Ομως τις αντιφάσεις και τον ανορθολογισμό της διαπραγματευτικής τακτικής της Αθήνας ξεπέρασαν οι δανειστές της Ελλάδας, με πρώτο και καλύτερο το ΔΝΤ: «Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε έναν δανειστή, όσο ηλίθιος κι αν είναι, να προσπαθεί να σκοτώσει τον ίδιο τον οφειλέτη του», σημειώνει ο Ιταλός κοινωνιολόγος-ιστορικός Ρεβέλι στην προχθεσινή «Liberation».
Η στάση του ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής πλευράς θα ήταν ανορθολογική, αν απέβλεπε σε διαπραγμάτευση επί της ουσίας και μόνον χωρίς επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Η επικοινωνιακή σκοπιμότητα κυριάρχησε, όταν κατάλαβαν ότι η Αθήνα δεν μπορεί να στηρίξει συγκροτημένη ούτε μία μεταρρύθμιση εντός του συστήματος, ούτε μία επικοινωνιακά αξιόπιστη και στοιχειοθετημένη μετωπική αμφισβήτηση της συνταγής διάσωσης - τότε Βερολίνο, Βρυξέλλες και ΔΝΤ ξεκαθάρισαν τον στόχο τους.
Βοηθούσης της ψευδαίσθησης ότι γίνεται πολιτική διαπραγμάτευση που την προσυπέγραψε με ενθουσιασμό η κυβέρνηση και την παρουσίασε ως επιτυχία, έσβηνε η νομιμοποιημένη από πρόσφατη λαϊκή εντολή αμφισβήτηση μιας αποτυχημένης συνταγής που έχει βυθίσει τη χώρα στην ύφεση εδώ και πέντε χρόνια. Από εκεί και μετά όλα ήταν εύκολα για την πλευρά των δανειστών: Η Ελλάδα δεν μπορούσε να διεκδικεί την πρωτιά σε μια αμφισβήτηση που εγκατέλειπε με απότομες κινήσεις και έτσι έστρωνε το χαλί για τον υποβιβασμό και τον ευτελισμό της θέσης της.
Η Αθήνα ήταν ξανά κακοπληρωτής, οφειλέτης, ένας δύστροπος και αναιδής εταίρος από τον Νότο που είχε το θράσος να απαιτεί να τον χρηματοδοτούν οι φτωχότεροι φορολογούμενοι από τη Σλοβακία και τις Βαλτικές Χώρες. Μια ολική επαναφορά στην άνοιξη του 2010 και μάλιστα με την εκ των πραγμάτων συνενοχή της ελληνικής πλευράς.
