Η Ελλάδα γνωρίζει καλύτερα, τουλάχιστον,
από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες τι σημαίνει προσφυγιά. Οι Ελληνες
γνωρίζουμε τι σημαίνει ξεριζωμός από την πατρίδα. Από τα τέλη του 19ου
αιώνα έως τα μέσα του 20ού κύριος προορισμός ήταν οι ΗΠΑ.Το έχουμε βιώσει, όμως, και με τον πιο σκληρό τρόπο στη
μικρασιατική καταστροφή. Με διαφορετικό τρόπο χιλιάδες συμπατριώτες μας
έφευγαν κάθε χρόνο στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ως οικονομικοί
μετανάστες προς τη Γερμανία και την Αυστραλία.Αλλά και την πενταετία του Μνημονίου, οπότε και εκτοξεύθηκε η
ανεργία, περισσότεροι από 250.000 νέοι Ελληνες μετανάστευσαν στο
εξωτερικό για να βρουν δουλειά.
Αυτή τη στιγμή ζουν πάνω από 5 εκατομμύρια άνθρωποι ελληνικής
καταγωγής εκτός Ελλάδας. Γι’ αυτό είναι απορίας άξιον να υπάρχει μια
μερίδα του πληθυσμού που να «επιτίθεται» εναντίον απεγνωσμένων προσφύγων
που καταφθάνουν στη χώρα μας.
Από την άλλη είναι αλήθεια πως η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει το
βάρος τόσων χιλιάδων μεταναστών. Τόσο στα νησιά του Αιγαίου όσο και στην
Αθήνα δημιουργούνται επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά δεν πρέπει να
ξεχνάμε πως η χώρα μας είναι απλά ένας «σταθμός» στο ταξίδι προς άλλες
χώρες.
Σε αυτό το ταξίδι απελπισίας - ελπίδας μπορεί να χαρακτηρίζονται
πρόσφυγες, μετανάστες - παράνομοι ή παράτυποι. «Λαθραία» όμως δεν είναι
καμία ανθρώπινη ψυχή.
Οπως ο 2χρονος Αϊλάν από τη Συρία που ξεψύχησε στα νερά του
Αιγαίου προσπαθώντας να φτάσει στην Κω με την οικογένειά του. Η
σοκαριστική φωτογραφία προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. Και ίσως η θυσία
του δώσει το έναυσμα για μια διαφορετική αντιμετώπιση του
μεταναστευτικού από την Ε.Ε. φτάνει να μην ξεχνάμε κάτι. Το πρόβλημα
είναι ο πόλεμος στη Συρία και μόνο η ειρήνη μπορεί να φέρει την οριστική
λύση.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΠΡΟΥΝΗΣ
jtsaprounis@e-typos.com
