Εχω ακούσει πολλά επιχειρήματα
υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Αλλα σοβαρά, άλλα λιγότερο
σοβαρά, μερικά ανεδαφικά και κάποια που φλερτάρουν με τον τυχοδιωκτισμό.
Εντύπωση όμως μου έκανε η άποψη που κατέθεσε ο γνωστός Γερμανός
οικονομολόγος Χανς Βέρνερ Ζιν, φανατικός οπαδός της εξόδου της Ελλάδας
από την ευρωζώνη. Είπε ότι η δραχμή θα τονώσει την οικοδομική
δραστηριότητα και έτσι θα προκύψει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας.Πώς; Ιδού: Οι πλούσιοι Ελληνες που έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό
(σε ευρώ, δολάρια, λίρες Αγγλίας) θα τα φέρουν πίσω, θα αγοράσουν
ακίνητα, εκτάσεις, νησιά και ό,τι τέλος πάντων θα πωλείται σε
εξευτελιστική τιμή και στη συνέχεια θα αρχίσουν να κατασκευάζουν, να
επισκευάζουν και να ανακαινίζουν, με συνέπεια να ξεκινήσει ένας κύκλος
οικονομικής μεγέθυνσης. Η χώρα θα σταθεί στα πόδια της και η ευημερία θα
επιστρέψει.
Εξωφρενικά χυδαίο; Σίγουρα. Οι τύποι δηλαδή που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό είτε με νόμιμο είτε με παράνομο τρόπο θα μπορέσουν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από απλώς πλούσιοι και ανήθικοι να γίνουν κροίσοι και ενδεχομένως ορισμένοι εξ αυτών, οι πιο επιτήδειοι, να αποκτήσουν και τον τίτλο του εθνικού ευεργέτη, αν προσφέρουν στο ελληνικό κράτος ένα ασήμαντο κομμάτι από τα υπερκέρδη τους (που φυσικά θα εκπέσουν από τη φορολογία) για να χτιστεί ένα πτωχοκομείο, ένας βρεφονηπιακός σταθμός ή να φτιαχτεί ο δρόμος στη γενέτειρά τους, έργα που θα πάρουν τ΄ όνομά τους και θα δοξάζονται στο διηνεκές από τις ευγνωμονούσες κυβερνήσεις.
Το σενάριο του Grexit δεν έχει αποσυρθεί από το τραπέζι. Το κραδαίνει ως απειλή η φράξια Σόιμπλε. Οσο παραμένει στην ατζέντα -με τη συνδρομή και εγχώριων κύκλων (μιλάμε ακριβώς για τους σύγχρονους μαυραγορίτες που καραδοκούν σαν τις ύαινες να αρπάξουν κοψοχρονιά τα φιλέτα του Δημοσίου και τις περιουσίες των καθημαγμένων ανθρώπων)- δεν πρόκειται η ελληνική οικονομία να ορθοποδήσει.
Και κυρίως δεν πρόκειται να επιστρέψουν στο πιστωτικό σύστημα τα περίπου 30 δισ. ευρώ που υπάρχουν στη χώρα, κρυμμένα σε θυρίδες, ντουλάπια, αποθήκες, μαξιλάρια και αυτοσχέδια χρηματοκιβώτια.
Και εδώ είναι η ευθύνη όσων εισηγούνται, χωρίς ιδιοτέλεια, την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Εχουν δίκιο όταν λένε ότι οι αμφιβολίες για το μέλλον της ευρωζώνης πυκνώνουν, ότι τα ερωτήματα για το αν είναι μεταρρυθμίσιμο το οικοδόμημα πλαγιοκοπούν από παντού τις βεβαιότητες και πως η γερμανική Ευρώπη που χτίζεται μεθοδικά απωθεί. Ωστόσο, κάποια ίχνη αντίστασης εμφανίστηκαν σε αρκετές χώρες, ακόμη και μέσα στη Γερμανία.
Είναι αξιοποιήσιμα; Μπορεί. Θα διευρυνθεί το ρήγμα; Ισως. Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για συμμαχίες; Ενδεχομένως. Συζήτηση για όλα αυτά πρέπει να γίνει. Οργανωμένα, με σοβαρότητα, χωρίς εύκολα συνθήματα, ηρωικές κορόνες, δηλητηριώδεις αφορισμούς και μπόλικο βερμπαλισμό. Κυρίως όμως σε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα και με γνώμονα τη διαθεσιμότητα των εργαζομένων.
Εξωφρενικά χυδαίο; Σίγουρα. Οι τύποι δηλαδή που έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό είτε με νόμιμο είτε με παράνομο τρόπο θα μπορέσουν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα από απλώς πλούσιοι και ανήθικοι να γίνουν κροίσοι και ενδεχομένως ορισμένοι εξ αυτών, οι πιο επιτήδειοι, να αποκτήσουν και τον τίτλο του εθνικού ευεργέτη, αν προσφέρουν στο ελληνικό κράτος ένα ασήμαντο κομμάτι από τα υπερκέρδη τους (που φυσικά θα εκπέσουν από τη φορολογία) για να χτιστεί ένα πτωχοκομείο, ένας βρεφονηπιακός σταθμός ή να φτιαχτεί ο δρόμος στη γενέτειρά τους, έργα που θα πάρουν τ΄ όνομά τους και θα δοξάζονται στο διηνεκές από τις ευγνωμονούσες κυβερνήσεις.
Το σενάριο του Grexit δεν έχει αποσυρθεί από το τραπέζι. Το κραδαίνει ως απειλή η φράξια Σόιμπλε. Οσο παραμένει στην ατζέντα -με τη συνδρομή και εγχώριων κύκλων (μιλάμε ακριβώς για τους σύγχρονους μαυραγορίτες που καραδοκούν σαν τις ύαινες να αρπάξουν κοψοχρονιά τα φιλέτα του Δημοσίου και τις περιουσίες των καθημαγμένων ανθρώπων)- δεν πρόκειται η ελληνική οικονομία να ορθοποδήσει.
Και κυρίως δεν πρόκειται να επιστρέψουν στο πιστωτικό σύστημα τα περίπου 30 δισ. ευρώ που υπάρχουν στη χώρα, κρυμμένα σε θυρίδες, ντουλάπια, αποθήκες, μαξιλάρια και αυτοσχέδια χρηματοκιβώτια.
Και εδώ είναι η ευθύνη όσων εισηγούνται, χωρίς ιδιοτέλεια, την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Εχουν δίκιο όταν λένε ότι οι αμφιβολίες για το μέλλον της ευρωζώνης πυκνώνουν, ότι τα ερωτήματα για το αν είναι μεταρρυθμίσιμο το οικοδόμημα πλαγιοκοπούν από παντού τις βεβαιότητες και πως η γερμανική Ευρώπη που χτίζεται μεθοδικά απωθεί. Ωστόσο, κάποια ίχνη αντίστασης εμφανίστηκαν σε αρκετές χώρες, ακόμη και μέσα στη Γερμανία.
Είναι αξιοποιήσιμα; Μπορεί. Θα διευρυνθεί το ρήγμα; Ισως. Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για συμμαχίες; Ενδεχομένως. Συζήτηση για όλα αυτά πρέπει να γίνει. Οργανωμένα, με σοβαρότητα, χωρίς εύκολα συνθήματα, ηρωικές κορόνες, δηλητηριώδεις αφορισμούς και μπόλικο βερμπαλισμό. Κυρίως όμως σε επαφή με την ελληνική πραγματικότητα και με γνώμονα τη διαθεσιμότητα των εργαζομένων.
