Κάλλιο αργά παρά ποτέ;

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ Αν οι Σύροι, στον διεθνοποιημένο εμφύλιό τους με τους ποικίλους μικροεμφύλιους στο εσωτερικό του, εξακολουθούσαν να σφάζονται εντός συνόρων και μετακινούνταν απλώς από τη μια πόλη τους στην άλλη, αναζητώντας μάταια καταφύγιο, η ηγεσία της «διεθνούς κοινότητας» θα συνέχιζε να υποκρίνεται τον ουδέτερο παρατηρητή. Ομως τα σύνορα αποδείχθηκαν αυτό που όντως είναι: μια ασήμαντη γραμμή, που και τη μορφή του φράχτη να πάρει ή του τείχους, αδυνατεί να εμποδίσει τους αποφασισμένους.Ετσι οι βομβαρδισμένοι από εχθρούς και «φίλους», από τον Ασαντ και από τους αντιμαχόμενους αντιασαντικούς, οι μακελεμένοι από το νεοφασιστικό Ισλαμικό Κράτος, οι χτυπημένοι από χημικά άγνωστης πατρότητας, πέρασαν πρώτα στην Τουρκία κι από εκεί στην Ελλάδα. Με τελικό προορισμό κάποια πλούσια χώρα του Βορρά, που η ανάγκη τους τη σχεδιάζει ανοιχτή και ανεκτική.
Και τότε ακριβώς η ηγεσία της «διεθνούς κοινότητας» άρχισε να συγκινείται. Οταν το Συριακό έπαψε να είναι αμιγώς ασιατική υπόθεση (όπου οι μεγάλες δυνάμεις θα μπορούσαν να κινούν τα πιόνια τους με μικρό κόστος) και έγινε και ευρωπαϊκή, άρα και αμερικανική. Δεν εγκαταλείπουν «από δειλία» τη χώρα τους οι Σύροι, όπως ανόητα τους καταλογίζουν τα ανά την Ευρώπη φασιστοειδή και οι εξ αποστάσεως πολεμόχαροι, ασφαλισμένοι στο ιντερνετικό αμπρί τους. Δεν είναι δειλία να αρνιέσαι τη βαρβαρότητα του πολέμου, ένα κομματάκι του οποίου μπορεί να υπήρξες κι εσύ για λίγο, στρατευμένος στη μια ή την άλλη παράταξη. Υπήρξες έτσι αυτόπτης μάρτυρας ενός αδυσώπητου πολέμου χωρίς ιδανικά, με σκοπό την πάση θυσία επιβολή, ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει ότι δεν θα απομείνει τίποτε για να του επιβληθείς. Δεν είναι δειλία να θέλεις να σώσεις τους δικούς σου ανήμπορους ανθρώπους δραπετεύοντας. Στην πατρίδα σου αυτό είναι αδύνατο, αφού ο πενταετής πόλεμος σάρωσε κάθε είδους αναστολές. Και πια οι λέξεις «άμαχοι», «γυναικόπαιδα», «νοσοκομεία», «εκκλησίες», «τζαμιά», «σχολεία», «μνημεία» δεν διασώζουν κανένα αποτρεπτικό νόημα.

Η φυγή των μυριάδων προς τη Γηραιά ήπειρο αποκάλυψε πως η προπαρασκευή, η οργάνωση και ο συντονισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Και τα σχέδιά της άλλωστε για την αντιμετώπιση του προσφυγικού (αναλογική κατανομή των προσφύγων, πλην με εξαιρέσεις, που θ’ αρχίσει, αν όχι φέτος, σίγουρα του χρόνου) βαρύνονται από κάμποσα γνωρίσματα του κακώς εννοούμενου «ελληνικού τρόπου». Επόμενο ήταν λοιπόν να σπεύσουν να αυτοπροβληθούν σαν πιθανοί λύτες του Συριακού οι συνδημιουργοί του: ΗΠΑ και Ρωσία. Πλην με ανταλλάγματα. Η Ρωσία τα εξειδικεύει στο Ουκρανικό, των ΗΠΑ είναι περισσότερο σύνθετα και γεωγραφικώς ευρύτερα, ακριβώς επειδή ως πλανητάρχης δοξάζεται ο κ. Ομπάμα, όχι ο κ. Πούτιν. Μακάρι «να τα βρουν». Κι όχι για να γλιτώσουν η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Γερμανία κ.ο.κ. από τις προσφυγικές ροές. Μα για να μείνουν οι άνθρωποι στον τόπο τους· ακίνδυνα. Και να προσπαθήσουν να τον αλλάξουν. Δίχως εξωτερική «βοήθεια».