Πολύ εύστοχα η εφημερίδα «Zaman» σημειώνει ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στη θέση για ισότιμη θέση των Τουρκοκυπρίων σε μια ενιαία Κύπρο και τη μεταχείριση των Κατεχομένων ως αποικίας από την Τουρκία. Ομως η στάση Ερντογάν είναι σε άμεση συνάρτηση και με εσωτερικές σκοπιμότητες: Λύση του Κυπριακού θα έδινε στους Τουρκοκυπρίους όχι μόνο τη δυνατότητα απεξάρτησης από την Αγκυρα αλλά και ένα θεσμικό πλαίσιο, ευρωπαϊκό και δημοκρατικό σε πλήρη αντίστιξη με το αυταρχικό προσωποπαγές καθεστώς που οικοδομεί ο πρόεδρος της Τουρκίας.
Ετσι, αν μετά το 2002 ο Ντενκτάς και τα κατοχικά στρατεύματα πρόβαλλαν σαν το πιο ανεξέλεγκτο στεγανό της παλαιάς τάξης πραγμάτων για τον Ερντογάν, σήμερα αν το «παιδί-πατρίδα» -για να χρησιμοποιήσουμε τη φρασεολογία του- ενηλικιωθεί, τότε κινδυνεύει να γίνει πρότυπο για τους πολίτες της «μητέρας πατρίδας», που διεκδικούν αυθεντικό εκδημοκρατισμό. Εκ των πραγμάτων με το σημερινό στάτους κβο ο Ακιντζί είναι ελέγξιμος, ενώ τα περιθώρια ελιγμών του εντός μιας ενιαίας Κύπρου θα είναι πολλαπλάσια. Με τα παραπάνω δεδομένα η Αγκυρα από ρητορικά επειγόμενη για λύση θα είναι σίγουρα παράγοντας επιβράδυνσης στην αναζήτηση λύσης. Η ψήφος των Τουρκοκυπρίων ήταν μια διακήρυξη ανεξαρτησίας από την Αγκυρα σε μια στιγμή που τα δεδομένα αλλάζουν. Αν στη δεκαετία του '50 η λύση αναζητήθηκε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της Δύσης και το 2004 στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, σήμερα ενταξιακή προοπτική της Αγκυρας στην ΕΕ είναι κλινικά νεκρή και την ίδια στιγμή έχει ραγίσει το γυαλί στη συνεργασία με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
