλιάδες επιπλέον Έλληνες έμειναν άνεργοι και ο συνολικός τους αριθμός, όπως ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ, προσήγγισε εν μέσω της τουριστικής περιόδου το 1,4 εκατομμύρια ανθρώπους.
Αυτή είναι σαφώς η σημαντικότερη είδηση της εβδομάδας, διότι καταδεικνύει το αδιέξοδο που υπάρχει στον τομέα αυτό, που καθίσταται ο καθοριστικότερος στην οικονομία πλέον. Αυτό, σε συνδυασμό με μια άλλη ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, που καταμέτρησε τους συνταξιούχους στα 2 εκατομμύρια 707 χιλιάδες, δηλαδή κοντά στο 30% του συνολικού πληθυσμού της χώρας.Αν τα δύο αυτά ποσοστά, όπως είναι το πιθανότερο, αυξηθούν ακόμα περισσότερο τους προσεχείς μήνες τότε μιλάμε για πλήρες κραχ της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Θα έχουμε το 30% συνταξιούχους, το 20% του συνολικού πληθυσμού ανέργους, το 20 με 25% ανηλίκους και νοικοκυρές. Πρωτοφανή ποσοστά για οποιαδήποτε δυτική χώρα, που οδηγούν βασίμως στο συμπέρασμα ότι σύντομα η ελληνική οικονομία και κοινωνία θα βρεθούν προ πρωτοφανούς αδιεξόδου.
Αν, μάλιστα, σε αυτούς προσθέσουμε 650 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, που πληρώνονται από τους φόρους, που (δεν) πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας και τις περίπου 200 χιλιάδες των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και τις 600 χιλιάδες των επιδοτούμενων αγροτών, που δεν πληρώνουν φόρους, τότε οδηγούμαστε μοιραία στη διαπίστωση ότι το σύστημα φράκαρε και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφρακάρει -ακόμα κι αν υπάρξει γενναίο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, όπως προσδοκά η κυβέρνηση μετά τις ευρωπαϊκές εκλογές.
Ας μην ξεχνάμε, οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο δεν έχουν προχωρήσει, οι δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες παραμένουν πανίσχυρες, το ΕΣΠΑ καρκινοβατεί, τα μεγάλα έργα, που με τόση επικοινωνιακή θέρμη προέβαλε η κυβέρνηση, έχουν ξανασταματήσει.
Αυτή τη στιγμή ο ενεργός πληθυσμός στην Ελλάδα εκτιμάται ότι είναι 5 εκατομμύρια. Αν από αυτούς αφαιρέσουμε τους ανέργους, τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ και τους επιδοτούμενους αγρότες, τότε ο πραγματικός αριθμός των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που πρέπει να αποδίδει φόρους για να συντηρεί το Δημόσιο και τους συνταξιούχους είναι λιγότεροι από 2 εκατ. πολίτες. Κι αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι σχεδόν το σύνολο εξ αυτών απασχολείται στην κατανάλωση και στις υπηρεσίες, τότε διαπιστώνουμε ότι δεν υφίσταται καν παραγωγικός ιστός στη χώρα -άρα δεν μπορούμε καν να μιλάμε για ανάπτυξη.
Η ανάπτυξη ποτέ και πουθενά δεν γίνεται μέσω της κατανάλωσης, αλλά μέσω της παραγωγής. Αυτό στην Ελλάδα το αγνοούσαμε επί δεκαετίες, διότι όλη η οικονομία στηριζόταν στον εξωτερικό δανεισμό και στις κρατικές επιδοτήσεις, που πλέον έχουν εξανεμιστεί.
Σε αυτό το πραγματικό αδιέξοδο, που η κυβέρνηση αλλά και το σύνολο του πολιτικού κόσμου δείχνει να μην αντιλαμβάνεται, δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να καταλάβεις το μέγεθος του προβλήματος. Είναι κοινή λογική. Δεν μπορεί οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να είναι μόλις 2 εκατομμύρια και να πρέπει να συντηρούν με τους φόρους και τις εισφορές που πληρώνουν τις συντάξεις 2,7 εκατ. συνταξιούχων, τους μισθούς 650 δημοσίων υπαλλήλων, τα επιδόματα τόσων ανέργων, τις επιδοτήσεις στις ΔΕΚΟ. Είναι αδύνατο.
Κι αντί να ασχολείται το πολιτικό σύστημα με την αντιμετώπιση της εφιαλτικής πραγματικότητας, η πολιτική αντιπαράθεση εξαντλείται στο πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θα τεθούν σε διαθεσιμότητα και πόσοι εξ αυτών, τελικά, θα απολυθούν. Και μιλάμε για λίγες χιλιάδες ανθρώπους, την ίδια στιγμή, που η νοοτροπία της διαφθοράς καλά κρατεί. Όπως κατέδειξε η έρευνα του σώματος επιθεωρητών της Δημόσιας Διοίκησης το 70% των δημοσίων υπαλλήλων στον ΕΟΤ δεν τηρούσε το ωράριο εργασίας ή δεν πατούσε καν στο γραφείο του ενώ πληρωνόταν από πάνω και με υπερωρίες. Κι αυτό όχι στο απώτερο παρελθόν αλλά μόλις πριν από λίγους μήνες. Την ίδια ώρα, που κάθε μέρα στον ιδιωτικό τομέα χίλιοι άνθρωποι έχαναν τη δουλειά τους.
Μπροστά σε αυτό το προφανές αδιέξοδο η κυβέρνηση πώς απαντά; Επειδή περισσότεροι από τους μισούς ασφαλισμένους στον ΟΑΕΕ δεν πληρώνουν εισφορές, γιατί προφανώς δεν έχουν πλέον την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν (γιατί κανείς ελεύθερος επαγγελματίας δεν θέλει να χάσει τη νοσοκομειακή περίθαλψη της οικογένειας του αν είχε τα χρήματα να πληρώσει), το υπουργείο Εργασίας και το υπουργείο Οικονομικών άρχισαν να τους στέλνουν ειδοποιητήρια ότι -αν δεν εξοφλήσουν τις εισφορές τους- θα χάσουν το σπίτι τους, καθώς θα αρχίσουν οι κατασχέσεις. Είναι προφανές ότι η απειλή μόνον σε ορισμένους θα πιάσει.
Ήδη, παρά την προειδοποίηση να τακτοποιήσουν τις οφειλές τους με την απειλή της κατάσχεσης, μόνον το 42% των οφειλετών ανταποκρίθηκε. Κι ένας Θεός ξέρει πόσοι κι από αυτούς θα συνεχίσουν να πληρώνουν δόσεις όταν πέσουν στο κεφάλι τους οι νέοι φόροι και οι νέες εισφορές. Είναι σαφές ότι η κατάσταση είναι αδιέξοδη. Κι η κυβέρνηση δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε το όραμα για να την αντιστρέψει. Καθώς, μάλιστα, δέχεται τη λαϊκίστικη πίεση της ουσιαστικά ανεύθυνης αντιπολίτευσης.
