Σχεδόν δέκα μήνες μετά τις εκλογές είναι προφανές ότι η κυβερνητική βάρκα και νερά μπάζει και η μηχανή της ρετάρει.
Το εγχείρημα της τρικομματικής κυβέρνησης ήταν δύσκολο, όπως αποδείχθηκε, καθώς τα κουσούρια του παρελθόντος, η προσμονή για τη νομή της εξουσίας και η προσδοκία για μικροκομματικά οφέλη αποδεικνύονται πολύ συχνά πιο ισχυρά από τον ίδιο τον λόγο που επέβαλε τη συγκρότηση αυτής της κυβέρνησης: Τη δύσκολη διαχείριση μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης, από την οποία είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν άμεσα οφέλη και κέρδη εκλογικά ή σε επίπεδο εντυπώσεων για κανέναν από όσους έχουν συμπράξει στο κυβερνητικό εγχείρημα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κ. Σαμαράς και κατά δεύτερο λόγο και οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης δεν οφείλουν να ξαναδούν το κυβερνητικό μοντέλο, να δουν τις βελτιωτικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν.
Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να επαναδιατυπωθεί το πλαίσιο της κυβέρνησης, καθώς πολλά άλλαξαν σε αυτούς τους δέκα μήνες. Ο κ. Σαμαράς οφείλει να κινηθεί πιο τολμηρά, γνωρίζοντας ότι αντίπαλος δεν είναι οι πολίτες, αλλά τα προβλήματα και οι δανειστές, κόβοντας και τον δρόμο εκείνων που θέλουν να τον παρασύρουν πιο δεξιά, ενώ ο κ. Βενιζέλος δεν μπορεί να στρέφεται με ευκολία εναντίον των επιλογών που το ΠΑΣΟΚ εισήγαγε τα προηγούμενα τρία χρόνια. Αλλά και ο κ. Κουβέλης είναι σαφές ότι δεν μπορεί να συμπολιτεύεται, με τους υπουργούς του να αντιπολιτεύονται. Οταν ξεκαθαρίσουν το πλαίσιο, τότε έχει νόημα και ο ανασχηματισμός. Διαφορετικά, απλώς καμιά ντουζίνα βουλευτών και φίλων θα βάλουν στο βιογραφικό τους ότι υπηρέτησαν ως υπουργοί για ένα φεγγάρι στην Ελλάδα, λίγο πριν από την κατάρρευσή της...