Τείνουμε να το ξεχάσουμε, αλλά η πολιτική ασκείται από ανθρώπους με
σκοπό τη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής. Μπορεί τα νέα για την κάθοδο του
αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζόζεφ Μπάιντεν να ξάφνιασαν πολλούς στην Ευρώπη -η
συγκεκριμένη πληροφορία κυκλοφορούσε εδώ και κάποιες εβδομάδες πέριξ
της Dupont Circle και της Georgetown στην Ουάσιγκτον-, αλλά ο λόγος για
την απόφαση αυτή ενός εκ των πλέον επιτυχημένων αντιπροέδρων δεν μπορεί
παρά να συγκινήσει ακόμα και τους πλέον κυνικούς αναλυτές. Ο πρόσφατα
εκλιπών γιος του από καρκίνο στον εγκέφαλο Μπο ήταν αυτός που πίεσε τον
πατέρα του να πάρει την απόφαση αυτή.
Ο Μπάιντεν θα πρέπει να ξεπεράσει το φαβορί της διαδικασίας Χίλαρι Κλίντον. Πολλοί στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος ανησυχούν ότι η προεκλογική αυτή κόντρα θα δημιουργήσει αυξημένες τριβές μεταξύ δύο εκ των κορυφαίων στελεχών των Δημοκρατικών και ότι θα διχάσει το κόμμα. Προσωπικά βλέπω τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Η πολιτική σύγκρουση μεταξύ Κλίντον και Μπάιντεν αναδεικνύει τη δυναμική υπεροχή που το κόμμα των Δημοκρατικών διαθέτει σε στελέχη, μια αποτύπωση της παρούσας χρονικής στιγμής που γίνεται περισσότερο αντιληπτή αν γίνει η σύγκριση με το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, που συνεχίζει να μετρά της πληγές του από τη συμπόρευσή του με το Κόμμα του Τσαγιού.
Από τη μια έχουμε ένα από τα πλέον έμπειρα στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος, με μακρά κοινοβουλευτική πορεία, βαθύτατο γνώστη των διεθνών σχέσεων και άξιο συνοδοιπόρο του Μπαράκ Ομπάμα, να ανταγωνίζεται μια εξαιρετικά έξυπνη και ικανή πολιτικό που, παρά όσα της καταλογίζουν οι πολλοί αντίπαλοί της, ήταν ιδιαιτέρως αποτελεσματική στο τιμόνι του υπουργείου Εξωτερικών και που θέτει με πολλές αξιώσεις μια ιστορική υποψηφιότητα ώστε να είναι η πρώτη γυναίκα που θα εισέλθει στον Λευκό Οίκο ως επικεφαλής της δυτικής υπερδύναμης. Από την άλλη, οι ρεπουμπλικάνοι υποψήφιοι, με εξαίρεση τον Τζεμπ Μπους, μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από φαρσοκωμωδία του Μολιέρου, με αποτέλεσμα το ιστορικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, μήτρα σπουδαίων πολιτικών από τον Λίνκολν έως τον Ρέιγκαν, να αποτελεί σκιά του παρελθόντος του.
Η πορεία του Δημοκρατικού Κόμματος σε σύγκριση με αυτή του Ρεπουμπλικανικού αναδεικνύει τον μεγάλο ρόλο των προσωπικοτήτων στην πολιτική διαδικασία. Στο τέλος της ημέρας, πολιτική δεν είναι μόνο το άθροισμα μηχανισμών, αλλά κυρίως η ανάδειξη του οράματος, του χαρίσματος και της δεινότητας του πολιτικού να επικοινωνεί με τους πολίτες. Στην Ελλάδα της α-πολιτικής μέθεξης των συσσωρευμένων αδιεξόδων μπορεί αυτό να ηχεί ως ουτοπία, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί βασικό ζητούμενο μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Σπύρος Ν. Λίτσας
Ο Μπάιντεν θα πρέπει να ξεπεράσει το φαβορί της διαδικασίας Χίλαρι Κλίντον. Πολλοί στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος ανησυχούν ότι η προεκλογική αυτή κόντρα θα δημιουργήσει αυξημένες τριβές μεταξύ δύο εκ των κορυφαίων στελεχών των Δημοκρατικών και ότι θα διχάσει το κόμμα. Προσωπικά βλέπω τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Η πολιτική σύγκρουση μεταξύ Κλίντον και Μπάιντεν αναδεικνύει τη δυναμική υπεροχή που το κόμμα των Δημοκρατικών διαθέτει σε στελέχη, μια αποτύπωση της παρούσας χρονικής στιγμής που γίνεται περισσότερο αντιληπτή αν γίνει η σύγκριση με το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, που συνεχίζει να μετρά της πληγές του από τη συμπόρευσή του με το Κόμμα του Τσαγιού.
Από τη μια έχουμε ένα από τα πλέον έμπειρα στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος, με μακρά κοινοβουλευτική πορεία, βαθύτατο γνώστη των διεθνών σχέσεων και άξιο συνοδοιπόρο του Μπαράκ Ομπάμα, να ανταγωνίζεται μια εξαιρετικά έξυπνη και ικανή πολιτικό που, παρά όσα της καταλογίζουν οι πολλοί αντίπαλοί της, ήταν ιδιαιτέρως αποτελεσματική στο τιμόνι του υπουργείου Εξωτερικών και που θέτει με πολλές αξιώσεις μια ιστορική υποψηφιότητα ώστε να είναι η πρώτη γυναίκα που θα εισέλθει στον Λευκό Οίκο ως επικεφαλής της δυτικής υπερδύναμης. Από την άλλη, οι ρεπουμπλικάνοι υποψήφιοι, με εξαίρεση τον Τζεμπ Μπους, μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από φαρσοκωμωδία του Μολιέρου, με αποτέλεσμα το ιστορικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, μήτρα σπουδαίων πολιτικών από τον Λίνκολν έως τον Ρέιγκαν, να αποτελεί σκιά του παρελθόντος του.
Η πορεία του Δημοκρατικού Κόμματος σε σύγκριση με αυτή του Ρεπουμπλικανικού αναδεικνύει τον μεγάλο ρόλο των προσωπικοτήτων στην πολιτική διαδικασία. Στο τέλος της ημέρας, πολιτική δεν είναι μόνο το άθροισμα μηχανισμών, αλλά κυρίως η ανάδειξη του οράματος, του χαρίσματος και της δεινότητας του πολιτικού να επικοινωνεί με τους πολίτες. Στην Ελλάδα της α-πολιτικής μέθεξης των συσσωρευμένων αδιεξόδων μπορεί αυτό να ηχεί ως ουτοπία, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί βασικό ζητούμενο μιας ευνομούμενης πολιτείας.
Σπύρος Ν. Λίτσας
