κάτι εκείνο το κόκκινο χαλί της υποδοχής από τον Έλληνα Πρωθυπουργό
στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, κάτι το άγημα που απέδωσε τιμάς
–εμφανής η συγκίνηση στο πρόσωπο του Προέδρου, όπως την απαθανάτισε ο Α.
Μανώλης– κάτι η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, κάτι οι σωστές
τοποθετήσεις που ακολούθησαν,
έφεραν έναν –προσωρινό, έστω– αναστεναγμό ανακούφισης και μια –μερική–
ανάκτηση της –βαριά τρωθείσας– ελληνικής υπερηφάνειας και της
–πανταχόθεν βαλλομένης– εθνικής αξιοπρέπειας.
Το έχουμε ανάγκη –σαν οξυγόνο εθνικής και φυσικής επιβίωσης– εκείνο το
μαγικό ραβδί της Κίρκης, από την ανάποδη όμως: Να μας επαναφέρει στη
συντροφιά του Οδυσσέα και στον ομηρικό νόστο.
Ότι:
Ακριβώς, πριν παρέλθει εικοσιτετράωρο, ωσάν να μην είναι αρκετή η
τροϊκανή μέγκενη, αφικνείται ο –γνωστός– Ντάουνερ της –γνωστής–
«Σημαδεμένης Τράπουλας»:
— Αφήσαμε μια δουλειά στη μέση…
Και –σαν γροθιά στο στομάχι– μας συνεφέρνει από την ευφορία της προχτεσινής ημέρας, καθώς:
Μας ξυπνά απεχθείς εικόνες:
· Εκείνον τον αηδή ττόρο του Ντεσότο για … σημαία μας και τους άχρωμους ήχους για … ύμνο μας.
(Το… μας προσδιοριστικό του νέου… έθνους –των Κυπριλέζων!)
Λοιπόν, ανάγκη να το ξαναπούμε:
Με όσα –πολλά και επαναλαμβανόμενα– πάθαμε, όλοι –πρέπει– να μάθαμε (;)
Και:
Τόσο το πρέπει, ανάγκη –πια– να μην τίθεται σε παρενθετικές παύλες, όσο και το μάθαμε να μην έχει προσθήκη το ερωτηματικό.
