Κραυγάζοντες μεγαλοστομούντες κατά πάντων με αοριστολογίες και ανερμάτιστα επιχειρήματα. Ιδεοληπτικοί, ημιμαθείς και ασυγκρότητοι ανέλαβαν ως ριζοσπαστική απαίτηση της κοινωνίας (τους) να αλλάξουν τη ζωή των ανθρώπων με όσα που ξέρουν (!) και με αυτά που φαντάζονται (!).Η «δυναμική» αρχή έγινε με τους «αγανακτισμένους» που ανέλαβαν να θέσουν τα θεμέλια του σύγχρονου «ριζοσπαστισμού». Ενα ανομοιογενές πλήθος (ανάξιων, επάξιων και διακεκριμένων, ακραίων εθνικιστών και διεθνιστών), που χλεύαζε και προπηλάκιζε… με αρχηγούς φυλών να διεκδικούν την ηγεσία του, με κριτήρια του ισχυρότερου χλευασμού και προπηλακισμού… Σε μια πατρίδα τελειωμένη που αναζητούσε την αναγέννησή της μετά την καταβαράθρωση δομών και θεσμών οι «αγανακτισμένοι», οι φυλές και οι ηγεμονίσκοι τους, προέβαλλαν τη βία της ανατροπής χωρίς προτάσεις και ιδεολογία ανασυγκρότησης.
Σε αυτό το ασαφές έως χαοτικό ιδεολογικό και πολιτικό εφαλτήριο συνθηματολογικού εθνικολαϊκιστικού «ριζοσπαστισμού» στηρίχθηκε όλο το καταστροφικό α’ επτάμηνο του 2015. Ευαγγελίστηκε την ανατροπή της Ευρώπης, των αγορών και εντέλει του ίδιου του κράτους προσκαλώντας «μεσσίες» να εφαρμόσουν «ευαγγέλια» με τις δικές τους ερμηνείες και προτάσεις υπό τον όρο της πίστης τους στην ιδεοληψία «μιας» ανατροπής. Ετσι, στη θέση της ανατροπής της Ευρώπης και των αγορών ήρθε η χειραγώγηση από αυτές, αφήνοντας αποκλειστικό πεδίο δράσης του αγανακτισμένου «ριζοσπαστισμού»… το κράτος. Οχι όμως σε επίπεδο προτάσεων για την ανασυγκρότηση των δομών του, καθώς στον τομέα αυτόν ανέλαβε η Ευρώπη και οι αγορές τη μακροσκοπική καθοδήγηση. Αλλά σε επίπεδο μικροσκοπικής στοχοθεσίας. Μόνο που ο εθνικολαϊκιστικός «ριζοσπαστισμός» είναι γνωσιολογικά και τεχνοκρατικά ανίκανος να αλλάξει το κράτος ως δομή εξουσίας και διαμόρφωσης των σχέσεων μεταξύ των πολιτών, των επιχειρήσεων και του Δημοσίου.
Είναι ανίκανος να φορτίσει τους θεσμούς και το εκπαιδευτικό σύστημα με την προοδευτική ιδεολογία που έρχεται ως συνέχεια των κατακτήσεων του ελληνισμού, αρκούμενη σε εθνικιστικές παράτες και πολεμοχαρείς αφηγήσεις της ιστορίας. Είναι επικίνδυνος να διατηρήσει τη χώρα ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και μέλος της διεθνούς κοινωνίας αποφεύγοντας την αμφισβήτηση της εδαφικής της ακεραιότητας και την περιφερειοποίησή της. Αντίθετα, ο εθνικολαϊκιστικός ριζοσπαστισμός είναι ικανός να διατηρήσει την πελατειακότητα του πολιτικού συστήματος με διορισμούς ημετέρων και έλεγχο της Δημόσιας Διοίκησης. Εκεί θα δώσει τη μάχη του ελπίζοντας μέσω αυτής τη συγκρότηση των δικών του ιεραρχημένων επιχειρηματικών συμφερόντων που θα συνεπικουρούν το έργο της «εθνικοαριστερής» αναπαλαίωσης του παρελθόντος.
* Ο Γιάννης Τσαμουργκέλης διδάσκει Διεθνή Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Εχει διατελέσει διευθύνον στέλεχος εταιρειών στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου της Οξφόρδης
