Από την Παλμύρα στο Ραμάντι

Κανένας πόλεμος δεν κερδίζεται με αεροπορικές επιχειρήσεις. Επιπλέον οι βομβαρδισμοί, είτε χειρουργικοί είτε ακόμη χειρότερο μαζικοί, ταυτίζουν τον πληττόμενο πληθυσμό με την όποια τοπική εξουσία, επεκτείνουν την ψυχολογική φόρτιση και τον φανατισμό των μαχητών της πρώτης γραμμής και στα μετόπισθεν.Σε ό,τι αφορά την άτυπη συμμαχία ΗΠΑ - Ιράν - Συρίας κατά των τζιχαντιστών του ISIS, οι σκληρές μάχες από την Παλμύρα μέχρι το Ραμάντι επιβεβαιώνουν με δραματικό τρόπο την περιορισμένη αποτελεσματικότητα του αεροπορικού σφυροκοπήματος και θέτουν καίρια ερωτήματα:

• Ποιος είναι ο απώτερος στόχος των ΗΠΑ, η συντριβή ή το κλάδεμα της ισχύος του Ισλαμικού Κράτους; Αν πρόκειται για τη δεύτερη επιλογή, πώς την αντιλαμβάνονται στην Ουάσιγκτον, πού αρχίζει και πού τελειώνει εδαφικά η ανοχή σε ένα σουνιτικό κρατικό μόρφωμα σε εδάφη που σήμερα ανήκουν στη Συρία και στο Ιράκ;

• Μπορεί να υπάρξουν ευρείας κλίμακας χερσαίες επιχειρήσεις των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, της Χεζμπολάχ, της Σιιτικής Πολιτοφυλακής του Ιράκ και των δυνάμεων του Ασαντ με διακριτική στήριξη ή έστω ανοχή των ΗΠΑ; Και αν ναι, οι παραπάνω δυνάμεις έχουν την απαιτούμενη επιχειρησιακή επάρκεια-ετοιμότητα;

• Τι θα κάνουν σε αυτήν την περίπτωση Τουρκία και Σαουδική Αραβία; Θα παρακολουθούν ως θεατές την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής από δυνάμεις φιλικές στην Τεχεράνη ή θα έχουμε μια εκτός ελέγχου περιφερειακή σύρραξη; Πώς θα αντιδράσει το Ισραήλ που μέχρι πριν από ενάμιση χρόνο είχε το πράσινο φως της Σαουδικής Αραβίας για υπερπτήση του εναερίου χώρου της σε περίπτωση που αποφάσιζε να πλήξει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν;

Ενα είναι βέβαιο, ότι οι δεκάδες κάθε μέρα αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ στη Συρία και στο Ιράκ δεν μπορούν να συνεχιστούν στο διηνεκές, καθώς η αποτελεσματικότητά τους έχει δοκιμαστεί τον τελευταίο χρόνο και επιπλέον νομιμοποιούν την προπαγάνδα του ISIS για σύγκρουση πιστών και σταυροφόρων.
Αργά αλλά σταθερά θα καταρρέουν όσα προσχήματα έχουν απομείνει για τις αποστάσεις που κρατούν οι ΗΠΑ απέναντι στον Ασαντ και στη Χεζμπολάχ, καθώς η λογική της σύγκρουσης δένει μέρα με τη μέρα την αλληλεξάρτηση του Ιράν και των συμμάχων του στη Βαγδάτη και τη Δαμασκό με τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Πρόκειται για ολική ανατροπή συμμαχιών ανάλογη με τη συμφιλίωση με την Κίνα του Μάο - εγκατάλειψη της Ταϊβάν στην οποία προχώρησαν οι Νίξον - Κίσινγκερ το 1971.
kapopoulos@pegasus.gr

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ