Προχθές κατεγράφησαν μια σαφής πολιτική επιλογή των Γιούνκερ, Λαγκάρντ και Ντράγκι υπέρ μιας συμβιβαστικής λύσης και αμέσως μετά μια προφανώς γερμανικής εμπνεύσεως μαξιμαλιστική θέση. Οσοι διαμόρφωσαν την αρχική συμβιβαστική πρόταση, είχαν επιπλέον λόγους να συνεχίσουν την προσπάθεια, γιατί πολύ απλά το θέμα υπερβαίνει τη διμερή διαπραγμάτευση Αθήνας - Eurogroup και αφορά συνολικά τις ισορροπίες στην ΕΕ - Ευρωζώνη και μάλιστα σε μια κρίσιμη στιγμή, στην οποία υπάρχει ο φόβος εγκλωβισμού της Ευρώπης στο σπιράλ αποπληθωρισμού συν δύο βαρύνοντες γεωπολιτικοί κίνδυνοι στην Ουκρανία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν σε καμιά περίπτωση ότι όσοι διαμόρφωσαν και συμφώνησαν στο κείμενο Μοσκοβισί -το οποίο στη συνέχεια βαπτίστηκε ως καταγραφή ιδεών και προτάσεων, αφού τελικά δεν υιοθετήθηκε από τον αρμόδιο επικεφαλής του Eurogroup Ντάισελμπλουμ- είναι έτοιμοι να συγκρουστούν φανερά ή παρασκηνιακά με το Βερολίνο, με το οποίο έχουν δομημένες μέσα από σκληρές προσπάθειες ισορροπίες. Σημαίνει απλά ότι θα συνεχίσουν να επιδιώκουν συμβιβαστική λύση συνυπολογίζοντας τη θέση που παρουσιάστηκε και επικυρώθηκε και από τους 18 εταίρους μας στην Ευρωζώνη προχθές Δευτέρα.
Ενα είναι φανερό: η εικόνα μιας Αθήνας που ζητά μόνη της πολιτική διαπραγμάτευση απέναντι σε εταίρους που αποδέχονται μόνον τεχνοκρατική διαβούλευση είναι ψευδής.
Δίπλα στην ελληνική θέση για πολιτική διαπραγμάτευση τόσο η αρχική συμβιβαστική τοποθέτηση Μοσκοβισί όσο και η περιχαράκωση με ευθύνη του Βερολίνου στην ακαμψία του «pacta sunt servanda» (οι δεσμεύσεις τηρούνται) είναι πολιτικές θέσεις και όλα μαζί συνθέτουν αθροιστικά μια πολιτική πρόκληση για την ΕΕ - Ευρωζώνη. Οταν το ζητούμενο είναι πολιτική λύση, τότε είναι φανερό ότι το «μπαλάκι» βρίσκεται στα χέρια όλων των εμπλεκομένων στη διαχείριση μιας κρίσης.
