Επεται η Τουρκία που σε καμία περίπτωση δεν θα αφήσει στη Σαουδική Αραβία το προνόμιο της πυρηνικής ασπίδας του σουνιτικού Ισλάμ και ακολουθεί η Αίγυπτος που διεκδικεί ηγετικό περιφερειακό ρόλο αλλά και που σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να εκχωρήσει την τελευταία λέξη της εθνικής της ασφάλειας στο Ριάντ και πολύ περισσότερο στην Αγκυρα.
Τα παραπάνω οδηγούν αργά αλλά σταθερά στην πλήρη αυτονόμηση των περιφερειακών συσχετισμών από κάθε μορφής παρέμβαση των ΗΠΑ και των άλλων μεγάλων δυνάμεων σε μια περιοχή κλειδί για την ενεργειακή επάρκεια του πλανήτη.
Η Δύση αλλά και οι Ρωσία - Κίνα δεν μπορούν να προωθήσουν την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, πρώτον διότι το Ισραήλ αρνείται κάθε συζήτηση καθώς ούτε επιβεβαιώνει ούτε διαψεύδει την ύπαρξη του δικού του οπλοστασίου και δεύτερον γιατί το Πακιστάν ανήκει επί της ουσίας στη διευρυμένη περιοχή της νοτιοδυτικής Ασίας που περιλαμβάνει μεγάλο τμήμα της Μέσης Ανατολής.
Μόνο με τα παραπάνω δεδομένα μπορούμε να κατανοήσουμε τη μεγάλη αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στη de facto σύμπλευση ΗΠΑ - Ιράν στη Συρία και στο Ιράκ σήμερα και αύριο στο Αφγανιστάν και τη μεγάλη δυσχέρεια κατάληξης σε συμφωνία που είχε καταγραφεί μέχρι χθες το μεσημέρι.
Μια ιστορική περίοδος μοιάζει να κλείνει στη Μέση Ανατολή, που άρχισε με την εκστρατεία του Βοναπάρτη στην Αίγυπτο το 1798. Από τότε μέχρι και πρόσφατα οι συσχετισμοί δυνάμεων στην Ευρώπη και τη Δύση επηρέαζαν καθοριστικά τους συσχετισμούς στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Σήμερα Σαουδική Αραβία, Τουρκία αλλά ακόμη και η σπαρασσόμενη στο εσωτερικό της μέτωπο Αίγυπτος του Σίσι διεκδικούν ανεξαρτησία περιφερειακής δύναμης, μια επιλογή στην οποία προχώρησε πρώτο το Ιράν από το 1979.
kapopoulos@pegasus.gr
