Πώς το είπες Νίκο Κοτζιά; «Δεν χρειάζονται εγγυήτριες δυνάμεις πια»;
Σαρανταένα ολόκληρα χρόνια ζούμε το Κυπριακό. Σαρανταένα ολόκληρα χρόνια
ένα σωρό φωστήρες ασχολούνται με αυτό. Σαρανταένα ολόκληρα χρόνια
προτάσσουν ένα σωρό θέματα, κυριαρχία, εδαφικό, περιουσιακό...
Σαρανταένα ολόκληρα χρόνια κάποιοι κατά καιρούς εφευρίσκουν μέτρα
οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ευελπιστώντας ότι καθαρίζοντας μερικά
ναρκοπέδια θα βρεθεί δια χειρός Χάρι Πότερ λύση που να μπορεί να
κρατήσει σε βάθος χρόνου. Και ξαφνικά, βρίσκεται κάποιος που πετάει μια
τόσο απλή αλλά με τόσο βαθύ νόημα και περιεχόμενο ατάκα, που διαγράφει
με μια μονοκονδυλιά όλες τις βαρύγδουπες θεωρίες. Κάποιος που δεν έχει
να παρουσιάσει στο βιογραφικό του πολύχρονη παρουσία στο πολιτικό
στερέωμα. Που δεν συγκρίνεται στην κατοχή αξιωμάτων με κανέναν από τους
καρεκλοκένταυρους της πολιτικής, που τόσα χρόνια προσποιούνται ότι
παίζουν το Κυπριακό στα χέρια τους όπως κάποιο πιτσιρίκι το γιο-γιο. Και
όμως, με το καλημέρα του ως υπουργός Εξωτερικών αγγίζει την ουσία ενός
προβλήματος δεκαετιών και κάνει τους δικούς μας πολιτικούς να φαντάζουν
γελοίοι γιατί τόσα χρόνια δεν έθεσαν ως προμετωπίδα της πολιτικής τους,
αυτή την ουσία.
Γιατί όντως, αυτή είναι η ουσία του Κυπριακού. Αν ξεκαθαρίσει ότι μετά
τη λύση του Κυπριακού δεν θα υπάρχουν εγγυήτριες δυνάμεις και
επεμβατικά δικαιώματα, ότι θα αφεθεί η Κύπρος και οι μόνιμοι κάτοικοί
της να καθορίζουν μόνοι το μέλλον τους, τότε, για όλα τα υπόλοιπα θα
βρεθούν λύσεις. Θα βρεθούν οι συμβιβασμοί, που θα μπορούν να γίνουν
ανεκτοί και από τις δύο πλευρές. Που θα μπορούν να προσφέρουν ένα
λειτουργικό συνεταιρισμό. Διότι η καλή πρόθεση πάντοτε υπήρχε. Εκείνο
που έλειπε και συνεχίζει να είναι αγκάθι, είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης
για το μέλλον. Η προοπτική να συνεχίσουν να υπάρχουν εγγυήτριες δυνάμεις
μετά την όποια λύση, διατηρεί ζωντανό τον τουρκικό εφιάλτη και του
επιτρέπει να σκιάζει τον γαλανό ουρανό του νησιού.
Δεν νοείται εν έτει
2015 να υπάρχει κράτος υπό κηδεμονία. Ιδίως όταν πρόκειται για
κράτος-μέλος της ΕΕ. Το περιβόητο εφεύρημα των εγγυητριών δυνάμεων στο
ζυριχικό έκτρωμα αποσκοπούσε στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των
εγγυητών και όχι του νησιού. Ήταν άλλη εποχή όμως, άλλα τα δεδομένα.
Άλλες οι ψυχές άλλα και τα μυαλά των ντόπιων. Σήμερα όλα άλλαξαν. Είναι
εκπληκτικό πώς ο Κοτζιάς έθεσε με τόσο απλό τρόπο ένα τόσο πολύπλοκο
πρόβλημα όπως το Κυπριακό. Αποδεικνύοντας ότι η πολιτική δεν είναι
τίποτα περισσότερο από τη στόχευση στην ουσία, την οποία πάντοτε η
λογική υποδεικνύει.
Απλώς, τόσα χρόνια οι διάφορες κυβερνήσεις σε Κύπρο και Ελλάδα, απέφευγαν να την προτάξουν, επειδή θα την απέρριπτε η Άγκυρα. Και όμως, αν τόσα χρόνια προτασσόταν αυτό το θέμα, σήμερα θα είχε καλλιεργηθεί στα μυαλά των ξένων ότι αποτελεί προϋπόθεση για την όποια λύση. Θα είχαν εμπεδώσει ότι δεν νοείται λύση χωρίς αυτό το ξεκαθάρισμα. Ότι αν πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν, οφείλουν να πείσουν την Τουρκία πως πρέπει να ξεχάσει το ρόλο του αυθαίρετου κηδεμόνα. Έστω και τώρα, όμως, ας βαδίσουμε στο μονοπάτι που φώτισε ο Κοτζιάς. Επιχειρώντας να το μεγαλώσουμε, πρωτίστως, απαιτώντας από τη Βρετανία να συμπορευθεί, αφού δεν θα επηρεάζει τα συμφέροντα της στις Βάσεις. Και μετά να μετατραπεί σε λεωφόρο, πείθοντας τους ξένους γι’ αυτή την προτεραιότητα.
Είναι
ευκαιρία να αξιοποιηθεί και η εκλογή του Ακιντζί. Έτσι ενισχύεται η θέση
του ότι πρέπει το «παιδί» να χειραφετηθεί από τη «μητέρα». Αν
πραγματικά το εννοεί και αν πραγματικά έχει τη βούληση να παλέψει γι’
αυτό. Κανένα ΜΟΕ δεν μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό από αυτό… Αν και
όσα είπε σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα «Σταρ», μάλλον,
οδηγούν σε ανώμαλη προσγείωση… Οι εγγυήσεις βασίζονται σε διεθνείς
συμφωνίες και δεν μπορούν να τερματιστούν μονομερώς με δήλωση της
Ελλάδας, είπε χαρακτηριστικά. Η Κύπρος του μέλλοντος, ωστόσο, δεν μπορεί
να είναι υποκατάστημα οποιουδήποτε. Ιδού η ρόδος για όλους. Και στις
δύο πλευρές…
