«Ζούμε σαν φυλακισμένοι, σε
καμπίνες ανήλιαγες, χωρίς επαρκή εξαερισμό και χώρους υγιεινής που δεν
λειτουργούν» λένε με απόγνωση οι ναυτικοί του πλοίου στην «Εφ.Συν.»
Υπό το καθεστώς ενός ιδιότυπου
εργασιακού «εγκλεισμού» διαβιούν οι 48 ναυτικοί του πλοίου «Μυτιλήνη»
της Ναυτιλιακής Εταιρείας Λέσβου, το οποίο βρίσκεται δεμένο από τις 5
Φεβρουαρίου 2015 στο λιμάνι Καρλοβάσου Σάμου, λόγω βλάβης στις μηχανές
του.
1. Ούτε για τσιγάρα!
«Οι περισσότεροι είμαστε σε επίσχεση εργασίας, ενώ άλλοι παραιτήθηκαν, προκειμένου να λάβουν ένα βοήθημα 300 ευρώ, το οποίο μας υποσχέθηκαν, μα ποτέ δεν πήραμε...», δηλώνουν απελπισμένοι οι ναυτεργάτες, που έχουν να πληρωθούν οκτώ και πλέον μήνες! Οποιος έχει τσιγάρα δίνει στους υπόλοιπους κι όποιος βρει λεφτά, δανείζει και τους άλλους, προκειμένου να αγοράσουν είδη προσωπικής υγιεινής και απορρυπαντικό, για να πλύνουν στο χέρι τα ρούχα που φοράνε και τα κλινοσκεπάσματα.
2. Σε συνθήκες εργασιακού εγκλεισμού
«Ζούμε σαν φυλακισμένοι, σε καμπίνες ανήλιαγες, χωρίς επαρκή εξαερισμό, με μοκέτες δαπέδου βρόμικες από διαρροή υδάτων και χώρους υγιεινής που δεν λειτουργούν, καθώς συχνά ξεμένουμε από πετρέλαιο, σβήνουν οι μηχανές και το πλοίο μένει νεκρό», λένε με απόγνωση στην «Εφ.Συν.» και προσθέτουν:
«Τότε, οι συνθήκες γίνονται ακόμη πιο άθλιες. Οι καμπίνες μας μετατρέπονται σε νεκροθαλάμους, χωρίς αέρα, χωρίς ρεύμα, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Κι αν ξεσπάσει μια φωτιά, χωρίς πυρασφάλεια, θα καούμε σαν τα ποντίκια!», δηλώνουν, τονίζοντας πως η πλοιοκτήτρια εταιρεία, ακόμη και αυτές τις συμβατικές της υποχρεώσεις τις καλύπτει οριακά ή με πολύωρες καθυστερήσεις.
3. Το πλοίο εξέπεμψε SOS
«Χωρίς πετρέλαιο για μία ολόκληρη μέρα και με 11άρι καιρό εκπέμψαμε SOS, καθώς το καράβι, αν και δεμένο, κινδύνευε. Προσέτρεξαν σε βοήθεια οι άνδρες του Λιμενικού Σώματος, αλλά και ιδιώτες με γερανούς για να ασφαλίσουν το πλοίο με χοντρά συρματόσκοινα, ενώ ο καταπέλτης έσκαγε διαρκώς πάνω στην προβλήτα, με κίνδυνο να σπάσει σε κομμάτια», διηγούνται οι ναυτεργάτες.
4. Τα μήλα της οργής
Καθένας έχει να καταγράψει το δικό του δράμα και την προσωπική του ιστορία απόλυτης ένδειας: «Ζήτησα κάποια κέρματα και πήγα να πάρω τα φάρμακα της πίεσης, καθώς είχα πάνω από δέκα μέρες να τα πιω... Η υπάλληλος του φαρμακείου στο Καρλόβασι, μόλις κατάλαβε ότι είμαι από το πλήρωμα τού “Μυτιλήνη”, δεν θέλησε ούτε τη συμμετοχή να κρατήσει. Εκεί μας κατάντησαν. Να δεχόμαστε ελεημοσύνη ώς και για τα φάρμακά μας», μας λέει -σχεδόν δακρυσμένος- ο βοηθός φροντιστή Παναγιώτης Παπούλης.
«Πέθανε ο πατέρας μου και δεν είχα λεφτά ούτε να στείλω, για να τον κηδέψουν. Ούτε για να βγάλω ένα εισιτήριο και να πάω στα σαράντα του. Τη μάνα μου, που είναι καρκινοπαθής, απειλούν με έξωση, καθώς έχουμε να δώσουμε έξι νοίκια. Κι όταν ζήτησα για πολλοστή φορά από την εταιρεία έστω ένα μικρό ποσό από τα χρήματα που μου χρωστούν, τόσους μήνες απλήρωτος, πήρα ως απάντηση πως θα στείλουν ένα... μέιλ! Πού θα το στείλουν; Στον πατέρα μου, στον άλλο κόσμο, που πέθανε χωρίς να με δει;», καταθέτει την απελπισία του ο βοηθός ηλεκτρολόγου Γιώργος Φανός.
«Η γυναίκα μου δουλεύει ως καθαρίστρια για 270 ευρώ τον μήνα. Τα παιδιά μου πεινάνε, οι τράπεζες κάθε μέρα με τρελαίνουν στα τηλεφωνήματα για τα δάνεια, δεν έχω ούτε τα βασικά να καλύψω...», δηλώνει ο βοηθός μάγειρα, ενώ ο μηχανοδηγός μιλά για το παιδί του που σπουδάζει στην Καβάλα και ετοιμάζεται να διακόψει τις σπουδές του: «Η γυναίκα μου άνεργη, δύο παιδιά που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην, πέντε νοίκια απλήρωτα και το ρεύμα κομμένο...», λέει και κατεβάζει τα μάτια.
«Αντιπροσωπεία μας πήγε και βρήκε τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας και τα είπαμε όλα αυτά», δηλώνουν ο υποπλοίαρχος, ο αʹ μηχανικός, ο προϊστάμενος οικονομικού και ο αρχιθαλαμηπόλος. «Μαζί μας και ο ναύκληρος, ο οποίος νοσηλεύεται με σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα. Πήραμε την υπόσχεση, για μία ακόμη φορά, πως θα πληρωθούμε τα δεδουλευμένα μας ώς τις 24 Απρίλη. Μα τώρα έχουμε Μάιο και δεν πήραμε λεφτά ούτε καν για... τσιγάρα! Εμείς εδώ εξακολουθούμε να δουλεύουμε, είμαστε σε επίσχεση, όμως καλύπτουμε πλήρως τις βάρδιες και τις εργασιακές μας υποχρεώσεις. Είμαστε σε απόγνωση, δεν έχουμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας, χρωστάμε νοίκια, ΔΕΗ, δάνεια και ΕΝΦΙΑ, δεν έχουμε ούτε δύο ευρώ για τα απολύτως αναγκαία και κάποιοι μας εμπαίζουν κι από πάνω, δηλώνοντας πως η εταιρεία φροντίζει, ώστε να τρώμε μέχρι και τριών λογιών μήλα! Μα δεν ντρέπονται;», τονίζουν οργισμένοι.
5. Η τοπική κοινωνία στο πλευρό τους
Η τοπική κοινωνία της Σάμου, στο σύνολό της, τάσσεται στο πλευρό των εργαζομένων στο πλοίο «Μυτιλήνη». Τόσο το δημοτικό όσο και το περιφερειακό συμβούλιο έχουν εκδώσει ψηφίσματα διαμαρτυρίας, το Εργατικό Κέντρο Σάμου και συνδικαλιστικοί φορείς πραγματοποιούν παρεμβάσεις διαμαρτυρίας και συγκεντρώσεις, ενώ σύλλογοι και ιδιώτες κάνουν διάφορες κινήσεις αλληλεγγύης και υποστήριξης.
6. Η εταιρεία πήρε λεφτά, μα έδωσε ψίχουλα
«Να μας καταβάλουν τα δεδουλευμένα μας, ώστε να απεγκλωβιστούμε από αυτή την άθλια εργασιακή ομηρία», ζητούν οι εργαζόμενοι.
«Η εταιρεία πήρε 1.300.000 ευρώ από τις άγονες γραμμές, αλλά καθώς το θεσμικό πλαίσιο είναι ατελές, έδωσε στους 500 συνολικά απλήρωτους εργαζομένους της κάποια ψίχουλα, έτσι, για να μας κλείσει τα μάτια...», τονίζουν εξοργισμένοι οι ναυτικοί, απαιτώντας από την πολιτεία να υποχρεώσει τη ΝΕΛ να καταβάλει το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών της προς αυτούς και ζητώντας από τον αρμόδιο υπουργό να αναλάβει πρωτοβουλίες.
1. Ούτε για τσιγάρα!
«Οι περισσότεροι είμαστε σε επίσχεση εργασίας, ενώ άλλοι παραιτήθηκαν, προκειμένου να λάβουν ένα βοήθημα 300 ευρώ, το οποίο μας υποσχέθηκαν, μα ποτέ δεν πήραμε...», δηλώνουν απελπισμένοι οι ναυτεργάτες, που έχουν να πληρωθούν οκτώ και πλέον μήνες! Οποιος έχει τσιγάρα δίνει στους υπόλοιπους κι όποιος βρει λεφτά, δανείζει και τους άλλους, προκειμένου να αγοράσουν είδη προσωπικής υγιεινής και απορρυπαντικό, για να πλύνουν στο χέρι τα ρούχα που φοράνε και τα κλινοσκεπάσματα.
2. Σε συνθήκες εργασιακού εγκλεισμού
«Ζούμε σαν φυλακισμένοι, σε καμπίνες ανήλιαγες, χωρίς επαρκή εξαερισμό, με μοκέτες δαπέδου βρόμικες από διαρροή υδάτων και χώρους υγιεινής που δεν λειτουργούν, καθώς συχνά ξεμένουμε από πετρέλαιο, σβήνουν οι μηχανές και το πλοίο μένει νεκρό», λένε με απόγνωση στην «Εφ.Συν.» και προσθέτουν:
«Τότε, οι συνθήκες γίνονται ακόμη πιο άθλιες. Οι καμπίνες μας μετατρέπονται σε νεκροθαλάμους, χωρίς αέρα, χωρίς ρεύμα, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Κι αν ξεσπάσει μια φωτιά, χωρίς πυρασφάλεια, θα καούμε σαν τα ποντίκια!», δηλώνουν, τονίζοντας πως η πλοιοκτήτρια εταιρεία, ακόμη και αυτές τις συμβατικές της υποχρεώσεις τις καλύπτει οριακά ή με πολύωρες καθυστερήσεις.
3. Το πλοίο εξέπεμψε SOS
«Χωρίς πετρέλαιο για μία ολόκληρη μέρα και με 11άρι καιρό εκπέμψαμε SOS, καθώς το καράβι, αν και δεμένο, κινδύνευε. Προσέτρεξαν σε βοήθεια οι άνδρες του Λιμενικού Σώματος, αλλά και ιδιώτες με γερανούς για να ασφαλίσουν το πλοίο με χοντρά συρματόσκοινα, ενώ ο καταπέλτης έσκαγε διαρκώς πάνω στην προβλήτα, με κίνδυνο να σπάσει σε κομμάτια», διηγούνται οι ναυτεργάτες.
4. Τα μήλα της οργής
Καθένας έχει να καταγράψει το δικό του δράμα και την προσωπική του ιστορία απόλυτης ένδειας: «Ζήτησα κάποια κέρματα και πήγα να πάρω τα φάρμακα της πίεσης, καθώς είχα πάνω από δέκα μέρες να τα πιω... Η υπάλληλος του φαρμακείου στο Καρλόβασι, μόλις κατάλαβε ότι είμαι από το πλήρωμα τού “Μυτιλήνη”, δεν θέλησε ούτε τη συμμετοχή να κρατήσει. Εκεί μας κατάντησαν. Να δεχόμαστε ελεημοσύνη ώς και για τα φάρμακά μας», μας λέει -σχεδόν δακρυσμένος- ο βοηθός φροντιστή Παναγιώτης Παπούλης.
«Πέθανε ο πατέρας μου και δεν είχα λεφτά ούτε να στείλω, για να τον κηδέψουν. Ούτε για να βγάλω ένα εισιτήριο και να πάω στα σαράντα του. Τη μάνα μου, που είναι καρκινοπαθής, απειλούν με έξωση, καθώς έχουμε να δώσουμε έξι νοίκια. Κι όταν ζήτησα για πολλοστή φορά από την εταιρεία έστω ένα μικρό ποσό από τα χρήματα που μου χρωστούν, τόσους μήνες απλήρωτος, πήρα ως απάντηση πως θα στείλουν ένα... μέιλ! Πού θα το στείλουν; Στον πατέρα μου, στον άλλο κόσμο, που πέθανε χωρίς να με δει;», καταθέτει την απελπισία του ο βοηθός ηλεκτρολόγου Γιώργος Φανός.
«Η γυναίκα μου δουλεύει ως καθαρίστρια για 270 ευρώ τον μήνα. Τα παιδιά μου πεινάνε, οι τράπεζες κάθε μέρα με τρελαίνουν στα τηλεφωνήματα για τα δάνεια, δεν έχω ούτε τα βασικά να καλύψω...», δηλώνει ο βοηθός μάγειρα, ενώ ο μηχανοδηγός μιλά για το παιδί του που σπουδάζει στην Καβάλα και ετοιμάζεται να διακόψει τις σπουδές του: «Η γυναίκα μου άνεργη, δύο παιδιά που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην, πέντε νοίκια απλήρωτα και το ρεύμα κομμένο...», λέει και κατεβάζει τα μάτια.
«Αντιπροσωπεία μας πήγε και βρήκε τον διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας και τα είπαμε όλα αυτά», δηλώνουν ο υποπλοίαρχος, ο αʹ μηχανικός, ο προϊστάμενος οικονομικού και ο αρχιθαλαμηπόλος. «Μαζί μας και ο ναύκληρος, ο οποίος νοσηλεύεται με σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα. Πήραμε την υπόσχεση, για μία ακόμη φορά, πως θα πληρωθούμε τα δεδουλευμένα μας ώς τις 24 Απρίλη. Μα τώρα έχουμε Μάιο και δεν πήραμε λεφτά ούτε καν για... τσιγάρα! Εμείς εδώ εξακολουθούμε να δουλεύουμε, είμαστε σε επίσχεση, όμως καλύπτουμε πλήρως τις βάρδιες και τις εργασιακές μας υποχρεώσεις. Είμαστε σε απόγνωση, δεν έχουμε να ζήσουμε τις οικογένειές μας, χρωστάμε νοίκια, ΔΕΗ, δάνεια και ΕΝΦΙΑ, δεν έχουμε ούτε δύο ευρώ για τα απολύτως αναγκαία και κάποιοι μας εμπαίζουν κι από πάνω, δηλώνοντας πως η εταιρεία φροντίζει, ώστε να τρώμε μέχρι και τριών λογιών μήλα! Μα δεν ντρέπονται;», τονίζουν οργισμένοι.
5. Η τοπική κοινωνία στο πλευρό τους
Η τοπική κοινωνία της Σάμου, στο σύνολό της, τάσσεται στο πλευρό των εργαζομένων στο πλοίο «Μυτιλήνη». Τόσο το δημοτικό όσο και το περιφερειακό συμβούλιο έχουν εκδώσει ψηφίσματα διαμαρτυρίας, το Εργατικό Κέντρο Σάμου και συνδικαλιστικοί φορείς πραγματοποιούν παρεμβάσεις διαμαρτυρίας και συγκεντρώσεις, ενώ σύλλογοι και ιδιώτες κάνουν διάφορες κινήσεις αλληλεγγύης και υποστήριξης.
6. Η εταιρεία πήρε λεφτά, μα έδωσε ψίχουλα
«Να μας καταβάλουν τα δεδουλευμένα μας, ώστε να απεγκλωβιστούμε από αυτή την άθλια εργασιακή ομηρία», ζητούν οι εργαζόμενοι.
«Η εταιρεία πήρε 1.300.000 ευρώ από τις άγονες γραμμές, αλλά καθώς το θεσμικό πλαίσιο είναι ατελές, έδωσε στους 500 συνολικά απλήρωτους εργαζομένους της κάποια ψίχουλα, έτσι, για να μας κλείσει τα μάτια...», τονίζουν εξοργισμένοι οι ναυτικοί, απαιτώντας από την πολιτεία να υποχρεώσει τη ΝΕΛ να καταβάλει το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών της προς αυτούς και ζητώντας από τον αρμόδιο υπουργό να αναλάβει πρωτοβουλίες.
