«Ροκανίζει» το χρόνο ο Τούρκος
πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προετοιμάζοντας μεθοδικά την επόμενη
κίνηση της τουρκικής διπλωματίας.«Εγώ είμαι το αφεντικό», λέει ο Ερντογάν. Με τη γλώσσα του σώματος...
Η Αγκυρα, με την κατάθεση στα Ηνωμένα Εθνη ρηματικής διακοίνωσης
-προς απάντηση της ελληνικής της 20ής Φεβρουαρίου- για πρώτη φορά
«διεθνοποιεί» τις «εκκρεμότητες» στο Αιγαίο και κατ' επέκταση στην
Ανατολική Μεσόγειο, αφήνοντας να εννοηθεί πως οι πιθανότητες να δει η
Ελλάδα να ευνοούνται τα δικά της συμφέροντα είναι περιορισμένες, εάν
λάβει κανείς υπόψη του την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης
σχετικά με το δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα της «Νήσου των Φιδιών» στη Μαύρη
Θάλασσα, ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρουμανία.
Δύο οι στόχοι
Με το δεδομένο αυτό η Τουρκία προχωρά έχοντας δύο στόχους:
1) Να «σύρει» την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το
ζήτημα της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας ή και Αποκλειστικής Οικονομικής
Ζώνης, ευελπιστώντας πως υπό την επίβλεψη «διαιτησίας» θα αποκομίσει
μεγαλύτερα οφέλη απ' ό,τι «κατ' ιδίαν», χρεώνοντας παράλληλα στην
ελληνική πλευρά την αδυναμία συνεννόησης.
2) Την εξαγωγή στην Ευρώπη των ισραηλινών αλλά και των κυπριακών υδρογονανθράκων μέσω των εδαφών της.
Την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς επιχειρεί συστηματικά
και με κάθε αφορμή, από την ημέρα της επίσκεψης του Γάλλου προέδρου Φρ.
Ολάντ στην Αθήνα, να αναδείξει σε «ευρωπαϊκό» ζήτημα τη θέσπιση της
ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, επιδιώκοντας την ενεργό
ανάμιξη της Ε.Ε. στο θέμα αυτό. Ηδη το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μόλις
προχθές, αποφάσισε να αναγνωρίσει την ελληνική ΑΟΖ ως ευρωπαϊκή.
Σύσφιγξη με Ισραήλ
Σε κάθε περίπτωση τα μηνύματα που εκπέμπει η Αγκυρα, όλο το
τελευταίο διάστημα, προς τους γείτονές της -της ευρύτερης περιοχής της
Ανατολικής Μεσογείου-, την Κύπρο, το Ισραήλ αλλά και την Ελλάδα, είναι
συγκεκριμένα· διαφέρει μόνο κάθε φορά ο τόνος και ο τρόπος.Η τουρκική πλευρά έχει επανειλημμένως εξηγήσει ποιον
αντιλαμβάνεται ως τον πιο «λογικό» τρόπο για τον καταμερισμό των κερδών
από την εκμετάλλευση των κυπριακών κοιτασμάτων.Δεν είναι άλλος από αυτόν του «αμοιβαίου κέρδους», που θα συμπεριλάβει στο σχεδιασμό και την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Ιδια γραμμή πλεύσης ακολουθεί και η Ε.Ε., η οποία συνδέει τη
διάσωση της κυπριακής οικονομίας με την επίλυση του Κυπριακού και την
εκδοχή τα μελλοντικά κέρδη που θα προκύψουν από την εκμετάλλευση των
κυπριακών κοιτασμάτων φυσικού αερίου να μοιραστούν αναλόγως, ώστε να
επωφεληθεί τόσο η ελληνοκυπριακή όσο και η τουρκοκυπριακή κοινότητα.Ταυτόχρονα, τα κοινά οικονομικά συμφέροντα με το Ισραήλ δεν
επιτρέπουν στην Τουρκία την παντελή διακοπή των διμερών σχέσεων.
Συνεπώς, μπορεί να συντηρείται κλίμα «επικοινωνιακής» έντασης,
ωστόσο, όπως μαρτυρά ο ισραηλινός Τύπος, με την παρότρυνση και των
Ηνωμένων Πολιτειών, λόγω της επίσκεψης του Μπαράκ Ομπάμα στο Ισραήλ,
επισπεύδεται η σύσφιγξη των σχέσεων των δύο χωρών.
Ολα αυτά λειτουργούν με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτρέψουν στην
τουρκική κυβέρνηση να κάνει το «ρουά ματ» και να εξασφαλίσει:
Αποκλεισμός Κύπρου
* Αφ' ενός τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της Τουρκίας, η οποία θα
«προσφέρει» το έδαφός της για να φθάσει στην Ευρώπη το πολύτιμο
ισραηλινό, αλλά και το κυπριακό φυσικό αέριο μέσω ενός αγωγού που θα
ξεκινά από τη θαλάσσια ζώνη του Ισραήλ και θα καταλήγει στην Τουρκία.
* Αφ' ετέρου τον αποκλεισμό της Κύπρου από τον υπό διαμόρφωση
ενεργειακό χάρτη της ζώνης αυτής, με την εγκατάλειψη της επιλογής
κατασκευής σταθμού αποθήκευσης του ισραηλινού και του κυπριακού φυσικού
αερίου σε υγροποιημένη μορφή (LNG) στην Κύπρο.
Εάν πράγματι υλοποιηθούν οι προσδοκίες αυτές της Τουρκίας, τις
επιπτώσεις θα «νιώσει» και η Ελλάδα, η οποία επίσης θα «χάσει», καθώς σε
αυτή την περίπτωση «βάλλεται» πλέον η γραμμή Χάιφα-Κύπρος-Κρήτη, με
αποτέλεσμα να μη δοθεί συνέχεια στον όποιο σχεδιασμό θα προέβλεπε την
εξαγωγή του φυσικού αερίου από την Κύπρο στην ευρωπαϊκή αγορά μέσω της
Ελλάδας, είτε με πλοία LNG είτε με την κατασκευή αγωγού που θα έφθανε
αρχικά στην Κρήτη και στη συνέχεια στην ηπειρωτική χώρα.
