Τελικά, τι Σαμαράς τι Τσίπρας...

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΟΥΠΑΣ
Με ποιο τρόπο  ένας τζαμάς  στο Κέντρο της Αθήνας ανταγωνίζεται  κάποιον  κτηνοτρόφο στην Πίνδο ή τον Ψηλορείτη; Στους έχοντες μια γραμμική εικόνα για τα της οικονομίας η παραπάνω συνάρτηση φαίνεται αστεία. Αν όμως π.χ.  είστε καταστηματάρχης στην Πανεπιστημίου και κάποιος σας  καταστρέφει τη βιτρίνα στο όνομα της συλλογικής του σύμβασης ή της αλληλεγγύης στις συντάξεις των κτηνοτρόφων θα αναγκαστείτε να την αλλάξετε πληρώνοντας  τον τζαμά (π.χ.) περί τα  1.000  ευρώ. Τα 900 για το τζάμι και τα 100 για την εργασία του.

Το ταμείο  σας θα απολέσει 1.000 ευρώ, ο τζαμάς θα βγάλει ένα μεροκάματο και οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο που φτιάνει τζάμια χρόνο πληρωμένης εργασίας.

Αν δεν σας είχαν καταστρέψει την βιτρίνα  στο πορτοφόλι θα υπήρχαν 1.000  ευρώ με τα οποία θα αγοράζατε από το ράφτη ένα κοστούμι. Τα 50 ευρώ θα τα εισέπραττε ο ράφτης για την δουλειά του και τα 200 ευρώ η υφαντουργία που κατασκεύασε το ύφασμα. Μέρος του ποσού θα έφτανε μέχρι τον κτηνοτρόφο που προμήθευσε το μαλλί.

Με τα υπόλοιπα 750 θα πληρώνατε τον υπάλληλο και θα αγοράζατε εμπόρευμα.

Αν τα παιδιά της γειτονιάς σας σπάνε τις βιτρίνες  συχνά  ο ράφτης της γειτονιάς, η υφαντουργία και ο κτηνοτρόφος θα αναγκαστούν να αλλάξουν εργασία.  Εργασία θα αλλάξουν και οι υπάλληλοί σας καθώς και οι προμηθευτές σας. Φυσικά αυτό θα ισχύει αν ο τζαμάς δεν προτιμά τα μάλλινα κοστούμια αλλά τα λίνα ή βαμβακερά έτοιμα.

Ενδεχομένως, κάθε φορά που κατεβάζουν τις βιτρίνες στην Πανεπιστημίου, οι καταστηματάρχες σε κάποιο περιφερειακό Mall  να τρίβουν τα χέρια τους. Ποιος όμως ορίζει ποια επιχείρηση και ποιος κλάδος θα επιβιώσει και ποιοι υπάλληλοι θα απολυθούν ασχέτως ικανότητας και αποδοτικότητας επιχείρησης και εργαζομένων;

Η οικονομική δραστηριότητα λειτουργεί με βάση την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων όχι όμως  με γραμμική σειρά επικοινωνίας.  Αλλά με ένα δίκτυο χαώδους επικοινωνίας με πολλές παραμέτρους άγνωστες.  Ανέφερα το παραπάνω παράδειγμα για να αντιληφθούμε το μέγεθος της απροσδιοριστίας των οικονομικών δραστηριοτήτων και των παραμέτρων που τις καθορίζουν.

Παρ΄ όλα αυτά υπάρχουν γενικές κατευθύνσεις που μετακυλύουν το χρήμα σε βιώσιμες από πλευράς αναπαραγωγής του ή μη βιώσιμες κατευθύνσεις. Οι φόροι είναι που «σκοτώνουν» και τον τζαμά και το ράφτη και όσους τους ακολουθούν.

Κακή αρχή...

Το γεγονός πως ο πρωθυπουργός όρισε πριν από λίγες μέρες ένα υφυπουργό ΕΣΠΑ και όχι ένα υπουργό εξαγωγών ή καινοτομιών αποδεικνύει περίτρανα πως αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την προτεραιότητα της οικονομικής ανάκαμψης.

Βέβαια, το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει στους εξαγωγείς το κράτος (ειδικά το παρασιτικό ελληνικό) είναι να μην γνωρίζει καν την ύπαρξή τους. Αν την γνωρίζει, όλο και κάποιος υπάλληλος θα επινοήσει κάποια γραφειοκρατική διαδικασία ή άλλο τρόπο να διαφθαρεί από αυτήν την ύπαρξη. Το κράτος κυβερνώμενο μονίμως από πολιτικούς και πελάτες που είναι πεπεισμένοι πως τα λεφτά τα φέρνει ο «πελαργός» κάθε τέλος του μήνα, όλο και κάποιο φόρο θα επινοήσει για να βάλει χέρι στην τσέπη επιχειρηματία και εργαζόμενου.

Η Ελλάδα χρεοκόπησε γιατί το κράτος ξόδευε 75 δισ. ευρώ και εισέπραττε 45 δισ. και γιατί η ελληνική οικονομία είχε εξαγωγές 17 δισ. ευρώ και εισαγωγές 40 δισ. ευρώ.

Αυτό συνέβη γιατί τα τελευταία τριάντα χρόνια ο Παπανδρεϊκός σοσιαλισμός τον οποίο εφάρμοσε πιστά και η καραμανλική δεξιά καταργούσε παραγωγικές θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα  και δημιουργούσε θέσεις εργασίας στο δημόσιο, τα ευρύτερο δημόσιο και τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα.

Πως απαντάει η σημερινή ελληνική κυβέρνηση στο πρόβλημα της ελληνικής χρεοκοπίας; Δίνοντας βάρος στο ΕΣΠΑ και τα μη έργα υποδομής και την αύξηση των φόρων. Ήτοι, δημιουργία προσωρινών θέσεων εργασίας με κοινοτικά κονδύλια και διατήρηση παρασιτικών θέσεων εργασίας στο δημόσιο με δήμευση καταθέσεων και ακινήτων.

Είναι φανερό πως αυτό δεν αποτελεί ένα βιώσιμο μοντέλο εξόδου από την κρίση χρεοκοπίας. Αποτελεί συνέχιση του μοντέλου χρεοκοπίας που εφαρμόστηκε μετά το ’80 και ευθύνεται για τη χρεοκοπία της κοινωνίας πρωτίστως και της οικονομίας κατά δευτερευόντως.

Το ίδιο μοντέλο προτείνει και ο διάδοχος και μέχρι κωμωδίας μίμος του Ανδρέα Παπανδρέου, Αλέξης Τσίπρας. Με τη διαφορά να απειλήσουμε λίγο περισσότερο για να διεκδικήσουμε περισσότερα κονδύλια, ότι έκανε και ο δάσκαλος με τα ΜΟΠ.

Από το μοντέλο Ανδρέα των τελευταίων τριάντα χρόνων μια οικτρή μειοψηφία αποκόμισε μια  αμύθητη περιουσία και μια με δυο γενιές ελλήνων κληρονόμησαν την καταστροφή. Από τη μειοψηφία των ακόπως  και δολίως πλουτισάντων βρήκαν δυο τρεις αποδιοπομπαίους τράγους και άλλοι χαίρονται στην αφάνεια δίνοντάς μας και συμβουλές.

Τώρα τι επιχειρούν να επαναλάβουν;

Πηγή:www.capital.gr