Συντάκτης:
Σύνεση, μετριοπάθεια, ρεαλισμός, υποστολή των προεκλογικών δεσμεύσεων για να μην υπάρξει ρήξη με τους δανειστές. Αυτό
είναι το πλαίσιο διαπραγμάτευσης που συστήνουν στην κυβέρνηση τα
περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης και πολλά μέσα ενημέρωσης.
Το τι εννοούν όταν χρησιμοποιούν τις παραπάνω λέξεις, σηκώνει κουβέντα. Ολοι όμως φαίνεται να συγκλίνουν στην άποψη ότι είναι προτιμότερος ένας οποιοσδήποτε συμβιβασμός από τη σύγκρουση.Είναι ανιδιοτελείς; Θα επιβραβεύσουν την κυβέρνηση αν επιλέξει, κάτω από το κράτος των πιέσεων, μία συμφωνία που θα βάζει στην άκρη πολλές από τις υποσχέσεις της και θα παραπέμπει στο μέλλον άλλες, ακόμη και κείνες που συγκροτούν τον πυρήνα του προγράμματός της και αναφέρονται στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης;
Σε καμία περίπτωση. Αυτοί οι κύκλοι, που ζητούν μετ’ επιτάσεως από την κυβέρνηση να εγκαταλείψει το σχέδιό της και να αποφύγει τους μαξιμαλισμούς, τους εξτρεμισμούς και τους παλικαρισμούς, δεν πρόκειται να πανηγυρίσουν και να τη συγχαρούν αν προκρίνει την αναδίπλωση.
Με ένα στόμα θα την καταγγείλουν για θεαματική κωλοτούμπα και θα την εγκαλέσουν για εξαπάτηση του ελληνικού λαού επειδή προεκλογικά έταξε λαγούς με πετραχήλια και μετεκλογικά έδωσε καθρεφτάκια. Ταυτοχρόνως θα δηλώσουν δικαιωμένοι και θα ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν αυτού που οι ίδιοι πρότειναν και βάδισαν στην προηγούμενη φάση, αφού, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, ο ορκισμένος αντίπαλός τους, αυτός που τους κατηγορούσε για ενδοτικότητα, αναλγησία και ταξική μεροληψία, αναγκάζεται σήμερα να προωθήσει τις ίδιες πολιτικές, τις μόνες πολιτικές που υπάρχουν, οι οποίες είναι μεν επώδυνες, αλλά είναι αναγκαίες.
Αρα, κακώς οι ψηφοφόροι πίστεψαν ότι μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα είναι κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες, κακώς παρασύρθηκαν από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τιμώρησαν τα παλιά κόμματα, κακώς φαντασιώθηκαν ότι μια αλλαγή στην Ελλάδα θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς στο οικοδόμημα της λιτότητας στην Ευρώπη και να επαναφέρει στην πρώτη γραμμή τα θέματα των κοινωνικών ανισοτήτων, της αλληλεγγύης και του κράτους πρόνοιας.
Με άλλα λόγια, θα πουν στην κοινωνία ότι δεν πρέπει να τρέφει ελπίδες πως μπορεί να ανατραπεί η «φυσική τάξη των πραγμάτων». Με την καταθλιπτική αυτή προοπτική για τη χώρα και την Αριστερά καλείται να αναμετρηθεί η σημερινή κυβέρνηση.
Το τι εννοούν όταν χρησιμοποιούν τις παραπάνω λέξεις, σηκώνει κουβέντα. Ολοι όμως φαίνεται να συγκλίνουν στην άποψη ότι είναι προτιμότερος ένας οποιοσδήποτε συμβιβασμός από τη σύγκρουση.Είναι ανιδιοτελείς; Θα επιβραβεύσουν την κυβέρνηση αν επιλέξει, κάτω από το κράτος των πιέσεων, μία συμφωνία που θα βάζει στην άκρη πολλές από τις υποσχέσεις της και θα παραπέμπει στο μέλλον άλλες, ακόμη και κείνες που συγκροτούν τον πυρήνα του προγράμματός της και αναφέρονται στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης;
Σε καμία περίπτωση. Αυτοί οι κύκλοι, που ζητούν μετ’ επιτάσεως από την κυβέρνηση να εγκαταλείψει το σχέδιό της και να αποφύγει τους μαξιμαλισμούς, τους εξτρεμισμούς και τους παλικαρισμούς, δεν πρόκειται να πανηγυρίσουν και να τη συγχαρούν αν προκρίνει την αναδίπλωση.
Με ένα στόμα θα την καταγγείλουν για θεαματική κωλοτούμπα και θα την εγκαλέσουν για εξαπάτηση του ελληνικού λαού επειδή προεκλογικά έταξε λαγούς με πετραχήλια και μετεκλογικά έδωσε καθρεφτάκια. Ταυτοχρόνως θα δηλώσουν δικαιωμένοι και θα ισχυριστούν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν αυτού που οι ίδιοι πρότειναν και βάδισαν στην προηγούμενη φάση, αφού, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, ο ορκισμένος αντίπαλός τους, αυτός που τους κατηγορούσε για ενδοτικότητα, αναλγησία και ταξική μεροληψία, αναγκάζεται σήμερα να προωθήσει τις ίδιες πολιτικές, τις μόνες πολιτικές που υπάρχουν, οι οποίες είναι μεν επώδυνες, αλλά είναι αναγκαίες.
Αρα, κακώς οι ψηφοφόροι πίστεψαν ότι μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα είναι κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες, κακώς παρασύρθηκαν από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τιμώρησαν τα παλιά κόμματα, κακώς φαντασιώθηκαν ότι μια αλλαγή στην Ελλάδα θα μπορούσε να προκαλέσει τριγμούς στο οικοδόμημα της λιτότητας στην Ευρώπη και να επαναφέρει στην πρώτη γραμμή τα θέματα των κοινωνικών ανισοτήτων, της αλληλεγγύης και του κράτους πρόνοιας.
Με άλλα λόγια, θα πουν στην κοινωνία ότι δεν πρέπει να τρέφει ελπίδες πως μπορεί να ανατραπεί η «φυσική τάξη των πραγμάτων». Με την καταθλιπτική αυτή προοπτική για τη χώρα και την Αριστερά καλείται να αναμετρηθεί η σημερινή κυβέρνηση.
