Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη-ΤA ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΕΠΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΚΙΝΤΖΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ-
Είναι ή όχι ορθή η αντίληψη του Προέδρου ότι, ίσως να είναι η καλύτερη
ευκαιρία για το Κυπριακό, και ποιες εναλλακτικές επιλογές υπάρχουν
1. Ο ισχυρισμός για το απαλλοτριωμένο δικαίωμα του ιδιοκτήτη και οι «νόμοι» του ψευδοκράτους
2. Θα είναι η υπό συζήτηση λύση συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας ή θα συνιστά την αναγνώριση και συνέχεια του ψευδοκράτους
3. Ποια είναι η αντίληψη Ακιντζί για τα ανθρώπινα δικαιώματα των εποίκων
4. Η επίκληση της υπόθεσης «Δημόπουλος», τα δικαιώματα του χρήστη και η αποδοχή της Επιτροπής Αποζημιώσεων
Ο λαός μας συνηθίζει να λέει ότι πίσω έχει αχλάδα την ουρά. Πολιτικώς δε, ομιλούντες και αναφερόμενοι στο Κυπριακό, θα μπορούσαμε να προσαρμόσουμε την εν λόγω λαϊκή ρήση με το σχέδιο που πιθανολογείται ότι θα έρθει λίαν συντόμως ως λύση του Κυπριακού. Και το οποίο, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είναι μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν. Που σημαίνει ότι, εάν εγκριθεί και εφαρμοστεί, όταν θα γίνουν εμφανή στην πράξη τα δυσλειτουργικά του προβλήματα, θα είναι, προφανώς, αργά…
Η τελευταία ευκαιρία
Βεβαίως, υπάρχουν και αυτοί, όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καθώς και άλλοι, που ισχυρίζονται ότι ένα νέο εγχείρημα λύσης ίσως να είναι χειρότερο από το προηγούμενο, καθώς και ότι ενδέχεται να μη μας ξαναπαρουσιαστεί μια τέτοια ευκαιρία. Είναι μια θέση σεβαστή που χρήζει όμως ανάλυσης, η οποία ξεκινά από το ακόλουθο ερώτημα: Ποια ευκαιρία; Ακόμη δεν γνωρίζουμε επακριβώς πού στεκόμαστε. Πλην των βασικών, που έχουν, όμως, διχοτομικό χαρακτήρα, αφού με την ομοσπονδία θα νομιμοποιηθεί ο πληθυσμιακός, διοικητικός και γεωγραφικός διαχωρισμός του νησιού. Αυτά που βγαίνουν προς τα έξω, σχετικά με τις συνομιλίες και τη λύση, τη μία ημερά εμφανίζονται ως θετική εξέλιξη, την άλλη καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.
Και εξηγούμε: Στο θέμα των περιουσιών, ενώ προβαλλόταν επιλεκτικά ότι αναγνωρίστηκε το δικαίωμα του ιδιοκτήτη -ως να πρόκειται για επιτυχία το αυτονόητο-, ήρθε ο κ. Έιντε για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, διευκρινίζοντας ότι μαζί με το δικαίωμα του ιδιοκτήτη αναγνωρίστηκε και το δικαίωμα του χρήστη. Δηλαδή του παράνομου σφετεριστή, ο οποίος νομιμοποιείται ως τετελεσμένο της εισβολής. Και επί τούτου προβάλλονται τα ακόλουθα:
Πρώτον: Η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν μόνο Τουρκοκύπριοι και έποικοι χρήστες στον Βορρά, αλλά και Ελληνοκύπριοι χρήστες σε τουρκοκυπριακές περιουσίες στον Νότο, καθώς και κάτι άλλο: Το δικαίωμα της ιδιοκτησίας δεν είναι αναπαλλοτρίωτο, άρα μπορεί να απαλλοτριωθεί. Επί τούτου, θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής: Είναι πολιτικά και νομικά απαράδεκτο, αλλά και ηθικά επιλήψιμο να εξισώνεται ο Ε/κ πρόσφυγας με τον έποικο ή τον Τουρκοκύπριο που σφετερίζεται τις περιουσίες των προσφύγων, οι οποίοι συνιστούν τα θύματα της εισβολής και ενεργούν εντός των νόμων του αναγνωρισμένου ακόμη κράτους. Ευτυχώς, ακόμη δεν έχει διαλυθεί.
Και ως εκ τούτου, ουδόλως μπορεί ο οποιοσδήποτε, προκειμένου να νομιμοποιήσει την παρανομία του σφετεριστή-χρήστη, να ισχυρίζεται ότι το δικαίωμα του νόμιμου ιδιοκτήτη μπορεί να απαλλοτριωθεί για λόγους δημοσίου συμφέροντος ή κοινής ωφελείας. Ποια είναι η Αρχή που το απαλλοτρίωσε στα κατεχόμενα; Αυτή του ψευδοκράτους, το οποίο με βάση την αντιδήλωση της ΕΕ της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 και των ψηφισμάτων 168, καθώς και των ψηφισμάτων 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, δεν αναγνωρίζεται και δεν ισχύει.
Αφενός, οι μόνες νόμιμες Αρχές στο νησί είναι αυτές της Κυπριακής Δημοκρατίας και, αφετέρου, αυτές του ψευδοκράτους όπως και το ίδιο καθώς και οι αποφάσεις του δεν υφίστανται. Υπενθυμίζουμε δε, ότι η Βρετανοί, καθώς και οι Τούρκου, μαζί με τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οι οποίοι αντάλλαζαν email μεταξύ τους, υποστήριζαν τη θέση ότι τα ψηφίσματα αυτά έπρεπε να παροπλιστούν. Να μπουν στο ράφι και να ακυρωθούν. Τι να υποθέσουμε;
Ότι η Κυβέρνηση εναρμονίζεται με αυτήν τη γραμμή, προκειμένου να διευκολυνθεί η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή της με δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη; Η δική μας θέση είναι σαφής: Η λαϊκή εντολή είναι αντίθετη. Θέλει ως βάση λύσης τις αρχές της ΕΕ και το κεκτημένο, τμήμα του οποίου είναι η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου 2004, που προβλέπει την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία.
Αντιθέτως, εκείνο το οποίο συμβαίνει στις συνομιλίες είναι η υιοθέτηση μιας διαδικασίας για την αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ταυτόχρονης αναγνώρισης του ψευδοκράτους, ως ισότιμου συνιστώντος κράτους, εντός της ΕΕ, όπως έχει δηλώσει δημόσια ο κ. Ακιντζί. Και τη δημιουργία πρωτογενούς δικαίου εντός και εκτός ΕΕ. Γιατί; Διότι, εφόσον θα γίνουν αποδεκτές οι όποιες παράνομες αποφάσεις του ψευδοκράτους, που δεν λήφθηκαν από την Κυπριακή Δημοκρατία, τι θα συμβεί με τη λύση;
Θα έχουμε ένα εξ υπαρχής πολιτειακό σύστημα με συνταγματική έννομη τάξη και πολιτειακή δομή, που δεν θα πηγάζει από δημοκρατικές διαδικασίες και από το νόμιμο κράτος, αλλά θα είναι απότοκο της κατοχής. Των υποτελών στην Τουρκία Αρχών. Η αναφορά αυτή δεν είναι δική μας, αλλά της Τέταρτης Διακρατικής Προσφυγής του ΕΔΑΔ. Συνεπώς, η λύση θα στηρίζεται αφενός στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αφετέρου στην αναγνώριση και συνέχιση του ψευδοκράτους!
Ο πρώτος λόγος και η «Δημόπουλος»
Δεύτερο: Η τουρκική πλευρά επιμένει ότι ο πρώτος λόγος ανήκει στον υφιστάμενο χρήστη. Ερώτημα: Πώς άλλαξε η τουρκική θέση, όταν επί της ουσίας είναι η ίδια; Ας περιμένουμε δε, να δούμε πώς θα ρυθμίζει όχι μόνο το κεντρικό σύνταγμα, αλλά και εκείνο του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους το ζήτημα της ιδιοκτησίας. Εάν και κάτω από ποιες συνθήκες θα ισχύει και επί τη βάσει ποιων κριτηρίων θα εφαρμόζεται.
Τρίτο: Η Κυβέρνηση προβάλλει τον ισχυρισμό ότι το δικαίωμα του υφιστάμενου χρήστη προκύπτει από την απόφαση «Δημόπουλος και άλλοι εναντίον Τουρκίας». Εάν διαβάσει κάποιος την απόφαση, αντιλαμβάνεται ότι γίνεται όντως αναφορά, αλλά με επίκληση στο σχέδιο Ανάν. (Δες σελίδες 5 κα 6 καθώς και αλλού). Η απόφαση δεν αποδέχεται ούτε τις επιπτώσεις ούτε τα τετελεσμένα της εισβολής. Ούτε επιβάλλει τον καθορισμό σχετικής νομοθεσίας.
Προχωρεί σε κάποιες διαπιστώσεις. Η αναγνώριση των όποιων δικαιωμάτων θα γίνει μόνο μέσω της σύστασης, μετά τη λύση, μιας σχετικής με το θέμα Επιτροπής που αποφάσισαν οι δυο πλευρές, και συνιστούν αντιγραφή του σχεδίου Ανάν. Αυτό δεν είναι αυθαίρετο. Μπορεί οποιοσδήποτε να διαβάσει την απόφαση. Η δική μας θέση είναι διαφορετική από αυτήν της Κυβέρνησης. Εμείς υποστηρίζουμε τις κλασικές αρχές δικαίου, και ως εκ τούτου ο όποιος Τουρκοκύπριος ή έποικος κατέχουν συνειδητά ξένες περιουσίες ενεργούν με δόλο και υπέχουν ευθύνη και δη με βάση το δίκαιο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Από τη στιγμή, όμως, που εμείς οι ίδιοι αποδεχόμαστε την εξίσωση του σφετεριστή, τον οποίον ονομάζουμε χρήστη με δικαιώματα, η διεθνής κοινότητα γιατί να μη σηκώσει τα χέρια, όταν μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας; Άλλωστε, η απόφαση «Δημόπουλος» δεν ήταν διακρατικού χαρακτήρα. Η Κυπριακή Δημοκρατία απλώς διατύπωσε την άποψή της. Αλλά πέραν τούτου, υποβάλλουμε ένα συναφές ερώτημα, το οποίο επαναλαμβάνουμε για να εμπεδωθεί: Με την ίδια λογική, που γίνεται επίκληση της υπόθεσης «Δημόπουλος» για την αποδοχή δικαιωμάτων του σφετεριστή, μήπως θα μας πουν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχθούν τις Επιτροπές Αποζημιώσεων για το ξεπούλημα των περιουσιών μας;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα των εποίκων
Τα ανωτέρω είναι συναφή με το όραμα Ακιντζί, που δεν διαφέρει από εκείνο του κ. Έρογλου και της Τουρκίας. Και αποτυπώνεται στη λογική της ομοσπονδίας, διά της οποίας επέρχεται η νομιμοποίηση των διχοτομικών τετελεσμένων της εισβολής, όπως είναι ο γεωγραφικός, πληθυσμιακός και διοικητικός διαχωρισμός της Κύπρου και των παράνομων επιπτώσεών του, όπως είναι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των σφετεριστών, που λειτουργούν σε βάρος του πραγματικού και νόμιμου κύριου και ιδιοκτήτη, τον οποίον βιαίως το 1974 εκδίωξε υπό την απειλή εξόντωσης ο στρατός κατοχής.
Τον καθιστούν συνιδιοκτήτη. Το έχει διευκρινίσει σε συνέντευξή του στην περασμένη Δευτέρα ο κ. Έιντε. Αφού, λοιπόν, ο κ. Ακιντζί μας είπε ότι στο όνειρό του περιλαμβάνεται η ένταξη του Βορρά, δηλαδή του ψευδοκράτους, στο Διεθνές Δίκαιο, που σημαίνει την αναγνώρισή του ως ισότιμου συνιστώντος κράτους και την ταυτόχρονη αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού μας διευκρίνισε ότι η λύση θα στηρίζεται στο πρωτογενές δίκαιο, δηλαδή στην παρθενογένεση και στη διάλυση του υφιστάμενου κράτους, τώρα τι μας τονίζει:
Ότι η εκ περιτροπής Προεδρία είναι τμήμα της λύσης και ότι, είναι εκτός πραγματικότητας όσοι πιστεύουν ότι θα βάλουν τους εποίκους σε πλοία και θα τους στείλουν στην Τουρκία. Και πρόσθεσε ότι η λύση θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των εποίκων. Είναι, λοιπόν, πρόδηλο ότι με την υπόθεση της ιδιοκτησίας, ανοίγει τρύπα για το θέμα της μόνιμης παραμονής και της ιθαγένειας, είτε αυτή είναι εσωτερική είτε κοινή κυπριακή.Και όλα αυτά, παρότι το διεθνές δίκαιο είναι σαφές: Ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου και ούτε οι έποικοι ούτε τα παράγωγά τους μπορούν να νομιμοποιηθούν. Εκτός και αν τα θύματα είναι έτοιμα να αναγνωρίσουν δικαιώματα στους θύτες και την παρανομία.
Η λογική του Προέδρου και η εναλλακτική στρατηγική
Αληθές είναι ότι υπάρχει λογική σε αυτό το οποίο λέγει ο Πρόεδρος, καθώς και άλλοι, ότι δηλαδή κάθε νέα προσπάθεια λύσης ίσως να είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Και η λογική αυτή έγκειται στο γεγονός ότι δεν γίνονται μαθήματα τα παθήματα του παρελθόντος και οι αρχές των διεθνών σχέσεων και της στρατηγικής. Και αυτό σημαίνει ότι: Εφόσον εμείς αποδυναμωνόμαστε αντί να ενισχυόμαστε με συμμαχίες και άλλως πως, εφόσον εμείς συνεχίζουμε να υιοθετούμε την πολιτική του εξευμενισμού αντί του ρεαλισμού, των ισοζυγίων δυνάμεων και της αποτροπής, και εφόσον, από την άλλη, η Τουρκία γίνεται ισχυρότερη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα καταλήξουμε στην εφαρμογή των κανόνων της στρατηγικής και των διεθνών σχέσεων, που καθορίζουν το εξής:
Ο αδύνατος υποκύπτει στη βούληση του δυνατού, είτε με το καλό είτε με το κακό, ειδικώς όταν τα ισοζύγια δυνάμεων δεν αλλάζουν ή διευρύνονται σε βάρος του αδυνάτου και υπέρ του ισχυρού. Και εδώ είναι η διαφορά μας όχι μόνο με την πολιτική του υφιστάμενου Προέδρου και των προηγούμενων, αλλά και με το Εθνικό Συμβούλιο. Αντί να εφαρμόσουν την εναλλακτική στρατηγική των συμμαχιών και των αρχών της ΕΕ ως βάση λύσης και του κόστους επί της επιθετικής Τουρκίας, υιοθετούν την αντίληψη του εξευμενισμού.Και αντί να έχουν ως στρατηγικό στόχο την απαλλαγή από τα τετελεσμένα της εισβολής και την πλήρη εφαρμογή της αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, περί της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχουν επιλέξει ως βάση λύσης την ομοσπονδία. Και από τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου του 2006 έχουμε φτάσει σε εκείνην της 11ης Φεβρουαρίου για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη.
Ο Ακιντζί κάνει τη δουλειά του
Συνεπώς, τα πράγματα όντως μπορούν στο Κυπριακό και αλλού να γίνονται χειρότερα εφόσον δεν υιοθετούνται οι αρχές του κλασικού ρεαλισμού, και εφόσον εφαρμόζονται εκείνες του εξευμενισμού και του συμβιβασμού με τον στρατηγικό στόχο του ισχυρού και των τετελεσμένων της εισβολής. Υπό αυτές τις συνθήκες, κάθε νέα προσπάθεια θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Συναφής με τη λογική αυτή, δηλαδή της προσαρμογής με την κατοχή και τον εξευμενισμό, είναι οι τοποθετήσεις του Προέδρου της ΟΕΒ Χρίστου Μιχαηλίδη, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό, αλλά η Κύπρος μπορεί να γίνει για την Τουρκία ό,τι το Χονγκ Κονγκ για την Κίνα». Ιδού λοιπόν πού οδηγεί η ομοσπονδιακή λύση. Ιδού πού οδηγεί το «κοινό όραμα». Σε ουκ ολίγες περιπτώσεις είχαμε τονίσει ότι η ομοσπονδία δεν οδηγεί μόνο στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και στη μετατροπή μας σε επαρχία της Τουρκίας. Πλέον μας επιβεβαιώνουν και οι υποστηρικτές της ομοσπονδιακής λύσης.
Ότι, δηλαδή, θα μας καταστήσουν υποτελείς της Άγκυρας. Και ας μη σπεύσουν κάποιοι να πουν ποια είναι η εναλλακτική πρόταση. Εμείς θα συμφωνήσουμε μερικώς μαζί τους ότι, από την πλευρά των λεγόμενων απορριπτικών δεν έχει διατυπωθεί ολοκληρωμένη εναλλακτική πολιτειακή και στρατηγική πρόταση.
Γι' αυτό και κάποιος θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί ότι το έλλειμμα του απορριπτικού στρατοπέδου, στο οποίο ουδόλως ανήκουμε, εξελίσσεται σε συνήγορο, ακόμη και ακούσια, της υφιστάμενης κυβερνητικής πολιτικής. Εμείς από αυτές τις στήλες όχι μία, αλλά χίλιες μία φορές έχουμε καταθέσει εναλλακτική στρατηγική, με στόχο λύσης την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπως το Πρωτόκολλο 10 καθορίζει, καθώς και επί τη βάσει πολυμερών συμμαχιών, αρχίζοντας από το Ισραήλ, για την οικοδόμηση αξιόπιστης αποτρεπτικής πολιτικής με αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων, έτσι ώστε να βελτιωθούν οι αδυναμίες της Ζυρίχης, σύμφωνα με τις αρχές και της αξίες της ΕΕ.
Χωρίς όμως αποκλίσεις που οδηγούν στην εμπέδωση των τετελεσμένων της εισβολής. Και τα γράφουμε αυτά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Διότι, έναντι της ιστορίας δεν είναι υπεύθυνος και δεν λογοδοτεί μόνο όποιος ανήκει στην Κυβέρνηση ή/και στις κομματικές πυραμίδες, αλλά και ο καθένας εξ ημών. Και γράφουμε ό,τι γράφουμε στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού διαλόγου, με την ελπίδα ότι η λύση θα πρέπει να είναι δημοκρατική και βιώσιμη, και ότι δεν θα προκύψει με εκβιασμούς και ότι δεν θα λαθροβιοί και δεν θα καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος, όπως η επικοινωνιακή πολιτική του «κοινού οράματος» μεταξύ της Κυβέρνησης και του Μουσταφά Ακιντζί. Ο οποίος, ως εντολοδόχος της Άγκυρας, τη δουλειά του κάνει.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
2. Θα είναι η υπό συζήτηση λύση συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας ή θα συνιστά την αναγνώριση και συνέχεια του ψευδοκράτους
3. Ποια είναι η αντίληψη Ακιντζί για τα ανθρώπινα δικαιώματα των εποίκων
4. Η επίκληση της υπόθεσης «Δημόπουλος», τα δικαιώματα του χρήστη και η αποδοχή της Επιτροπής Αποζημιώσεων
Ο λαός μας συνηθίζει να λέει ότι πίσω έχει αχλάδα την ουρά. Πολιτικώς δε, ομιλούντες και αναφερόμενοι στο Κυπριακό, θα μπορούσαμε να προσαρμόσουμε την εν λόγω λαϊκή ρήση με το σχέδιο που πιθανολογείται ότι θα έρθει λίαν συντόμως ως λύση του Κυπριακού. Και το οποίο, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είναι μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν. Που σημαίνει ότι, εάν εγκριθεί και εφαρμοστεί, όταν θα γίνουν εμφανή στην πράξη τα δυσλειτουργικά του προβλήματα, θα είναι, προφανώς, αργά…
Η τελευταία ευκαιρία
Βεβαίως, υπάρχουν και αυτοί, όπως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καθώς και άλλοι, που ισχυρίζονται ότι ένα νέο εγχείρημα λύσης ίσως να είναι χειρότερο από το προηγούμενο, καθώς και ότι ενδέχεται να μη μας ξαναπαρουσιαστεί μια τέτοια ευκαιρία. Είναι μια θέση σεβαστή που χρήζει όμως ανάλυσης, η οποία ξεκινά από το ακόλουθο ερώτημα: Ποια ευκαιρία; Ακόμη δεν γνωρίζουμε επακριβώς πού στεκόμαστε. Πλην των βασικών, που έχουν, όμως, διχοτομικό χαρακτήρα, αφού με την ομοσπονδία θα νομιμοποιηθεί ο πληθυσμιακός, διοικητικός και γεωγραφικός διαχωρισμός του νησιού. Αυτά που βγαίνουν προς τα έξω, σχετικά με τις συνομιλίες και τη λύση, τη μία ημερά εμφανίζονται ως θετική εξέλιξη, την άλλη καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.
Και εξηγούμε: Στο θέμα των περιουσιών, ενώ προβαλλόταν επιλεκτικά ότι αναγνωρίστηκε το δικαίωμα του ιδιοκτήτη -ως να πρόκειται για επιτυχία το αυτονόητο-, ήρθε ο κ. Έιντε για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, διευκρινίζοντας ότι μαζί με το δικαίωμα του ιδιοκτήτη αναγνωρίστηκε και το δικαίωμα του χρήστη. Δηλαδή του παράνομου σφετεριστή, ο οποίος νομιμοποιείται ως τετελεσμένο της εισβολής. Και επί τούτου προβάλλονται τα ακόλουθα:
Πρώτον: Η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν μόνο Τουρκοκύπριοι και έποικοι χρήστες στον Βορρά, αλλά και Ελληνοκύπριοι χρήστες σε τουρκοκυπριακές περιουσίες στον Νότο, καθώς και κάτι άλλο: Το δικαίωμα της ιδιοκτησίας δεν είναι αναπαλλοτρίωτο, άρα μπορεί να απαλλοτριωθεί. Επί τούτου, θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής: Είναι πολιτικά και νομικά απαράδεκτο, αλλά και ηθικά επιλήψιμο να εξισώνεται ο Ε/κ πρόσφυγας με τον έποικο ή τον Τουρκοκύπριο που σφετερίζεται τις περιουσίες των προσφύγων, οι οποίοι συνιστούν τα θύματα της εισβολής και ενεργούν εντός των νόμων του αναγνωρισμένου ακόμη κράτους. Ευτυχώς, ακόμη δεν έχει διαλυθεί.
Και ως εκ τούτου, ουδόλως μπορεί ο οποιοσδήποτε, προκειμένου να νομιμοποιήσει την παρανομία του σφετεριστή-χρήστη, να ισχυρίζεται ότι το δικαίωμα του νόμιμου ιδιοκτήτη μπορεί να απαλλοτριωθεί για λόγους δημοσίου συμφέροντος ή κοινής ωφελείας. Ποια είναι η Αρχή που το απαλλοτρίωσε στα κατεχόμενα; Αυτή του ψευδοκράτους, το οποίο με βάση την αντιδήλωση της ΕΕ της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 και των ψηφισμάτων 168, καθώς και των ψηφισμάτων 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, δεν αναγνωρίζεται και δεν ισχύει.
Αφενός, οι μόνες νόμιμες Αρχές στο νησί είναι αυτές της Κυπριακής Δημοκρατίας και, αφετέρου, αυτές του ψευδοκράτους όπως και το ίδιο καθώς και οι αποφάσεις του δεν υφίστανται. Υπενθυμίζουμε δε, ότι η Βρετανοί, καθώς και οι Τούρκου, μαζί με τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής οι οποίοι αντάλλαζαν email μεταξύ τους, υποστήριζαν τη θέση ότι τα ψηφίσματα αυτά έπρεπε να παροπλιστούν. Να μπουν στο ράφι και να ακυρωθούν. Τι να υποθέσουμε;
Ότι η Κυβέρνηση εναρμονίζεται με αυτήν τη γραμμή, προκειμένου να διευκολυνθεί η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή της με δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη; Η δική μας θέση είναι σαφής: Η λαϊκή εντολή είναι αντίθετη. Θέλει ως βάση λύσης τις αρχές της ΕΕ και το κεκτημένο, τμήμα του οποίου είναι η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου 2004, που προβλέπει την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία.
Αντιθέτως, εκείνο το οποίο συμβαίνει στις συνομιλίες είναι η υιοθέτηση μιας διαδικασίας για την αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ταυτόχρονης αναγνώρισης του ψευδοκράτους, ως ισότιμου συνιστώντος κράτους, εντός της ΕΕ, όπως έχει δηλώσει δημόσια ο κ. Ακιντζί. Και τη δημιουργία πρωτογενούς δικαίου εντός και εκτός ΕΕ. Γιατί; Διότι, εφόσον θα γίνουν αποδεκτές οι όποιες παράνομες αποφάσεις του ψευδοκράτους, που δεν λήφθηκαν από την Κυπριακή Δημοκρατία, τι θα συμβεί με τη λύση;
Θα έχουμε ένα εξ υπαρχής πολιτειακό σύστημα με συνταγματική έννομη τάξη και πολιτειακή δομή, που δεν θα πηγάζει από δημοκρατικές διαδικασίες και από το νόμιμο κράτος, αλλά θα είναι απότοκο της κατοχής. Των υποτελών στην Τουρκία Αρχών. Η αναφορά αυτή δεν είναι δική μας, αλλά της Τέταρτης Διακρατικής Προσφυγής του ΕΔΑΔ. Συνεπώς, η λύση θα στηρίζεται αφενός στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αφετέρου στην αναγνώριση και συνέχιση του ψευδοκράτους!
Ο πρώτος λόγος και η «Δημόπουλος»
Δεύτερο: Η τουρκική πλευρά επιμένει ότι ο πρώτος λόγος ανήκει στον υφιστάμενο χρήστη. Ερώτημα: Πώς άλλαξε η τουρκική θέση, όταν επί της ουσίας είναι η ίδια; Ας περιμένουμε δε, να δούμε πώς θα ρυθμίζει όχι μόνο το κεντρικό σύνταγμα, αλλά και εκείνο του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους το ζήτημα της ιδιοκτησίας. Εάν και κάτω από ποιες συνθήκες θα ισχύει και επί τη βάσει ποιων κριτηρίων θα εφαρμόζεται.
Τρίτο: Η Κυβέρνηση προβάλλει τον ισχυρισμό ότι το δικαίωμα του υφιστάμενου χρήστη προκύπτει από την απόφαση «Δημόπουλος και άλλοι εναντίον Τουρκίας». Εάν διαβάσει κάποιος την απόφαση, αντιλαμβάνεται ότι γίνεται όντως αναφορά, αλλά με επίκληση στο σχέδιο Ανάν. (Δες σελίδες 5 κα 6 καθώς και αλλού). Η απόφαση δεν αποδέχεται ούτε τις επιπτώσεις ούτε τα τετελεσμένα της εισβολής. Ούτε επιβάλλει τον καθορισμό σχετικής νομοθεσίας.
Προχωρεί σε κάποιες διαπιστώσεις. Η αναγνώριση των όποιων δικαιωμάτων θα γίνει μόνο μέσω της σύστασης, μετά τη λύση, μιας σχετικής με το θέμα Επιτροπής που αποφάσισαν οι δυο πλευρές, και συνιστούν αντιγραφή του σχεδίου Ανάν. Αυτό δεν είναι αυθαίρετο. Μπορεί οποιοσδήποτε να διαβάσει την απόφαση. Η δική μας θέση είναι διαφορετική από αυτήν της Κυβέρνησης. Εμείς υποστηρίζουμε τις κλασικές αρχές δικαίου, και ως εκ τούτου ο όποιος Τουρκοκύπριος ή έποικος κατέχουν συνειδητά ξένες περιουσίες ενεργούν με δόλο και υπέχουν ευθύνη και δη με βάση το δίκαιο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Από τη στιγμή, όμως, που εμείς οι ίδιοι αποδεχόμαστε την εξίσωση του σφετεριστή, τον οποίον ονομάζουμε χρήστη με δικαιώματα, η διεθνής κοινότητα γιατί να μη σηκώσει τα χέρια, όταν μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας; Άλλωστε, η απόφαση «Δημόπουλος» δεν ήταν διακρατικού χαρακτήρα. Η Κυπριακή Δημοκρατία απλώς διατύπωσε την άποψή της. Αλλά πέραν τούτου, υποβάλλουμε ένα συναφές ερώτημα, το οποίο επαναλαμβάνουμε για να εμπεδωθεί: Με την ίδια λογική, που γίνεται επίκληση της υπόθεσης «Δημόπουλος» για την αποδοχή δικαιωμάτων του σφετεριστή, μήπως θα μας πουν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχθούν τις Επιτροπές Αποζημιώσεων για το ξεπούλημα των περιουσιών μας;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα των εποίκων
Τα ανωτέρω είναι συναφή με το όραμα Ακιντζί, που δεν διαφέρει από εκείνο του κ. Έρογλου και της Τουρκίας. Και αποτυπώνεται στη λογική της ομοσπονδίας, διά της οποίας επέρχεται η νομιμοποίηση των διχοτομικών τετελεσμένων της εισβολής, όπως είναι ο γεωγραφικός, πληθυσμιακός και διοικητικός διαχωρισμός της Κύπρου και των παράνομων επιπτώσεών του, όπως είναι τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των σφετεριστών, που λειτουργούν σε βάρος του πραγματικού και νόμιμου κύριου και ιδιοκτήτη, τον οποίον βιαίως το 1974 εκδίωξε υπό την απειλή εξόντωσης ο στρατός κατοχής.
Τον καθιστούν συνιδιοκτήτη. Το έχει διευκρινίσει σε συνέντευξή του στην περασμένη Δευτέρα ο κ. Έιντε. Αφού, λοιπόν, ο κ. Ακιντζί μας είπε ότι στο όνειρό του περιλαμβάνεται η ένταξη του Βορρά, δηλαδή του ψευδοκράτους, στο Διεθνές Δίκαιο, που σημαίνει την αναγνώρισή του ως ισότιμου συνιστώντος κράτους και την ταυτόχρονη αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού μας διευκρίνισε ότι η λύση θα στηρίζεται στο πρωτογενές δίκαιο, δηλαδή στην παρθενογένεση και στη διάλυση του υφιστάμενου κράτους, τώρα τι μας τονίζει:
Ότι η εκ περιτροπής Προεδρία είναι τμήμα της λύσης και ότι, είναι εκτός πραγματικότητας όσοι πιστεύουν ότι θα βάλουν τους εποίκους σε πλοία και θα τους στείλουν στην Τουρκία. Και πρόσθεσε ότι η λύση θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα των εποίκων. Είναι, λοιπόν, πρόδηλο ότι με την υπόθεση της ιδιοκτησίας, ανοίγει τρύπα για το θέμα της μόνιμης παραμονής και της ιθαγένειας, είτε αυτή είναι εσωτερική είτε κοινή κυπριακή.Και όλα αυτά, παρότι το διεθνές δίκαιο είναι σαφές: Ο εποικισμός είναι έγκλημα πολέμου και ούτε οι έποικοι ούτε τα παράγωγά τους μπορούν να νομιμοποιηθούν. Εκτός και αν τα θύματα είναι έτοιμα να αναγνωρίσουν δικαιώματα στους θύτες και την παρανομία.
Η λογική του Προέδρου και η εναλλακτική στρατηγική
Αληθές είναι ότι υπάρχει λογική σε αυτό το οποίο λέγει ο Πρόεδρος, καθώς και άλλοι, ότι δηλαδή κάθε νέα προσπάθεια λύσης ίσως να είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Και η λογική αυτή έγκειται στο γεγονός ότι δεν γίνονται μαθήματα τα παθήματα του παρελθόντος και οι αρχές των διεθνών σχέσεων και της στρατηγικής. Και αυτό σημαίνει ότι: Εφόσον εμείς αποδυναμωνόμαστε αντί να ενισχυόμαστε με συμμαχίες και άλλως πως, εφόσον εμείς συνεχίζουμε να υιοθετούμε την πολιτική του εξευμενισμού αντί του ρεαλισμού, των ισοζυγίων δυνάμεων και της αποτροπής, και εφόσον, από την άλλη, η Τουρκία γίνεται ισχυρότερη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα καταλήξουμε στην εφαρμογή των κανόνων της στρατηγικής και των διεθνών σχέσεων, που καθορίζουν το εξής:
Ο αδύνατος υποκύπτει στη βούληση του δυνατού, είτε με το καλό είτε με το κακό, ειδικώς όταν τα ισοζύγια δυνάμεων δεν αλλάζουν ή διευρύνονται σε βάρος του αδυνάτου και υπέρ του ισχυρού. Και εδώ είναι η διαφορά μας όχι μόνο με την πολιτική του υφιστάμενου Προέδρου και των προηγούμενων, αλλά και με το Εθνικό Συμβούλιο. Αντί να εφαρμόσουν την εναλλακτική στρατηγική των συμμαχιών και των αρχών της ΕΕ ως βάση λύσης και του κόστους επί της επιθετικής Τουρκίας, υιοθετούν την αντίληψη του εξευμενισμού.Και αντί να έχουν ως στρατηγικό στόχο την απαλλαγή από τα τετελεσμένα της εισβολής και την πλήρη εφαρμογή της αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005, περί της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχουν επιλέξει ως βάση λύσης την ομοσπονδία. Και από τη συμφωνία της 8ης Ιουλίου του 2006 έχουμε φτάσει σε εκείνην της 11ης Φεβρουαρίου για τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη.
Ο Ακιντζί κάνει τη δουλειά του
Συνεπώς, τα πράγματα όντως μπορούν στο Κυπριακό και αλλού να γίνονται χειρότερα εφόσον δεν υιοθετούνται οι αρχές του κλασικού ρεαλισμού, και εφόσον εφαρμόζονται εκείνες του εξευμενισμού και του συμβιβασμού με τον στρατηγικό στόχο του ισχυρού και των τετελεσμένων της εισβολής. Υπό αυτές τις συνθήκες, κάθε νέα προσπάθεια θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Συναφής με τη λογική αυτή, δηλαδή της προσαρμογής με την κατοχή και τον εξευμενισμό, είναι οι τοποθετήσεις του Προέδρου της ΟΕΒ Χρίστου Μιχαηλίδη, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό, αλλά η Κύπρος μπορεί να γίνει για την Τουρκία ό,τι το Χονγκ Κονγκ για την Κίνα». Ιδού λοιπόν πού οδηγεί η ομοσπονδιακή λύση. Ιδού πού οδηγεί το «κοινό όραμα». Σε ουκ ολίγες περιπτώσεις είχαμε τονίσει ότι η ομοσπονδία δεν οδηγεί μόνο στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και στη μετατροπή μας σε επαρχία της Τουρκίας. Πλέον μας επιβεβαιώνουν και οι υποστηρικτές της ομοσπονδιακής λύσης.
Ότι, δηλαδή, θα μας καταστήσουν υποτελείς της Άγκυρας. Και ας μη σπεύσουν κάποιοι να πουν ποια είναι η εναλλακτική πρόταση. Εμείς θα συμφωνήσουμε μερικώς μαζί τους ότι, από την πλευρά των λεγόμενων απορριπτικών δεν έχει διατυπωθεί ολοκληρωμένη εναλλακτική πολιτειακή και στρατηγική πρόταση.
Γι' αυτό και κάποιος θα ήταν δυνατό να ισχυριστεί ότι το έλλειμμα του απορριπτικού στρατοπέδου, στο οποίο ουδόλως ανήκουμε, εξελίσσεται σε συνήγορο, ακόμη και ακούσια, της υφιστάμενης κυβερνητικής πολιτικής. Εμείς από αυτές τις στήλες όχι μία, αλλά χίλιες μία φορές έχουμε καταθέσει εναλλακτική στρατηγική, με στόχο λύσης την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, όπως το Πρωτόκολλο 10 καθορίζει, καθώς και επί τη βάσει πολυμερών συμμαχιών, αρχίζοντας από το Ισραήλ, για την οικοδόμηση αξιόπιστης αποτρεπτικής πολιτικής με αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων, έτσι ώστε να βελτιωθούν οι αδυναμίες της Ζυρίχης, σύμφωνα με τις αρχές και της αξίες της ΕΕ.
Χωρίς όμως αποκλίσεις που οδηγούν στην εμπέδωση των τετελεσμένων της εισβολής. Και τα γράφουμε αυτά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Διότι, έναντι της ιστορίας δεν είναι υπεύθυνος και δεν λογοδοτεί μόνο όποιος ανήκει στην Κυβέρνηση ή/και στις κομματικές πυραμίδες, αλλά και ο καθένας εξ ημών. Και γράφουμε ό,τι γράφουμε στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού διαλόγου, με την ελπίδα ότι η λύση θα πρέπει να είναι δημοκρατική και βιώσιμη, και ότι δεν θα προκύψει με εκβιασμούς και ότι δεν θα λαθροβιοί και δεν θα καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος, όπως η επικοινωνιακή πολιτική του «κοινού οράματος» μεταξύ της Κυβέρνησης και του Μουσταφά Ακιντζί. Ο οποίος, ως εντολοδόχος της Άγκυρας, τη δουλειά του κάνει.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ
