Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Το πρώτο και σπουδαιότερο επίτευγμα του βιβλίου είναι ότι ανασκευάζει εκ βάθρων ένα επιχείρημα που στην πιο ωμή εκδοχή του το εισήγαγε εσχάτως η Χρυσή Αυγή: Πως οι χουντικοί δεν έκλεψαν κι ότι η επταετία αποτέλεσε μια περίοδο χρηστής οικονομικής διαχείρισης. Ενίοτε, το συγκεκριμένο παραμύθι σερβίρεται και υπό τη μορφή ενός μίνι οικονομικού θαύματος που επιτέλεσε η χούντα. Ο Διονύσης δεν αφήνει πλευρά αυτού του επιχειρήματος που να μην την αναλύσει, αξιοποιώντας ένα μεγάλο πλήθος πηγών από βιβλία και εφημερίδες, για να καταδείξει ότι η χούντα ήταν μιας περίοδος μεγάλης αρπαχτής και μεγάλης φτώχειας. Συνοπτικά, και με επίγνωση όσων πολύτιμων παραλείπουμε, στεκόμαστε: Στα κορυφαία οικονομικά σκάνδαλα που συνέβησαν επί χούντας (βλέπε την σχεδιαζόμενη οικοδόμηση στα …Τουρκοβούνια του Τάματος για την απελευθέρωση από το ζυγό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που έκανε ορισμένους κατά μισό περίπου δισ. πλουσιότερους, τα θαλασσοδάνεια ύψους τουλάχιστον 1,5 δις. δραχμών σύμφωνα με έκθεση του ίδιου του τότε αρχηγού της ΚΥΠ, ταξίαρχου Μιχάλη Ρουφογάλη, και το σκάνδαλο με τα μαύρα κρέατα από τη Ροδεσία και την Αργεντινή που εισήγαγαν οι χουντικοί και πολιτικοί τους φίλοι και συγγενείς), στις παχυλές τους αμοιβές, στη μέριμνα που επέδειξαν να εξασφαλίσουν το ακαταδίωκτο τους, στις συμβάσεις που υπέγραψαν με πολυεθνικές εξασφαλίζοντάς τους υπερκέρδη (Κόκα – Κόλα, Νεστλέ, Πεζό – Ρενό, κ.α.), στην μετανάστευση που γνώρισε νέες δόξες (392.218 εργάτες κι εργάτριες έφυγαν σε αναζήτηση εργασίας), κοκ. Εν ολίγοις, η χούντα ούτε καν συνέχισε την οικονομική άνθηση που παρατηρούταν την προηγούμενη περίοδο…
Το δεύτερο κατόρθωμα του Ελευθεράτου είναι ότι αποκαθιστά μπροστά στα μάτια μας την οικονομική και πολιτική συνέχεια του ελληνικού αστισμού. Όποιος πίστευε ότι υπήρχαν τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης που κράτησαν αποστάσεις από τους συνταγματάρχες καλά θα κάνει να διαβάσει το βιβλίο Λαμόγια στο χακί. Ο Παπαδόπουλος κατά τη διάρκεια της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως» έμενε στη βίλα του Ωνάση στο Λαγονήσι. Η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών στις 3 Μαρτίου 1972 τον είχε ανακηρύξει ισόβιο επίτιμο πρόεδρο της. Ο ΣΕΒ δε δίστασε να τοποθετηθεί μέσω του δελτίου του υπέρ του «Ναι» στηρίζοντας το χουντικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 1973.
Ο Νίκος Βαρδινογιάννης, ιδρυτής της Μότορ Όιλ το 1972, ευνοήθηκε ποικιλοτρόπως από τη χούντα παίρνοντας δάνεια από την Εθνική Τράπεζα και αναλαμβάνοντας να προμηθεύει κάθε ανάγκη της ΔΕΗ σε ορυκτέλαια για τρία χρόνια. Η μισή κυβέρνηση του Μαρκεζίνη στελεχώθηκε με πρόσωπα που υπέδειξε ο Μποδοσάκης. Ο Λάτσης σε ανταπόδοση των υπηρεσιών που του προσέφερε η χούντα έδωσε δουλειά κατά την μεταπολίτευση στους χειρότερους βασανιστές της όχι μάλιστα μόνο στη μακρινή Τζέντα αλλά και στο νομικό τμήμα της Πετρόλα. Ο Νιάρχος τελούσε υπό την προστασία του Μακαρέζου προκαλώντας την οργή του Ωνάση. Ανδρεάδης, Κιοσέογλου, Ταβουλάρης, Χανδρής, Σκαλιστήρης, Τομ Πάπας, Λαϊνόπουλος και πολλοί άλλοι περνούν από τις σελίδες του βιβλίου που αναδεικνύει τις δοσοληψίες τους με τη χούντα, αποκαλύπτοντας ποιοι στήριξαν τον ελληνικό φασισμό. Παράπλευρο αποτέλεσμα της συστηματικής καταγραφής του Ελευθεράτου είναι κι η ανάδειξη του κόκκινου νήματος που διαπερνάει την ελληνική Δεξιά από την εποχή που συνεργαζόταν με τους Ναζί, μέχρι τις μέρες που στελέχωνε τον μηχανισμό της δικτατορίας, βουτώντας με το κεφάλι στο βάζο με το μέλι.
Το τρίτο χάρισμα του βιβλίου αφορά τους συνειρμούς που – καθόλου τυχαία – δημιουργεί ο συγγραφέας με το σήμερα. Όποιος πιστεύει ότι η (πλέον αποτυχημένη υπουργός Παιδείας από ιδρύσεως ελληνικού κράτους) Άννα Διαμαντοπούλου διατηρεί τα πρωτεία στο κλείσιμο σχολείων πρέπει να ανατρέξει στον «Μαύρο Σεπτέμβρη των δημοτικών σχολείων» του 1970 όταν η χούντα ανακοίνωσε πως «καταργούνται 618 μονοθέσια δημοτικά σχολεία, 294 συμπτύσσονται με άλλα και 1.577 υποβιβάζονται, χαρακτηρισθέντα ως υποτονικά». Όποιος πιστεύει ότι ο Σαμαράς ήταν ο πρώτος που αναφώνησε «αποενοχοποιήσαμε την επιχειρηματικότητα» θα διαπιστώσει ότι ακριβώς το ίδιο έλεγε κι ο υπουργός της χούντας Ν. Σιώρης, όταν καμάρωνε πως το καθεστώς «έβγαλε τον επιχειρηματία από το εδώλιο του κατηγορουμένου» και τον απάλλαξε «από την κατακραυγή του πεζοδρομίου»…
Η αξία του βιβλίου του Διονύση Ελευθεράτου πηγάζει από την πολιτική του στράτευση, καθώς εξ αρχής έρχεται να ανασκευάσει όχι μόνο τους φιλοχουντικούς μύθους του πολιτικά μέντορα του Άδωνη Γεωργιάδη, Γιώργου Καρατζαφέρη («αυτοί τουλάχιστον πέθαναν στην ψάθα»), αλλά και την ιδεολογία που συνοδεύει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης των Μνημονίων κι η οποία αρέσκεται να φορτώνει όλα τα κακά στην Μεταπολίτευση, επιδιώκοντας έτσι να ενοχοποιήσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό. Είναι ένα βιβλίο που έπρεπε να κυκλοφορήσει εδώ και χρόνια, είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί!https://leonidasvatikiotis.wordpress.com/.
