Η Χρυσή Αυγή, ισχυρίζονται, κρύβει επιμελώς την πραγματική της ταυτότητα, με αποτέλεσμα οπαδοί και ψηφοφόροι να τη θεωρούν ένα κόμμα σαν όλα τα άλλα, με το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι εκφράζει την πιο σκληρή αποδοκιμασία στο κατεστημένο πολιτικό σύστημα.Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο αθώα και ειδυλλιακά. Αν ισχύει αυτή η διάγνωση, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα πρόσκαιρο και ευκαιριακό φαινόμενο. Η ηγεσία της κάποια στιγμή θα διαπράξει το μοιραίο λάθος, τα κρυμμένα λάβαρα θα έλθουν στην επιφάνεια, οι αθώες μάζες των ψηφοφόρων θα διακρίνουν την αλήθεια και θα τους εγκαταλείψουν στη μοναξιά της «γκρούπας».
Δυστυχώς αυτή που είναι παραπλανητική είναι η ίδια η θεωρία της παραπλάνησης. Μία ρεαλιστική προσέγγιση οφείλει να εστιάσει με ειλικρίνεια στους πραγματικούς και ισχυρούς δεσμούς που συνδέουν τη βάση και την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, την αυθεντική σχέση εκπροσώπησης που συνδέει τους δύο κόσμους. Αντίθετα με τις «παυσίπονες» θεωρίες, οι «πάνω» και οι «κάτω» της νεο-ναζί ακροδεξιάς μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία.
Την υποβάθμιση της αξίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη «σχετικοποίηση» των ιδεών της ελευθερίας και της δημοκρατίας, το μίσος απέναντι στον «άλλον», την αποδοχή της βίας. Τέλος, το αγαπημένο «ποίημα» κάθε εκδοχής του ολοκληρωτισμού, την άρνηση του κοινοβουλευτισμού και των αρχών της αστικής δημοκρατίας.
Κάπου εδώ, λοιπόν, αρχίζει ο τρομερός εφιάλτης. Πώς ξαφνικά βρέθηκαν στη χώρα μας τόσες χιλιάδες πολίτες της διπλανής πόρτας που μισούν την ελευθερία, τη δημοκρατία και τα δικαιώματα του ανθρώπου; Για να αρχίσουμε να το ψάχνουμε, ας κοιτάξουμε πρώτα την αλήθεια κατάματα...
