Συντάκτης: Τάσος Κωστόπουλος
Επαγγελματική ασχετοσύνη ή
απλώς μαύρη προπαγάνδα; Ολοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για
τη δήλωση του Πάνου Καμμένου, πως «οι ένοπλες δυνάμεις διασφαλίζουν τη
σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας», έχουν πέσει έξω 14 ολόκληρα
χρόνια.
Σύμφωνα με το επίσημο αμυντικό δόγμα της χώρας, όπως αναθεωρήθηκε από το ΚΥΣΕΑ στις 20.9.2001, επί πρωθυπουργίας Σημίτη και υπουργίας Τσοχατζόπουλου, αποστολή των ενόπλων δυνάμεων συνιστά (και) η καταπολέμηση των «ασύμμετρων απειλών». Ως τέτοιες το ίδιο επίσημο ντοκουμέντο αναγορεύει τη «διεθνή τρομοκρατία», το «διεθνές οργανωμένο έγκλημα», το «εμπόριο ναρκωτικών», τη «διαφθορά», τη «λαθρομετανάστευση» αλλά και κάθε «σύγκρουση» (γενικά), όπου «από τη μία βρίσκεται ένα οργανωμένο κράτος και από την άλλη έχουμε “ομάδες” συμφερόντων» (απαρτιζόμενες, προφανώς, από πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας).Μερικούς μήνες αργότερα, ο τότε αρχηγός ΓΕΣ, αντιστράτηγος Χαρβάλας με επίσημη ομιλία του στη Ναυτική Σχολή Πολέμου (21.8.2002) πρόσθεσε στα καθήκοντα του στρατού και την αντιμετώπιση του (πολιτικού) «ριζοσπαστισμού» εν γένει.
Δεν επρόκειτο για ρυθμίσεις συγκυριακές, επιβεβλημένες από το κλίμα των τρομοκρατικών επιθέσεων της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους της Ν. Υόρκης, αλλά για στρατηγικότερη επιλογή, όπως πιστοποιούν οι εξελίξεις των επόμενων χρόνων. Η αλλαγή του αμυντικού δόγματος επαναβεβαιώθηκε από τον ΥΠΕΘΑ Γιάννο Παπαντωνίου το 2003 και από την κυβέρνηση Καραμανλή τα επόμενα χρόνια.
«Δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για άμυνα, όσον αφορά την αποστολή των ενόπλων δυνάμεων, αλλά για άμυνα και ασφάλεια», διακήρυσσε π.χ. ο ΥΠΕΘΑ Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος στο επίσημο δείπνο Economist-Defendory για την αμυντική πολιτική (7.10.04). Ο στρατός ανέλαβε επίσημα αστυνομικά καθήκοντα κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας (ΦΕΚ 2004/Β/486), η δε έννοια της «τρομοκρατίας» διευρύνθηκε ώστε να περιλάβει κάθε «απόπειρα ανατροπής των υφιστάμενων κοινωνικών και οικονομικών δομών» (Ν.3251/2004).
Οι σχεδιασμοί αυτοί δεν έμειναν μόνο στα λόγια αλλά υλοποιήθηκαν και στο τεχνικό επίπεδο, με τη σύσταση ειδικών στρατιωτικών μονάδων επιφορτισμένων με την «καταστολή πλήθους», όπως η 33η μηχανοκίνητη και η 71η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία.
Το λεπτομερές σχετικό υπηρεσιακό «μνημόνιο» της πρώτης το είχαμε αποκαλύψει στον «Ιό» πριν από μια δεκαετία (23.7.2006), ενώ η δεύτερη ανέλαβε προ διετίας την προστασία του Πενταγώνου από τους διαδηλωτές απεργούς των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (2.4.2013) -και, σύμφωνα με πληροφορίες του Δικτύου Στρατευμένων «Σπάρτακος», είχε προετοιμαστεί να χτυπήσει το μεγάλο αντιμνημονιακό συλλαλητήριο της 12ης Φεβρουαρίου 2012.
Βίντεο με ασκήσεις των «στρατιωτικών ΜΑΤ» έχουν επίσης αναρτηθεί κατά καιρούς στο Διαδίκτυο.
Η αγανάκτηση με τις δηλώσεις Καμμένου από στελέχη των κυβερνήσεων που δρομολόγησαν αυτές τις αλλαγές είναι συνεπώς εξόφθαλμα υποκριτική. Παρ’ όλο που μια δημοκρατική κυβέρνηση θα όφειλε βέβαια να έχει καταργήσει όλες αυτές τις ρυθμίσεις, αντί να τις επικαλείται, έστω και παρεμπιπτόντως.
Σύμφωνα με το επίσημο αμυντικό δόγμα της χώρας, όπως αναθεωρήθηκε από το ΚΥΣΕΑ στις 20.9.2001, επί πρωθυπουργίας Σημίτη και υπουργίας Τσοχατζόπουλου, αποστολή των ενόπλων δυνάμεων συνιστά (και) η καταπολέμηση των «ασύμμετρων απειλών». Ως τέτοιες το ίδιο επίσημο ντοκουμέντο αναγορεύει τη «διεθνή τρομοκρατία», το «διεθνές οργανωμένο έγκλημα», το «εμπόριο ναρκωτικών», τη «διαφθορά», τη «λαθρομετανάστευση» αλλά και κάθε «σύγκρουση» (γενικά), όπου «από τη μία βρίσκεται ένα οργανωμένο κράτος και από την άλλη έχουμε “ομάδες” συμφερόντων» (απαρτιζόμενες, προφανώς, από πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας).Μερικούς μήνες αργότερα, ο τότε αρχηγός ΓΕΣ, αντιστράτηγος Χαρβάλας με επίσημη ομιλία του στη Ναυτική Σχολή Πολέμου (21.8.2002) πρόσθεσε στα καθήκοντα του στρατού και την αντιμετώπιση του (πολιτικού) «ριζοσπαστισμού» εν γένει.
Δεν επρόκειτο για ρυθμίσεις συγκυριακές, επιβεβλημένες από το κλίμα των τρομοκρατικών επιθέσεων της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους της Ν. Υόρκης, αλλά για στρατηγικότερη επιλογή, όπως πιστοποιούν οι εξελίξεις των επόμενων χρόνων. Η αλλαγή του αμυντικού δόγματος επαναβεβαιώθηκε από τον ΥΠΕΘΑ Γιάννο Παπαντωνίου το 2003 και από την κυβέρνηση Καραμανλή τα επόμενα χρόνια.
«Δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για άμυνα, όσον αφορά την αποστολή των ενόπλων δυνάμεων, αλλά για άμυνα και ασφάλεια», διακήρυσσε π.χ. ο ΥΠΕΘΑ Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος στο επίσημο δείπνο Economist-Defendory για την αμυντική πολιτική (7.10.04). Ο στρατός ανέλαβε επίσημα αστυνομικά καθήκοντα κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας (ΦΕΚ 2004/Β/486), η δε έννοια της «τρομοκρατίας» διευρύνθηκε ώστε να περιλάβει κάθε «απόπειρα ανατροπής των υφιστάμενων κοινωνικών και οικονομικών δομών» (Ν.3251/2004).
Οι σχεδιασμοί αυτοί δεν έμειναν μόνο στα λόγια αλλά υλοποιήθηκαν και στο τεχνικό επίπεδο, με τη σύσταση ειδικών στρατιωτικών μονάδων επιφορτισμένων με την «καταστολή πλήθους», όπως η 33η μηχανοκίνητη και η 71η αερομεταφερόμενη ταξιαρχία.
Το λεπτομερές σχετικό υπηρεσιακό «μνημόνιο» της πρώτης το είχαμε αποκαλύψει στον «Ιό» πριν από μια δεκαετία (23.7.2006), ενώ η δεύτερη ανέλαβε προ διετίας την προστασία του Πενταγώνου από τους διαδηλωτές απεργούς των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (2.4.2013) -και, σύμφωνα με πληροφορίες του Δικτύου Στρατευμένων «Σπάρτακος», είχε προετοιμαστεί να χτυπήσει το μεγάλο αντιμνημονιακό συλλαλητήριο της 12ης Φεβρουαρίου 2012.
Βίντεο με ασκήσεις των «στρατιωτικών ΜΑΤ» έχουν επίσης αναρτηθεί κατά καιρούς στο Διαδίκτυο.
Η αγανάκτηση με τις δηλώσεις Καμμένου από στελέχη των κυβερνήσεων που δρομολόγησαν αυτές τις αλλαγές είναι συνεπώς εξόφθαλμα υποκριτική. Παρ’ όλο που μια δημοκρατική κυβέρνηση θα όφειλε βέβαια να έχει καταργήσει όλες αυτές τις ρυθμίσεις, αντί να τις επικαλείται, έστω και παρεμπιπτόντως.
