Γράφει: Γιάννης Λοβέρδος
Είναι χαρακτηριστικό ότι στα δύο μεγαλύτερα του ιδιωτικού τομέα, στο ΙΚΑ κι ακόμα χειρότερα στον ΟΑΕΕ, οι ασφαλισμένοι που δείχνουν αδυναμία να πληρώσουν τις εισφορές τους αυξάνονται διαρκώς. Ιδού τι συνέβη τον τελευταίο καιρό. Η κυβέρνηση έφερε την τελική, υποτίθεται, ρύθμιση για την τακτοποίηση των οφειλών των ασφαλισμένων προς τα Ταμεία. Η ρύθμιση αποδείχτηκε μεγάλη απογοήτευση.
Από τους 200 χιλιάδες, περίπου, οφειλέτες του ΙΚΑ μόνον οι 3,200 μπήκαν στη ρύθμιση. Οι υπόλοιποι, προφανώς, δεν μπορούσαν. Ακόμα χειρότερα στον ΟΑΕΕ, όπου οι οφειλέτες υπερβαίνουν τις 350 χιλιάδες, είναι δηλαδή περισσότεροι από το 50% του συνόλου, μόνο 1500 περίπου μπήκαν στη ρύθμιση.
Οι διοικήσεις των Οργανισμών αυτών κι η κυβέρνηση μπορεί να απειλούν με ποινικές διώξεις, με κατασχέσεις κινητών κι ακινήτων αξιών αλλά -κακά τα ψέματα- υπάρχει πλέον σαφής αδυναμία να πληρωθούν οι εισφορές σε μια αγορά, που αργοπεθαίνει, σε μια οικονομία που έχει ήδη καταρρεύσει κι όπου οι υπερβολικοί φόροι, ιδίως στα ακίνητα, έχουν στερέψει πλήρως την όποια ρευστότητα θα μπορούσε να υπάρχει.
Καθώς φρέσκο χρήμα δεν μπαίνει στην οικονομία, πέραν του τουρισμού, κι οι τράπεζες, λόγω των προβλημάτων τους και των πολλών επισφαλών δανείων, που έχουν δώσει, δεν μπορούν να προσφέρουν νέα δάνεια, δίνοντας τη χαριστική βολή σε μια οικονομία, που επί δεκαετίες, λόγω της κρατικής προστασίας, είχε μετατραπεί σε σχεδόν αμιγώς καταναλωτική, έχοντας εγκαταλείψει πλήρως την παραγωγή.
Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής. Κι είναι προφανές ότι η πληρωμή αυτή θα είναι λίαν επώδυνη για το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας, που καταρρέει από όλες τις πλευρές. Αν κάποια σοβαρή εξέλιξη δεν υπάρξει σύντομα, τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα το προσεχές διάστημα. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά στην κυβέρνηση -έστω κι αν προσπαθούν να καλλιεργήσουν ένα κλίμα αισιοδοξίας, που δυστυχώς δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα.
Είναι προφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και τα κόμματά τους, που στηρίζουν την κυβέρνηση, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο μπας και συμβεί κάποια σημαντική εξέλιξη μετά τις γερμανικές εκλογές στις 22 Σεπτεμβρίου. Αλλά αυτό είναι λίαν αμφίβολο.
Η χώρα χρειάζεται ένα νέο γενναίο «κούρεμα» του χρέους της που έφθασε και πάλι τα 305 δισ. ευρώ, το πάγωμα των τόκων και τη μείωση ακόμα μεγαλύτερη των επιτοκίων, με τα οποία δανείζεται. Αλλά και πάλι, ίσως, τα μέτρα αυτά να μην είναι αρκετά σε μια οικονομία, που ασφυκτιά από έλλειψη ρευστού. Τα έργα μέσω ΕΣΠΑ καρκινοβατούν, οι μεταρρυθμίσεις, όπως σωστά επισημαίνει το γραφείο Προϋπολογισμού, δεν υλοποιούνται γρήγορα κι αποτελεσματικά. Κι η κυβέρνηση έχει εμπλακεί σε μια ατέρμονα, και χωρίς αποτέλεσμα διαδικασία, για την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων, που κινδυνεύει πάλι να αποδειχτεί παρόμοιο φιάσκο με αυτό της ΕΡΤ, όπου σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτή θα απολυθούν με γενναίες και παχυλές αποζημιώσεις και θα επαναπροσληφθούν στο νέο φορέα, τη ΝΕΡΙΤ.
Κι εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, Οι μεταρρυθμίσεις μένουν στα λόγια. Εξαιτίας των αντιστάσεων κι εντός κι εκτός της κυβέρνησης. Ακόμα κι οι κομματικοί μηχανισμοί των δύο κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που στηρίζουν την κυβέρνηση του κ. Σαμαρά τις μποϋκοτάρουν. Κι η κατάσταση, αντί να γίνεται καλύτερη, χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.
Η αγωνία των κυβερνώντων είναι τι θα γίνει το φθινόπωρο όταν η τρόϊκα διαπιστώσει ότι τα έσοδα από τους υπερβολικούς φόρους, που έχει επιβάλλει, δεν εισπράττονται λόγω της πραγματικής αδυναμίας επιχειρήσεων και νοικοκυριών να τα πληρώσουν. Οπότε θα χρειαστεί η λήψη νέων επώδυνων μέτρων, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και σε κάποιου είδους κοινωνική έκρηξη. Είναι προφανές ότι όλα κρέμονται από ένα λεπτό σχοινί, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σπάσει και να μας συμπαρασύρει όλους.
