Ο ΣΥΡΙΖΑ υποβάθμισε την επίσκεψη, δίνοντας την εντύπωση ότι θα ικανοποιούνταν μόνο εάν ο κ. Ολάντ έδινε το σύνθημα ανατροπής του Μνημονίου. Κι όμως, είναι το ίδιο κόμμα που θεώρησε σχεδόν κοσμογονικής σημασίας τη συνάντηση του κ. Τσίπρα με τον Σόιμπλε.Ακόμη και για το θέμα των φρεγατών η διαμαρτυρία και τα υπονοούμενα του κ. Δρίτσα (υποστήριξε ότι οι ΕΔ δεν έχουν ανάγκη από εξοπλισμούς) ακούγονται τουλάχιστον υποκριτικά και τελικά στρέφονται εναντίον του ίδιου του αρχηγού του, που (πολύ σωστά) συζήτησε θέματα άμυνας και εξοπλισμών, όχι βεβαίως με τον πρόεδρο ή τον υπουργό, αλλά με τον αναπληρωτή υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Η επίσκεψη Ολάντ ήταν ένα θετικό γεγονός, καθώς δίνει σινιάλο στο εξωτερικό ότι η Ελλάδα μένει στο παιγνίδι. Βοηθά, γιατί είναι ένα ακόμη βήμα για να βγει η Ελλάδα από την ιδιότυπη απομόνωση και είναι χρήσιμη καθώς η διεθνής κοινή γνώμη μαθαίνει ότι οι φυσικοί πόροι της Ελλάδας είναι εδώ και ότι η Ελλάδα δεν είναι ξεγραμμένη υπόθεση.
Ούτε ο Ολαντ, ούτε ο Ομπαμα, ούτε ο Πούτιν μας αγάπησαν ξαφνικά. Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν κεραυνοβόλοι έρωτες, ούτε θαύματα γίνονται.Αλλά ξεχνάμε ότι συζητούμε σε μια χώρα που τα πρώτα κόμματά της ήταν το αγγλόφιλο, το ρωσόφιλο, το γαλλόφιλο? Πώς να πιστέψουμε, 190 χρόνια μετά, ότι η σωτηρία μας δεν θα έρθει από έξω και να συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι αυτός που κατέβηκε από το γαλλικό προεδρικό αεροσκάφος ήταν ο κ. Ολάντ...
