Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη-Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ-Οι συνθήκες του κόσμου που ανέτειλε, του άγχους, του φόβου, της
μοναξιάς και της αγωνίας για την επόμενη ημέρα, αποτελούν την ταυτότητα
των μέχρι πρόσφατα χαρακτηριζομένων ως ευημερούντων και προηγμένων
κρατών του δυτικού υλικού πολιτισμού Η Κύπρος αποτελεί συνέχεια του Ελληνισμού, είναι η εθνική και
πνευματική συνέχεια της Ελλάδας, και η επιβίωσή της συναρτά και το
μέλλον της Ελλάδας και όχι μόνο των Κυπρίων
Η ανατολή του 2016 βρήκε τον κόσμο, την Ευρώπη, τη Μεσόγειο και τη γειτονιά του Ελληνισμού σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένης σύγκρουσης, εμφύλιου σπαραγμού, δυστυχίας, εξαθλίωσης, αδιεξόδων ζωής για λαούς, έθνη και κρατικές οντότητες, που μέχρι πρόσφατα εθεωρούνταν σταθερές και οι κοινωνίες τους έσφυζαν από ζωή. Η ανθρωπότητα, από γενέσεως οργανωμένων κοινωνιών, βιώνει τη σύγκρουση ως φυσικό φαινόμενο κοινωνικής αντίθεσης και ανθρώπινης δράσης, η σύγχρονη όμως παγκοσμιοποιημένη πολεμική αναμέτρηση διεξάγεται εν πολλοίς χωρίς κανόνες, χωρίς όρια, χωρίς ικανότητα πρόβλεψης του τέλους και προπάντων με καταστροφικές συνέπειες, οι οποίες είναι επίσης εν πολλοίς απρόβλεπτες.
Οι συνθήκες ευημερίας και καταναλωτικού ευδαιμονισμού που ακολούθησαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εστιάστηκαν κυρίως στις χώρες του δυτικού καπιταλισμού, αυτή η περίοδος της αίσθησης μιας ανέμελης, αλματώδους ανάπτυξης και υλικής ευημερίας, δείχνει να τελειώνει παντού, γιατί οι ποταμοί των προσφύγων και των ατέρμονων ομάδων μεταναστών της δυστυχίας και του φόβου δημιουργούν νέες συνθήκες, απρόβλεπτες στις χώρες της Ευρώπης και της Δύσης, διότι όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι καταφθάνουν αναζητώντας, όχι την ευημερία, αλλά την επιβίωση στις χώρες που φαντάστηκαν ότι ο καπιταλισμός και η πρόοδος είναι διαρκείς, ατέρμονες και χωρίς όρια.
Οι συνθήκες του κόσμου που ανέτειλε, του άγχους, του φόβου, της μοναξιάς και της αγωνίας για την επόμενη ημέρα, αποτελούν την ταυτότητα των μέχρι πρόσφατα χαρακτηριζομένων ως ευημερούντων και προηγμένων κρατών του δυτικού υλικού πολιτισμού. Σε αυτόν τον κόσμο η Ελλάδα και ο Ελληνισμός είναι υποχρεωμένοι να κοιτάξουν και εν μέσω της βαθιάς κρίσης που διέρχεται το ελλαδικό κράτος. Η ηγεσία του έχει καθήκον απέναντι στην ιστορία και στον πολιτισμό της, τη φήμη της ως κοιτίδα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και του πνευματικού πολιτισμού της Ευρώπης. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να ατενίσει το μέλλον προβάλλοντας το δικό της συλλογικό όραμα για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό, την Ευρώπη και την ανθρωπότητα.
Για να προβάλει όραμα πρέπει να ξεπεράσει την παρακμιακή, στενόκαρδη και μικρόψυχη αντιμετώπιση της ζωής και της ύπαρξης του έθνους των Ελλήνων ως υποτακτικών στη βούληση δανειστών και ανίκανων να οικοδομήσουν το μέλλον που αξίζει στην Ελλάδα ως κοιτίδα πνευματικού πολιτισμού, ενός πολιτισμού που είναι σήμερα αναγκαίος παρά ποτέ, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, η οποία οικοδομείται πάνω σε θεμέλια ενός υλικού πολιτισμού, που αντανακλά μόνο στην παραγωγή και τη λογιστική αντίληψη οργάνωσης της κοινωνίας και της ζωής.
Το υπόβαθρο της αλληλεγγύης, της σκέψης, της διεκδίκησης συλλογικής ελευθερίας, δικαιωμάτων, της ανοχής και της διαλεκτικής σκέψης, που αποτελούν πνευματικές αξίες της Κλασικής Ελλάδας, και που τις βρίσκει σήμερα να πραγματώνονται στην αντιμετώπιση των προσφυγικών κυμάτων που φτάνουν κατά τρόπον ανεξέλεγκτο και εν πολλοίς βίαιο από τη Μέση Ανατολή μέσω Τουρκίας στα νησιά του Αιγαίου, αυτός ο κόσμος, ο κόσμος ο ελληνικός, οφείλει να υιοθετηθεί από την ηγεσία της χώρας, η οποία είναι υποχρεωμένη να οικοδομήσει μια στρατηγική ως συλλογικό όραμα για το μέλλον του τόπου, που να διεκδικεί την αξιοπρέπεια και την περηφάνια των Ελλήνων.
Για να μπορέσει να οικοδομηθεί ένα στρατηγικό όραμα για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, πρέπει να αρθεί η πολιτική ηγεσία του τόπου στο σύνολό της, κυβέρνηση και αντιπολιτευόμενες δυνάμεις, στο ύψος των περιστάσεων, να συναντηθούν ως εμπνευστές και συντάκτες ενός κοινού οράματος για τη χώρα, που δεν θα αντανακλά μόνο στην οικονομική επιβίωση, αλλά και στην πνευματική ανόρθωση του Ελληνισμού και στη συμβολή του σε μια Ευρώπη που να αντιμετωπίζει τον άνθρωπο και τις αξίες του πέραν από τη λογιστική μέτρηση της οικονομικής του απόδοσης. Η συνάντηση των πολιτικών προϋποθέτει τη θέληση για την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων του σήμερα και την εκπόνηση του στρατηγικού πλάνου για το μέλλον της χώρας σε έναν κόσμο αβέβαιο, ανασφαλή και συγκρουσιακό.
Η Κύπρος αποτελεί συνέχεια του Ελληνισμού, είναι η εθνική και πνευματική συνέχεια της Ελλάδος, και η επιβίωσή της συναρτά και το μέλλον της Ελλάδας και όχι μόνο των Κυπρίων. Η διεκδίκηση της συλλογικής ελευθερίας των Κυπρίων ως Ελληνισμού αποτελεί την πνευματική βάση, πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί το μέλλον της Κύπρου. Οποιοδήποτε τεχνητό κατασκεύασμα πολιτειακής συγκάλυψης της βαρβαρότητας του Αττίλα θα οδηγήσει τον Ελληνισμό ως πολιτισμό και ως τρισχιλιετή κοινωνική και πολιτική παρουσία στο τέλος του, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας «λιβανοποίησης» της Κύπρου, όπου οι Έλληνες που θα παραμείνουν θα τελούν υπό την ασφυκτική «προστασία» των νεοσουλτάνων της Άγκυρας, οι οποίοι θα χρησιμοποιήσουν την Κύπρο ως προγεφύρωμά τους για τη Μέση Ανατολή και το Αιγαίο.
Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως οι κρατικές οντότητες είναι προϊόντα της ιστορίας και του πολιτισμού ενός τόπου, και όχι τεχνητές κατασκευές όλων εκείνων των τρίτων, που έχουν συμφέροντα από μια υποτελή και υποταγμένη στην τουρκική ηγεμονία Κύπρο. Η Κύπρος χωρίς ελευθερία και χωρίς δημοκρατία για όλους δεν μπορεί να είναι συνέχεια της ιστορίας της, ούτε μπορεί να δώσει όραμα δημιουργίας και πνευματικότητας στις γενιές που έρχονται, γιατί μια γενιά της υποταγής δεν παράγει αξίες ελευθερίας, ενώ οι γενιές που έρχονται, για πρώτη φορά στην ιστορία της Κύπρου, δεν θα είναι περήφανες για τους προγόνους τους.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
