Η μεν πρώτη διαθέτει καθοριστική επίδραση στις εξελίξεις, δεδομένης της πολιτικής, ιδεολογικής και οικονομικής στήριξης που παρέχει στα υπόλοιπα μουσουλμανικά κράτη της Βαλκανικής, η δε δεύτερη αποτελεί καταλυτικό παράγοντα για την αλλαγή του υπάρχοντος Status quo στην περιοχή, διεκδικώντας εδάφη από το σύνολο των γειτονικών, χριστιανικών κρατών. Οι δύο παραπάνω χώρες, πλαισιωμένες από τα κράτη δορυφόρους τους, Βοσνία και Κόσσοβο, συντηρούν και υποθάλπουν μία άκρως επικίνδυνη για την ασφάλεια της περιοχής, μίξη ριζοσπαστικού ισλάμ και ακραίου εθνικισμού που εκδηλώνεται με τους εξής τρόπους:
α) Αλβανία: Συνεχείς αλυτρωτικές δηλώσεις και εκκλήσεις του αλβανού πρωθυπουργού Ράμα για ένωση των Αλβανών, με κορυφαία την πρόσφατη απειλή προς κάθε κατεύθυνση ότι «αν οι Αλβανοί δεν ενωθούν σε ένα κράτος στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα αναγκαστούν να το πράξουν με άλλο τρόπο (υπονοώντας με τη βία)». Εμφάνιση της σημαίας της «Μεγάλης Αλβανίας» στην πρόσοψη των γραφείων του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος. Απειλή βέτο κατά της ΠΓΔΜ για ένταξη στο ΝΑΤΟ «επειδή δεν εφαρμόζει τη συμφωνία της Αχρίδος».
Έμμεση αμφισβήτηση των θαλάσσιων και χερσαίων συνόρων ελληνοαλβανικών συνόρων και διεκδίκηση της λεγόμενης «Τσαμουριάς». Εδαφικές διεκδικήσεις στη σερβική κοιλάδα του Πρέσεβο. Ανοχή στα αιματηρά επεισόδια στην πόλη Κουμάνοβο των Σκοπίων από αλβανούς και κοσσοβάρους εθνικιστές. Συνεχείς επιθέσεις κατά της ορθόδοξης εκκλησίας της Αλβανίας. Περαιτέρω «εξισλαμισμός» της ηγεσία της Βουλής της Αλβανίας, έπειτα από την τοποθέτηση του επικεφαλής του κόμματος των Τσάμηδων, ισλαμιστή, Ιντρίζι στη θέση ενός εκ των αντιπροέδρων της, με παράλληλη παραίτηση του χριστιανού βουλευτή του ΚΕΑΔ Ντούλε.
Αύξηση του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αφού περισσότεροι από 1000 αλβανοί και κοσοβάροι μαχητές βρίσκονται ενταγμένοι σε ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις και πολεμούν στη Μέση Ανατολή, συνιστώντας, με τον επαναπατρισμό τους εν δυνάμει απειλή για την σταθερότητα στην περιοχή. Ενδεικτικά, επίσης, να σημειώσουμε πως μόνο στο Κόσσοβο, σύμφωνα με εκθέσεις ξένων οργανισμών, δραστηριοποιούνται, «με τη συναίνεση των κοσοβαρικών θεσμών», περισσότερες από 50 ΜΚΟ «που ασχολούνται ως επί το πλείστον με τη διάδοση του ισλαμικού εξτρεμισμού».
β) Τουρκία: Βασική προτεραιότητα της τουρκικής ισλαμοσυντηρητικής κυβέρνησης στα Βαλκάνια είναι η προώθηση του Ισλάμ στο σύνολο των χωρών της περιοχής, είτε ο μουσουλμανικός πληθυσμός είναι πλειονότητα, όπως στη Βοσνία, το Κόσσοβο και την Αλβανία, είτε υπάρχουν μικρές μουσουλμανικές κοινότητες, συγκεντρωμένες όμως σε περιοχές μείζονος στρατηγικής σημασία για την ίδια, όπως π.χ στην ελληνική Θράκη, στη Νότια Βουλγαρία, στα Σκόπια και σε κάποιες περιοχές της Σερβίας. Η σημαντική δωρεά για την ανοικοδόμηση της νέας αλβανικής Βουλής, η χρηματοδότηση ανέγερσης του νέου τζαμιού στο κέντρο των Τιράνων, (πρόκειται για το μεγαλύτερο στα Βαλκάνια) και η οικονομική στήριξη για την κατασκευή δεκάδων άλλων τζαμιών ανά την αλβανική, βοσνιακή και κοσσοβάρικη επικράτεια, τοποθετούν τις παραπάνω χώρες στην πρώτη γραμμή της «Ισλαμικής Αυτοκρατορίας» που επιθυμεί να χτίσει ο Ερντογάν. Μόνο τυχαίο δεν είναι εξάλλου ότι ο οργανισμός που καλείται να υλοποιήσει το «τουρκικό όνειρο» δεν είναι κάποιο υπουργείο ή γενικά το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο της γείτονας χώρας, αλλά η πανίσχυρη Κυβερνητική Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων ή αλλιώς Diyanet. Πρόκειται για μία διεύθυνση που διαχειρίζεται περισσότερα από 2 δις δολάρια το έτος, με τον προϋπολογισμό της για το 2015 να ξεπερνά το σύνολο των Υπουργείων Εξωτερικών, Ενέργειας, Πολιτισμού και Τουρισμού μαζί. Η εν λόγω Διεύθυνση χρηματοδοτεί κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνους από τις χώρες της Βαλκανικής προκειμένου να επισκεφθούν για να προσκυνήσουν στη Μέκκα. Χορηγεί περισσότερες από 1000 υποτροφίες για την εκπαίδευση ιμάμηδων και θρησκευτικών μελετητών από τις Βαλκανικές χώρες στην Τουρκία, οι οποίες έρχονται να προστεθούν σε άλλες τόσες περίπου που δίνονται από διάφορα τουρκικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και οργανισμούς, ενώ βοηθά και καθοδηγεί εκατοντάδες Ισλαμικά συνδικάτα, ενώσεις και μουσουλμανικές ΜΚΟ.
Αργά ή γρήγορα απέναντι στον «μουσουλμανικό άξονα» θα αναγκαστούν να συνασπιστούν οι χριστιανικές χώρες της περιοχής, τα εδάφη και η ασφάλεια των οποίων θίγονται, κυρίως, από τις τουρκοαλβανικές επιδιώξεις. Επί της ουσίας μιλάμε για τη σύσταση ενός «χριστιανικού άξονα» που θα αποτελείται από την Ελλάδα, τη Σερβία, τη Βουλγαρία και τα Σκόπια, βασικός σκοπός του οποίου θα είναι η αντιμετώπιση της ισλαμικής διείσδυσης στα Βαλκάνια, η αναχαίτιση του αλβανικού επεκτατισμού και ο περιορισμός της τουρκικής επιρροής στις μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στο έδαφός τους. Προς αυτή την κατεύθυνση ιδιαίτερα κρίσιμος εκτιμάται πως θα είναι και ο ρόλος των δύο μεγάλων δυνάμεων, ΗΠΑ και Ρωσίας, δεδομένης της σύγκρουσης των γεωστρατηγικών τους συμφερόντων στη Βαλκανική. Η μεν Ρωσία προβάλει τον εαυτό της ως θεματοφύλακα της Ορθοδοξίας, ενώ οι ΗΠΑ, έχουν επανειλημμένα χρησιμοποιήσει τον αλβανικό παράγοντα προκειμένου να φέρουν σε πέρας τις δικές τους επιδιώξεις. Τίποτα πλέον δεν αποκλείει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή η κατάσταση στα Βαλκάνια να εκτροχιαστεί προσομοιάζοντας, σε μικρότερη ίσως κλίμακα και σφοδρότητα, σε εκείνη που εδώ και δεκαετίες επικρατεί στη Μέση Ανατολή. Δεδομένων των παραπάνω, η χώρα μας οφείλει σύντομα να βγει από το υπάρχον οικονομικό αδιέξοδο, όχι τόσο γιατί είναι το μεγάλο διακύβευμα κατά την παρούσα χρονική συγκυρία, όσο γιατί αποτελεί επείγουσα ανάγκη για το σύνολο της πολιτικής της ηγεσίας να ασχοληθεί σοβαρά με τους κινδύνους και τα «μαύρα σύννεφα» που, εκτός από τα ανατολικά, έχουν αρχίσει πλέον να μαζεύονται και στα βόρεια σύνορά της...
Γιώργος Διονυσόπουλος
