Ο Ρέντσι στηλιτεύει
σχεδόν καθημερινά τη λιτότητα με πύρινη ρητορική, ο Κάμερον λέει ότι θα
υλοποιήσουν αυτός και η κυβέρνησή του πιθανή εντολή των πολιτών στο
δημοψήφισμα για έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, στη Γερμανία η Μέρκελ
προσπαθεί να αμυνθεί συντεταγμένα στις επιθέσεις κατά της πολιτικής της
στο Προσφυγικό, που τώρα, με επίκληση ή άλλοθι την αποδιδόμενη σε
πρόσφυγες σεξουαλική βία, τείνει να πάρει μορφή χιονοστιβάδας, ενώ
Πολωνία, Ουγγαρία, Σουηδία και Δανία ξηλώνουν η καθεμιά με τον τρόπο της
ό,τι είχε απομείνει από την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στη διαχείριση των
προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών.Από αυτήν την πρωτοφανή συνολική ευρωπαϊκή πολυφωνία-κακοφωνία απουσιάζει πλήρως η φωνή, η άποψη, η θέση της Γαλλίας: Μετά τα τρομοκρατικά πλήγματα στις 13-11 στο Παρίσι και την πρωτιά της Λεπέν στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών στις 6-12, η έντονη δραστηριοποίηση του Ολάντ απέναντι στο Βερολίνο, που είχε ξεκινήσει στην κορύφωση της ελληνικής κρίσης στη Σύνοδο Κορυφής στις 12/13-7 του 2015, δεν καταγράφεται πλέον στα ραντάρ παρακολούθησης των ευρωπαϊκών εξελίξεων.
Ολάντ και Βαλς έχουν επενδύσει όλες τις προσδοκίες τους για πολιτική επιβίωση, αν όχι των ιδίων, τουλάχιστον του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη νομοθέτηση της δυνατότητας αφαίρεσης της ιθαγένειας από γηγενείς Γάλλους πολίτες, μια επιλογή ασύμβατη με την ιστορία της χώρας από την Επανάσταση του 1789 μέχρι και σήμερα, με μοναδική εξαίρεση την κατοχική κυβέρνηση του στρατάρχη Πετέν την περίοδο 1940-44. Ετσι καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι η ασφάλεια των πολιτών και η καταπολέμηση της τρομοκρατίας είναι συνάρτηση μιας μόνιμης κατάστασης πολιορκίας και έτσι η Γαλλία γίνεται εξαίρεση στην ΕΕ των 28 και την Ευρωζώνη των 19.
Οι εταίροι της Γαλλίας στην Ευρώπη, από τη Γερμανία, όπου η Μέρκελ έχει το βλέμμα προσηλωμένο στις πέντε τοπικές εκλογές που θα γίνουν το 2016 σε ομόσπονδα κρατίδια, τη Βρετανία, όπου ο Κάμερον βλέπει ακόμη και στον ύπνο του την πρωτιά του Φάρατζ στις ευρωεκλογές του 2014, και την Ιταλία, όπου ο Ρέντσι κάνει προβολή στο μέλλον και βλέπει τον εαυτό του να παραδίδει την εξουσία ξανά στον Μπερλουσκόνι, όλοι μεταφράζουν τα εσωτερικά τους προβλήματα και αδιέξοδα σε ευρωπαϊκές τοποθετήσεις.
Εξαίρεση ο Ολάντ, που δεν μπορεί πλέον ούτε να σώσει τα προσχήματα του γαλλογερμανικού άξονα ούτε και να αναλάβει απέναντι στο Βερολίνο έστω μια ρητορική τύπου Ρέντσι, με αποτέλεσμα την ολική έκλειψη της Γαλλίας στον σκοτεινό ουρανό της Γηραιάς Ηπείρου.
kapopoulos@pegasus.gr
