Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Το ΡΚΚ παραδίδει τα όπλα και οι ένοπλοι μαχητές του αποχωρούν εκτός
Τουρκίας, με την Αγκυρα να μην εμφανίζεται εκ πρώτης όψεως να κάνει
ουσιαστικές παραχωρήσεις. Η εικόνα είναι πολύ καλή για να είναι αληθινή,
καθώς τα παραπάνω είναι η ορατή πλευρά του παγόβουνου ή καλύτερα η
προαναγγελία μιας ανατροπής, καθώς όλα δείχνουν ότι πέραν της παράδοσης
των όπλων υπάρχει δυναμική συνολικής συμμαχίας Ερντογάν - Οτσαλάν εντός
και εκτός συνόρων:Εντός συνόρων μόνον με τη στήριξη των
βουλευτών της πολιτικής πτέρυγας του ΡΚΚ BDP θα μπορέσει ο Ερντογάν να
παραπέμψει σε δημοψήφισμα τις τροποποιήσεις του Συντάγματος, και κυρίως
αυτές που αφορούν τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα
εκλεγεί για πρώτη φορά με καθολική ψηφοφορία την Ανοιξη του 2014.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ το BDP εμφανίζεται να έχει βαρύνοντα λόγο στη διαμόρφωση του νέου Συντάγματος αλλά και στην πολιτική σταδιοδρομία του Ερντογάν.
Ποιες παραχωρήσεις μπορεί και θέλει να κάνει η κυβέρνηση του ΑΚΡ στο Κουρδικό εντός συνόρων μοιάζει λογικά να είναι σε άμεση συνάρτηση με τη δυνατότητα του ΡΚΚ να προωθήσει και να σταθεροποιήσει την επιρροή της Αγκύρας τόσο στο Βόρειο Ιράκ όσο και στη Βορειοανατολική Συρία δύο de facto -το πρώτο από την Ανοιξη του 1991, το δεύτερο εδώ και μερικούς μήνες- ανεξάρτητα κουρδικά κράτη.
Με άλλα λόγια, θα υπάρξει μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα στην αυτονομία εντός συνόρων που θα κατοχυρώνουν το ΡΚΚ-ΒDP, και του ελέγχου των εξελίξεων από την Αγκυρα στις κουρδικές περιοχές του Ιράκ και της Συρίας.
Αν όλα πάνε καλά τόσο ο Ερντογάν όσο και ο Οτσαλάν θα βγουν πολιτικά ενισχυμένοι από τον συμβιβασμό με δυναμική συμμαχίας που βρίσκεται υπό διαμόρφωση:
Ο Τούρκος πρωθυπουργός θα έχει στο ενεργητικό του μια Προεδρία της Δημοκρατίας στις προδιαγραφές του και επιπλέον θα έχει καταστήσει το Κουρδικό Κίνημα εργαλείο επέκτασης της περιφερειακής επιρροής της Αγκυρας.
Ο Οτσαλάν, από τη μεριά του, θα έχει επιβάλει μια μη αντιστρέψιμη αναγνώριση της κουρδικής εθνικής συνιστώσας στο τουρκικό κράτος, μια de facto επιστροφή στην τοποθέτηση του Κεμάλ για κοινό κράτος Τούρκων-Κούρδων στην περίοδο 1919-26.
Το στοίχημα είναι υψηλού κινδύνου και για τις δύο πλευρές, καθώς η επιτυχής υλοποίησή του πλήττει ευθέως ζωτικά συμφέροντα πολλών εμπλεκομένων:
Πρώτον, των Μπαρζανί-Ταλαμπανί, των ιστορικών ηγετών του Κουρδικού Κινήματος στο Ιράκ -ο πρώτος επικεφαλής της τοπικής κουρδικής κυβέρνησης στο Αρμπίλ και ο δεύτερος πρόεδρος του Ιράκ- που προφανώς φιλοδοξούν να καταστήσουν το Βόρειο Ιράκ πόλο επιρροής στους Κούρδους της Τουρκίας, της Συρίας αλλά και του Ιράν.
Δεύτερον, στο Ισραήλ που στηρίζει τους Μπαρζανί - Ταλαμπανί, καθώς βλέπει το Κουρδικό σαν μοχλό αποδυνάμωσης των περιφερειακών φιλοδοξιών των Ερντογάν - Νταβούτογλου.
Τρίτον, της κυβέρνησης της Βαγδάτης αλλά και της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων που ταυτίζουν την εκτός συνόρων ενδεχόμενη επιρροή της Αγκυρας στο Κουρδικό ως έλεγχο από τουρκικής πλευράς πολύτιμων πετρελαϊκών κοιτασμάτων αλλά και δικτύων μεταφοράς τους.
Τέλος, υπάρχει μια σοβαρή και αναπάντητη υποθήκη: Σε ποιο βαθμό η όποια συμφωνία Ερντογάν-Οτσαλάν μπορεί να επιβληθεί στα εκτός Τουρκίας ηγετικά κέντρα του ΡΚΚ στο Ιράκ, στη Συρία, στο Λίβανο αλλά και στην Ευρώπη;
Πάρε δώσε...
Ποιες παραχωρήσεις μπορεί και θέλει να κάνει η κυβέρνηση του ΑΚΡ στο Κουρδικό εντός συνόρων μοιάζει λογικά να είναι σε άμεση συνάρτηση με τη δυνατότητα του ΡΚΚ να προωθήσει και να σταθεροποιήσει την επιρροή της Αγκύρας τόσο στο Βόρειο Ιράκ όσο και στη Βορειοανατολική Συρία με δύο de facto -το πρώτο από την Ανοιξη του 1991, το δεύτερο εδώ και μερικούς μήνες- ανεξάρτητα κουρδικά κράτη.
Ούτε λίγο, ούτε πολύ το BDP εμφανίζεται να έχει βαρύνοντα λόγο στη διαμόρφωση του νέου Συντάγματος αλλά και στην πολιτική σταδιοδρομία του Ερντογάν.
Ποιες παραχωρήσεις μπορεί και θέλει να κάνει η κυβέρνηση του ΑΚΡ στο Κουρδικό εντός συνόρων μοιάζει λογικά να είναι σε άμεση συνάρτηση με τη δυνατότητα του ΡΚΚ να προωθήσει και να σταθεροποιήσει την επιρροή της Αγκύρας τόσο στο Βόρειο Ιράκ όσο και στη Βορειοανατολική Συρία δύο de facto -το πρώτο από την Ανοιξη του 1991, το δεύτερο εδώ και μερικούς μήνες- ανεξάρτητα κουρδικά κράτη.
Με άλλα λόγια, θα υπάρξει μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα στην αυτονομία εντός συνόρων που θα κατοχυρώνουν το ΡΚΚ-ΒDP, και του ελέγχου των εξελίξεων από την Αγκυρα στις κουρδικές περιοχές του Ιράκ και της Συρίας.
Αν όλα πάνε καλά τόσο ο Ερντογάν όσο και ο Οτσαλάν θα βγουν πολιτικά ενισχυμένοι από τον συμβιβασμό με δυναμική συμμαχίας που βρίσκεται υπό διαμόρφωση:
Ο Τούρκος πρωθυπουργός θα έχει στο ενεργητικό του μια Προεδρία της Δημοκρατίας στις προδιαγραφές του και επιπλέον θα έχει καταστήσει το Κουρδικό Κίνημα εργαλείο επέκτασης της περιφερειακής επιρροής της Αγκυρας.
Ο Οτσαλάν, από τη μεριά του, θα έχει επιβάλει μια μη αντιστρέψιμη αναγνώριση της κουρδικής εθνικής συνιστώσας στο τουρκικό κράτος, μια de facto επιστροφή στην τοποθέτηση του Κεμάλ για κοινό κράτος Τούρκων-Κούρδων στην περίοδο 1919-26.
Το στοίχημα είναι υψηλού κινδύνου και για τις δύο πλευρές, καθώς η επιτυχής υλοποίησή του πλήττει ευθέως ζωτικά συμφέροντα πολλών εμπλεκομένων:
Πρώτον, των Μπαρζανί-Ταλαμπανί, των ιστορικών ηγετών του Κουρδικού Κινήματος στο Ιράκ -ο πρώτος επικεφαλής της τοπικής κουρδικής κυβέρνησης στο Αρμπίλ και ο δεύτερος πρόεδρος του Ιράκ- που προφανώς φιλοδοξούν να καταστήσουν το Βόρειο Ιράκ πόλο επιρροής στους Κούρδους της Τουρκίας, της Συρίας αλλά και του Ιράν.
Δεύτερον, στο Ισραήλ που στηρίζει τους Μπαρζανί - Ταλαμπανί, καθώς βλέπει το Κουρδικό σαν μοχλό αποδυνάμωσης των περιφερειακών φιλοδοξιών των Ερντογάν - Νταβούτογλου.
Τρίτον, της κυβέρνησης της Βαγδάτης αλλά και της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων που ταυτίζουν την εκτός συνόρων ενδεχόμενη επιρροή της Αγκυρας στο Κουρδικό ως έλεγχο από τουρκικής πλευράς πολύτιμων πετρελαϊκών κοιτασμάτων αλλά και δικτύων μεταφοράς τους.
Τέλος, υπάρχει μια σοβαρή και αναπάντητη υποθήκη: Σε ποιο βαθμό η όποια συμφωνία Ερντογάν-Οτσαλάν μπορεί να επιβληθεί στα εκτός Τουρκίας ηγετικά κέντρα του ΡΚΚ στο Ιράκ, στη Συρία, στο Λίβανο αλλά και στην Ευρώπη;
Πάρε δώσε...
Ποιες παραχωρήσεις μπορεί και θέλει να κάνει η κυβέρνηση του ΑΚΡ στο Κουρδικό εντός συνόρων μοιάζει λογικά να είναι σε άμεση συνάρτηση με τη δυνατότητα του ΡΚΚ να προωθήσει και να σταθεροποιήσει την επιρροή της Αγκύρας τόσο στο Βόρειο Ιράκ όσο και στη Βορειοανατολική Συρία με δύο de facto -το πρώτο από την Ανοιξη του 1991, το δεύτερο εδώ και μερικούς μήνες- ανεξάρτητα κουρδικά κράτη.
