Δεν σας ανησυχεί καθόλου η κουρδική γενοκτονία στην Τουρκία, κύριοι;

Του Σενέρ Λεβέντ-Ένας πολίτης ο οποίος τηλεφώνησε σε δημοφιλή εκπομπή που μεταδίδεται ζωντανά στην Τουρκία φώναζε σαν να ήταν έκκληση για βοήθεια η κραυγή του. Ικέτευε, σχεδόν, λέγοντας: «Δολοφονούν παιδιά και γυναίκες εδώ, μην μένετε σιωπηλοί».

Ουδέποτε στον κόσμο αυτό δεν υπήρξε τόση αναισθησία για τους πολέμους, τους θανάτους και τη θηριωδία. Είμαι πιο πολύ περίεργος για την κατάσταση των χωρών που δεν έλαβαν μέρος στον πόλεμο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ποια ήταν άραγε η κατάσταση στις χώρες που δεν βίωσαν τον πόλεμο την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι δολοφονούνταν στους θαλάμους αερίων και καίγονταν στους φούρνους;


Στη Μόσχα επισκεπτόμουν συχνά τη βιβλιοθήκη και σκάλιζα τα αρχεία των εφημερίδων εκείνης της εποχής. Η Νέα Υόρκη, για παράδειγμα, ζούσε στον κόσμο της. Όλοι γλεντούσαν και χόρευαν τρελά. Τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν με μεγάλη χαρά όπως πάντα. Κανείς δεν νοιαζόταν για τον πόλεμο. Όμως, δεν ήταν και πολύ πληροφορημένοι για τα εγκλήματα που διαπράττονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι Γερμανοί είχαν καταφέρει να τα κρύψουν αυτά απ’ όλο τον κόσμο. Δηλαδή, η κατάσταση δεν έμοιαζε με τη σημερινή. Τώρα όλα γίνονται μπροστά στα μάτια μας. Σκηνές με ζωντανές εκτελέσεις. Ο πόλεμος μεταδίδεται ζωντανά. Οι νεκροί και οι τραυματίες που είναι μέσα στα αίματα. Γι’ αυτό ακριβώς δεν νοιάζεται κανείς. Κανείς στη Δύση δεν δίδει σημασία σε αυτή τη θηριωδία που συντελείται στην Ανατολή. Σάμπως και δεν είναι τμήμα της ίδιας χώρας.

Η ζωή στη Δύση συνεχίζεται σάμπως και δεν υπάρχει πόλεμος. Όλοι πάνε στη δουλειά τους και κάνουν το κέφι τους γλεντώντας. Οι τηλεοράσεις είναι γεμάτες με διασκεδαστικά προγράμματα. Στις εφημερίδες δεν υπάρχει ίχνος από τη θηριωδία! Πέστε μου. Πώς γίνεται κανείς αισιόδοξος σε αυτόν τον κόσμο; Αν ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας θηριωδίας η ανθρωπότητα μπορεί να παραμένει τόσο αδρανής, εκπλήττομαι για το πώς μπορείτε να είστε αισιόδοξοι στη νέα χρονιά.

Άλλωστε είδαμε πολύ χειρότερα από αυτό στο Ιράκ, στη Λιβύη και στη Συρία. Ούτε εκεί κούνησε κανείς έστω και το μικρό του δαχτυλάκι. Έγιναν συνηθισμένα πράγματα ακόμα και οι αποκεφαλισμοί και οι πωλήσεις γυναικών σε σκλαβοπάζαρα. Έχουν μετατραπεί τελείως σε συνήθεια τα παιδιά που πνίγονται στη θάλασσα στην οποία λουζόμαστε. Ακόμα και οι ηγέτες μας μήπως δεν μας λένε ότι «είναι κατάλληλες οι συνθήκες για λύση εντός του 2016»; Για να πω την αλήθεια, αυτό δεν το καταλαβαίνω καθόλου. Ποιες συνθήκες; Πού είναι κατάλληλες; Τουλάχιστον να μας το έλεγαν να το ξέραμε. Μήπως έρχεται σε εμάς η Αραβική Άνοιξη μετά το Ιράκ, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία και την Υεμένη; Μήπως θα ζήσουμε την Κυπριακή Άνοιξη τον Μάρτιο;

Δεν σας ανησυχεί καθόλου η κουρδική γενοκτονία στην Τουρκία, κύριοι; Τι λες, κύριε Κυπριανού; Είσαι πολύ αισιόδοξος καθώς πηγαίνεις στην Άγκυρα; Πες στον Τσαβούσογλου. Μπορεί να δεήσει και να σε αναγνωρίσει μετά από 41 χρόνια. Πέθανε ή θα πεθάνει η Κυπριακή Δημοκρατία; Ρώτησέ τον. Πόσοι μήνες ζωής τής έμειναν; Θα εγγυηθούν τα Ηνωμένα Έθνη αυτήν τη φορά τη συμφωνία; Θα γίνει μονάκριβή μας εγγύηση το διεθνές δίκαιο, το οποίο δεν συναντάμε καθόλου πλέον πουθενά στον κόσμο; Την προσεχή άνοιξη θα μαζέψουμε όσα φίδια και ποντικούς απέμειναν στο Βαρώσι; Αν ρωτήσει κανείς για την κουρδική γενοκτονία, πες τους «είναι εσωτερικό ζήτημα της Τουρκίας, εμείς δεν ανακατευόμαστε». Σε κάθε περίπτωση μην νευριάσεις τον Ταγίπ. Ξέρεις. Πρέπει να τον ευχαριστούμε, να τον κολακεύουμε. Μην τυχόν και πεις «τώρα η Τουρκία κάνει στους Κούρδους αυτό που είχε κάνει σε εμάς πριν από 41 χρόνια». Ειδικά μην αναφερθείς καθόλου στην κατοχή και την εισβολή!

Είναι ένας κόσμος συμφερόντων αυτός. Αν πρέπει να πεθάνει κάποιος για να ζει ο άλλος άνετα, θα πεθάνει. Αν το συμφέρον σου είναι υπέρ του δολοφόνου και όχι του δολοφονηθέντος, πρέπει να ξέρεις να σιωπάς. Κοίτα τι ωραία που το καταφέρνουν αυτό η Αμερική και η Ευρώπη. Μήπως εμείς δεν έχουμε τόσο μυαλό;
Πηγή: Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ
mignatiou.com