Κώστας Αργυρός Ο Μάρτιν Σουλτς ονειρεύεται να γίνει καγκελάριος. Το 2017.
Τότε που η Γερμανία θα έχει εκλογές και ο ίδιος θα πρέπει βάσει της
πολιτικής συμφωνίας με τους Χριστιανοδημοκράτες να έχει παραδώσει την
προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου και προφανώς δεν θα έχει καμιά όρεξη να
ασχοληθεί με το ψάρεμα ή τέλως πάντων να παραμείνει απλός ευρωβουλευτής.Βεβαίως ο καθένας μπορεί να ονειρεύεται ότι θέλει. Άλλωστε
το κόμμα του, το SPD αυτή τη στιγμή έχει για βιτρίνα δύο πολιτικούς, που
είναι τόσο ανιαροί και προβλέψιμοι, όσο ο θείος που ξέρεις ότι σε κάθε
οικογενειακή συγκέντρωση θα πει «εγώ θα κάτσω με τη νεολαία». Γι αυτό
και το κόμμα τους δε μπορεί να ξεκολλήσει από ποσοστά μεταξύ 20 και 25%.
Είναι λογικό λοιπόν ο κ. Σουλτς με την ευφράδεια και τις διεθνείς του
γνωριμίες να θεωρείται από κάποιους ως το «παιδί θαύμα», που μπορεί
παίρνοντας το χρίσμα του υποψηφίου καγκελάριου της σοσιαλδημοκρατίας να
αλλάξει τα δεδομένα.
Το πρόβλημα δεν είναι οι φιλοδοξίες του κυρίου Σουλτς. Το
πρόβλημα είναι ότι εδώ και πολλούς μήνες ουσιαστικά έχει πάψει να
λειτουργεί ως εκπρόσωπος του κοινοβουλίου και ακολουθεί μια καθαρά
προσωπική ατζέντα. Παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα
απροκάλυπτα ως μεσάζων γερμανικών ενδιαφερόντων, μιλώντας επί παντός
επιστητού, διεκδικώντας το δικαίωμα που αυθαίρετα απονέμει στον εαυτό
του ο κάθε πολιτικός μαϊντανός, που θέλει να ζωγραφίσει ένα όμορφο
προφίλ με πινελιές, που ταιριάζουν στις σελίδες της Bild Zeitung.
Μεταξύ των άλλων ο κ. Σουλτς έχει υποδείξει ποιά κυβέρνηση θα ήθελε για την Ελλάδα, με ποιούς εταίρους, ποιά στάση θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση της Αθήνας απέναντι στις συνομιλίες, έχει καταδικάσει κάθε ελληνική αναφορά απέναντι στις γερμανικές επανορθώσεις και τελευταία εξέφρασε και την διαφωνία του με το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στη Μόσχα. Ολα αυτά τα κάνει συστηματικά, σχεδόν σε καθημερινή βάση και συνήθως χωρίς να τον έχει ρωτήσει κανείς. Γιατί συνήθως όταν τον συναντούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι λέει... άλλα.
Είναι πασιφανές ότι ο φιλόδοξος σοσιαλδημοκράτης έχει εκτιμήσει ότι μπορεί να χτίσει μια καριέρα πάνω στο ελληνικό ζήτημα, το οποίο πληρεί όλες τις προϋποθέσεις που αναφέρουν τα εγχειρίδια επικοινωνίας για να καταστεί ένα θέμα εύπεπτο και δημοφιλές για τα ΜΜΕ: υπερβολή, επανάληψη, δραματοποίηση.
Γεννιέται επίσης η υποψία ότι ο κ. Σουλτς κατά κάποιο τρόπο θέλει να πάρει τη ρεβάνς από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, από τον οποίο ηττήθηκε στις ευρωεκλογές και ο οποίος έχει δείξει μια διαφοροποίηση από τη σκληρή γερμανική γραμμή απέναντι στην Αθήνα.
Η ουσία όμως είναι ότι ο κ. Σουλτς λειτουργεί ουσιαστικά εξωθεσμικά. Οι τοποθετήσεις του δεν σημαίνει ότι εκφράζουν πάντα «το σώμα», το οποίο εκπροσωπεί. Αυτό δεν έχει συμβεί μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας. Εκμεταλλεύεται το αξίωμά του για να φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν, δίνει πάσες στα γερμανικά μέσα για να εξακοντίσουν βέλη εναντίον της ελληνικής πλευράς, ανακατεύει ζητήματα που είναι από τη φύση τους εύφλεκτα, προσπαθεί να προκαταλάβει γεγονότα και αποφάσεις.
Δυστυχώς ο πολιτικός, που κάποιοι έλπιζαν τέτοια εποχή πέρσι να σηκώσει τη σημαία για μια άλλη πολιτική στην Ευρώπη έχει μετατραπεί όχι σε παράγοντα λύσης, αλλά σε μέρος του προβλήματος, που ακούει στο όνομα άτεγκτη συντηρητική γραφειοκρατία που προσπαθεί να κρατήσει την Ευρώπη αιχμάλωτη γερμανικών ιδεοληψιών. Αυτά τα λιμάζοντα νερά ο κ.Σουλτς τα θεωρεί, όπως όλα δείχνουν πολύ πιο βολικά για να υλοποιήσει τις υπέρμετρες προσωπικές του φιλοδοξίες. Κι αν δεν τα καταφέρει να γίνει καγκελάριος, να εμφανιστεί τουλάχιστον ως ο «διασώστης» μιας παρακμάζουσας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.
Μεταξύ των άλλων ο κ. Σουλτς έχει υποδείξει ποιά κυβέρνηση θα ήθελε για την Ελλάδα, με ποιούς εταίρους, ποιά στάση θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση της Αθήνας απέναντι στις συνομιλίες, έχει καταδικάσει κάθε ελληνική αναφορά απέναντι στις γερμανικές επανορθώσεις και τελευταία εξέφρασε και την διαφωνία του με το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στη Μόσχα. Ολα αυτά τα κάνει συστηματικά, σχεδόν σε καθημερινή βάση και συνήθως χωρίς να τον έχει ρωτήσει κανείς. Γιατί συνήθως όταν τον συναντούν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι λέει... άλλα.
Είναι πασιφανές ότι ο φιλόδοξος σοσιαλδημοκράτης έχει εκτιμήσει ότι μπορεί να χτίσει μια καριέρα πάνω στο ελληνικό ζήτημα, το οποίο πληρεί όλες τις προϋποθέσεις που αναφέρουν τα εγχειρίδια επικοινωνίας για να καταστεί ένα θέμα εύπεπτο και δημοφιλές για τα ΜΜΕ: υπερβολή, επανάληψη, δραματοποίηση.
Γεννιέται επίσης η υποψία ότι ο κ. Σουλτς κατά κάποιο τρόπο θέλει να πάρει τη ρεβάνς από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, από τον οποίο ηττήθηκε στις ευρωεκλογές και ο οποίος έχει δείξει μια διαφοροποίηση από τη σκληρή γερμανική γραμμή απέναντι στην Αθήνα.
Η ουσία όμως είναι ότι ο κ. Σουλτς λειτουργεί ουσιαστικά εξωθεσμικά. Οι τοποθετήσεις του δεν σημαίνει ότι εκφράζουν πάντα «το σώμα», το οποίο εκπροσωπεί. Αυτό δεν έχει συμβεί μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας. Εκμεταλλεύεται το αξίωμά του για να φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν, δίνει πάσες στα γερμανικά μέσα για να εξακοντίσουν βέλη εναντίον της ελληνικής πλευράς, ανακατεύει ζητήματα που είναι από τη φύση τους εύφλεκτα, προσπαθεί να προκαταλάβει γεγονότα και αποφάσεις.
Δυστυχώς ο πολιτικός, που κάποιοι έλπιζαν τέτοια εποχή πέρσι να σηκώσει τη σημαία για μια άλλη πολιτική στην Ευρώπη έχει μετατραπεί όχι σε παράγοντα λύσης, αλλά σε μέρος του προβλήματος, που ακούει στο όνομα άτεγκτη συντηρητική γραφειοκρατία που προσπαθεί να κρατήσει την Ευρώπη αιχμάλωτη γερμανικών ιδεοληψιών. Αυτά τα λιμάζοντα νερά ο κ.Σουλτς τα θεωρεί, όπως όλα δείχνουν πολύ πιο βολικά για να υλοποιήσει τις υπέρμετρες προσωπικές του φιλοδοξίες. Κι αν δεν τα καταφέρει να γίνει καγκελάριος, να εμφανιστεί τουλάχιστον ως ο «διασώστης» μιας παρακμάζουσας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.
