Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη-ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΟΥΤΕ ΕΧΘΡΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ-Εάν δεν υπερασπιζόμαστε τον πολιτισμό μας, δηλαδή την ταυτότητά μας, τότε δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας…-Πρέπει η Κύπρος και ο κυπριακός Ελληνισμός να ξαναβρεί την πυξίδα πορείας του, διεκδικώντας λύση που να ανταποκρίνεται στην ιστορία και τον πολιτισμό της, δηλαδή στη δημοκρατία, την ελευθερία και την αξιοπρέπειαΣε μια περίοδο που η Αθήνα βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα της Τρόικας, των μνημονίων που ήρθαν, έρχονται και θα έρθουν, των εκλογών που επίκεινται και της πολιτικής αστάθειας που ελλοχεύει απειλητικά τη χώρα και το πολιτικό σύστημα, σε αυτή λοιπόν την περίοδο, κατά την οποία η πολιτική της χώρας εστιάζεται στο πρόβλημα οικονομικής επιβίωσης του τόπου, και ενώ κοινωνικά και πολιτικά η αίσθηση που αναδίδεται τονίζει μια εξαιρετικά αρνητική δυνατότητα άσκησης επιρροής και υπεράσπισης συμφερόντων και υποχρεώσεων της χώρας, όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός Ελλάδος, ενώ λοιπόν η Αθήνα βράζει στο ζουμί της, η Κύπρος δεν υφίσταται πλέον ως εθνικό ζήτημα πολιτικού προβληματισμού και συζήτησης για το πού πάει αυτό που διεξάγεται στην Κύπρο και ονομάζεται διάλογος και διαπραγμάτευση. Πόσο κινδυνεύει η Κύπρος να χαθεί από την Ελλάδα, εάν αφεθεί μόνη της στο πέλαγος της διεθνούς πολιτικής των μεσαζόντων και των εκπροσώπων συμφερόντων, που δεν αφορούν ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Κύπρο ούτε στον Ελληνισμό, αλλά εξυπηρετούν κυρίως τουρκικά συμφέροντα και στρατηγικές;
Η ανησυχία μας την τελευταία περίοδο, ως προς το πού βαδίζει η κυπριακή ηγεσία καθοδηγούμενη από τον αγγλοαμερικανικό παράγοντα και δεδομένης της απουσίας της Ελλάδος στην κυπριακή πολιτική σκηνή, ως πολιτικής κύρους και αξιοπιστίας, αναφέρεται στο ότι εκδηλώνονται φαινόμενα στον κυπριακό Ελληνισμό, τα οποία δεν δείχνουν μιαν απλή αποστασιοποίηση από την Αθήνα, αλλά παραπέμπουν σε μιαν απαξίωση της Ελλάδας στην Κύπρο και αναζήτηση προσανατολισμών, που δεν ευνοούν καθόλου την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού. Κορυφαίο σημάδι παρακμιακής, και ανήκουστης για τα πολιτιστικά δεδομένα και την κουλτούρα της Κύπρου στάσης αποτελεί η συνέντευξη του Χρήστου Μιχαηλίδη, προέδρου του Οργανισμού Εργοδοτών και Βιομηχάνων, στην τουρκική εφημερίδα «Χουριγέτ», ο οποίος έφτασε στο σημείο να πει το αδιανόητο, πως η «Κύπρος μπορεί να γίνει για την Τουρκία, ό,τι είναι το Χονγκ Κόνγκ για την Κίνα»!
Με αυτήν την πρωτάκουστη δήλωση, την οποία η τουρκική «Χουριγέτ» την έκανε πρωτοσέλιδο, ο κ. Μιχαηλίδης μας λέει ότι η Κύπρος, με την επίλυση του Κυπριακού, θα ενταχθεί οικονομικά στον τουρκικό χώρο για να μπορέσει να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που θα της δώσει η τουρκική οικονομία. Ο κ. Μιχαηλίδης και ο καθένας που σκέφτεται έτσι σήμερα στην Κύπρο δεν αντιλαμβάνεται πως η οικονομική εξάρτηση από την Τουρκία θα μετατρέψει την Κύπρο αφεύκτως και μετά βεβαιότητος σε προτεκτοράτο και εντέλει σε επαρχία της Άγκυρας. Αυτό μας θυμίζει το σχέδιο Νιχάτ Ερίμ του 1956, που ο σχεδιασμός της τουρκικής ηγεσίας τότε, όπως και σήμερα, θεωρούσε και θεωρεί την Κύπρο ως κομμάτι της τουρκικής ενδοχώρας και συνέχεια του βράχου της Ανατολίας. Στο σχέδιο υπογραμμίζεται κατά τρόπον αδιαμφισβήτητο πως για την Άγκυρα, οι Έλληνες της Κύπρου δεν αποτελούν πλειοψηφία του 82% της νήσου, αλλά μια μειονότητα μπροστά στα εκατομμύρια (σήμερα 80 εκατομμύρια έναντι 700 χιλιάδων Ελλήνων) των Τούρκων της τουρκικής ενδοχώρας. Αυτή η αντίληψη θεωρεί πως η Κυπριακή Δημοκρατία δεν υφίσταται και ό,τι υπάρξει στο μέλλον ως κράτος θα είναι ελεγχόμενο από την Άγκυρα.
Έρχεται λοιπόν αυτός ο κύριος, γνωστού όντος αυτού του σχεδιασμού της Άγκυρας, να εκστομίσει μια βλασφημία εις βάρος του κυπριακού Ελληνισμού, θεωρώντας τους Έλληνες Κυπρίους ως καταναλωτικά όντα, έτοιμα να προσαρμόσουν τις αντιλήψεις και τις αξίες τους σε οποιονδήποτε ισχυρό παράγοντα της περιοχής εμφανιστεί και τους δώσει την αίσθηση μιας αυριανής οικονομικής ευημερίας. Η αναφορά στο εν λόγω περιστατικό γίνεται γιατί ο υπογράφων ανησυχεί πως δεν είναι μόνος ο κ. Μιχαηλίδης, αλλά εκφράζει μια διαρκώς αυξανόμενη τάση της κυπριακής κοινωνίας, που κουρασμένη από τα χρόνια της απέλπιδας διεκδίκησης ελευθερίας, παραιτείται και παραδίδεται. Η ιδέα του Χονγκ Κονγκ - Κίνας, Κύπρου - Τουρκίας είναι απολύτως άστοχη και ως πραγματικό περιεχόμενο, γιατί το μόνο ζήτημα στο οποίο μοιάζει η Κύπρος με το Χονγκ Κόνγκ συνίσταται στο ότι και οι δύο υπήρξαν βρετανικές αποικίες.
Αντιθέτως, το Χονγκ Κόνγκ ήταν πάντοτε και παραμένει τμήμα του κινεζικού χώρου ως επικράτειας και ως πολιτισμού, και ως τέτοια αποδόθηκε στην Κίνα από τους Βρετανούς, ενώ η σχέση της Τουρκίας με την Κύπρο ήταν πάντοτε σχέση κατακτητή, σφαγέα και καταπιεστή. Η Κύπρος, ως πολιτισμός και ως ιστορία, ανήκει εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια στον ελληνικό πολιτισμό. Αγωνίστηκε από την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης μέχρι και την τουρκική εισβολή για την ενσωμάτωσή της στο ελληνικό εθνικό κράτος, ακολουθώντας το παράδειγμα όλων των κινημάτων του αλύτρωτου Ελληνισμού. Χιλιάδες Έλληνες Κύπριοι έπεσαν στα πεδία των μαχών για την ελληνική ελευθερία, ενώ ο αγώνας για την Κυπριακή Ανεξαρτησία το 1955 - 1959 ταυτίστηκε με την Ελλάδα και την Ένωση.
Πρέπει, στο σημείο αυτό, να υπογραμμίσουμε πως οποιαδήποτε διαπραγμάτευση γίνεται, δεν διεξάγεται ως μηχανιστικό σύστημα αντιπαράθεσης προτάσεων και αναζήτησης κοινών λύσεων, αλλά περιλαμβάνει μια στρατηγική που βασίζεται πρωτίστως στην αντίληψη του τι υπερασπίζεται η χώρα, ποιες είναι οι αξίες, ποιος είναι ο πολιτισμός, ποια είναι η χώρα, ποιο κράτος θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές Ελλήνων στην Κύπρο. Εάν δεν υπερασπιζόμαστε τον πολιτισμό μας, δηλαδή την ταυτότητά μας, τότε δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας. Λαούς που δεν σέβονται τον εαυτό τους, δεν τους σέβονται ούτε οι άλλοι, εχθροί και φίλοι. Αυτό σημαίνει πως πρέπει η Κύπρος και ο κυπριακός Ελληνισμός να ξαναβρεί την πυξίδα πορείας του, διεκδικώντας λύση που να ανταποκρίνεται στην ιστορία και τον πολιτισμό της, δηλαδή στη δημοκρατία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
