Η χώρα ζει στη σκιά της κατεδάφισης του «αμερικανικού ονείρου» έτσι όπως το διέσωσε και το ανέστησε από την κρίση του 1929 ο Ρούσβελτ, μια πολιτική που συνέχισαν οι Τρούμαν, Αϊζενχάουερ, Κένεντι και Τζόνσον και κατεδάφισε ο Ρέιγκαν με βαρύτατες παρενέργειες. Από το 1980 και μετά το ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας αυξάνεται συνεχώς και από το 2012 μέχρι και σήμερα έχει σταθεροποιηθεί γύρω στο 16%, κοντά στα 45 εκατομμύρια!
Οι συνέπειες είναι ήδη ορατές: Η χειρότερη φυλετική βία σε βάρος Αφροαμερικανών από λευκούς αστυνομικούς που εφαρμόζουν στην πράξη το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» από τις αρχές της δεκαετίας του '60, όταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έδινε τον σκληρό αγώνα του κατά των φυλετικών διακρίσεων.
Αλλωστε η συνύπαρξη του πρώτου στην ιστορία της χώρας Αφροαμερικανού προέδρου με την κλιμάκωση του ρατσισμού μιλά από μόνη της για τη σκληρή πραγματικότητα. Δίπλα στην προς το χειρότερο παλινδρόμηση της θέσης των Αφροαμερικανών, μια δεύτερη πληγή που γίνεται μέρα με τη μέρα από ρωγμή χάσμα όχι μόνο στην κοινωνική αλλά και στην εθνική συνοχή είναι τα εκατομμύρια ισπανόφωνων που είναι το κύριο και ταυτόχρονα εκτός νόμου τμήμα του εργατικού δυναμικού σε πολλές νότιες πολιτείες.
Αν δεν υπάρξει συνολική στρατηγική κατά της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον η εικόνα των αμερικανικών πόλεων θα είναι γκέτο κυρίως Αφροαμερικανών και ισπανόφωνων και περιτειχισμένα και φρουρούμενα προάστια (gated communities), άλλο ένα ρήγμα στην εθνική συνοχή δίπλα στις δύο χώρες, τη μια από τις δύο παράκτιες περιοχές σε Ανατολή και Δύση και την άλλη από τον Νότο και τις μεσοδυτικές πολιτείες.
kapopoulos@pegasus.gr
