Καθ’ οδόν άδοντες
(ενώ τα σπίτια μας καίγονταν) προς τα Σούσα πηγαίναμε. Και στην
αιχμαλωσία της Βαβυλώνος μας έσερναν. Τώρα, καθ’ οδόν συνασπιζόμενοι
προς τις Βρυξέλλες βαδίσαμε. Βαδίσαμε απ’ τις πλατείες του κόσμου, απ’
τη Μαδρίτη ως την Κωνσταντινούπολη, και φθάσαμε στο άντρο των
διαπραγματεύσεων. Για να ακούσουμε την ηχώ της φωνής μας. Να μιλάει
στους Δυνατούς για την οργή μας.
Ετσι θα έγραφα, προσπαθώντας να μιμηθώ το ύφος της, αν η κατάσταση ήταν μόνον δραματική. Το δράμα όμως έχει και τις
πλάκες του - και ένας εύθυμος με τη θλίψη του τύπος, όπως η αφεντιά μου, δεν μπορεί παρά να χαριεντίζεται με τα ευτράπελα -
ξέρετε καλύτερη ψυχοθεραπεία; Το ίδιο και ο τοπ τεν ποπ σταρ
Βαρουφάκης
(ο οποίος όσον περνούν οι ημέρες γίνεται όλο και πιο δικός μου
άνθρωπος). Ανέκαθεν τον συμπαθούσα, τώρα όμως αρχίζω να τον λατρεύω.
Ποιος
άλλος (σε όλην τη Γηραιά Ηπειρο) θα έλεγε ότι «η
Αγκελα Μέρκελ είναι με διαφορά η πιο έξυπνη πολιτικός στην Ευρώπη, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για αυτό»; Μόνον ο Γιάννης! Ο Γιάννης είναι
μετρ. Υπερβαίνει ακόμα κι εκείνον τον
Μιχαήλ Ψελλό, ο οποίος ήταν τέτοιος μάστορας του λόγου, ώστε να γράφει
«λιβέλους» που οι ενδιαφερόμενοι τους εξελάμβαναν ως
«επαίνους».
Μη
σας πω
«ύμνους». Οπως ο ύμνος που -πάλι ο Γιάνης- ανέπεμψε στον κ.
Σόιμπλε, όπως το σφαχτό αναπέμπει την τσίκνα στους θεούς. «Ισως (ο κ. Σόιμπλε) να είναι ο μοναδικός Ευρωπαίος πολιτικός με
πνευματική ουσία, ένας πιστός
ευρωπαϊστής και βαθιά
φεντεραλιστής» (σ.σ.: οι υπογραμμίσεις δικές μου για να τις ευχαριστηθώ εις βάθος).
Αντε τώρα
να υποψιασθεί
ο κουτογότθος ότι με αυτό το «φεντεραλιστής» ο δικός μας
διαπραγματευτής άφηνε κομψούς υπαινιγμούς εναντίον του γερμανικού
πειραματισμού να κάνει την Ευρώπη Τέταρτο Ράιχ. Προς επίρρωσιν
μάλιστα
της απέχθειάς του για τη διαβάθμιση των λαών, ο δικός μας Μιχαήλ Ψελλός
διαβεβαίωσε τους πάντες ότι «θεωρεί τους Γερμανούς “καλύτερους”
Ευρωπαίους από τους Γάλλους ή ακόμα και από εμάς τους Ελληνες». Κατόπιν
τούτων, μόνον στο γεγονός ότι οι κουτογότθοι είναι κουτόφραγκοι μπορεί
να αποδοθεί το γεγονός ότι την επόμενη μέρα οι γερμανικές εφημερίδες
κάγχαζαν με τους πτωχοπροδρομισμούς και τις γαλιφιές του Ελληνα υπουργού
Οικονομικών. Αντί να καταλάβουν ότι ο τοπ τεν ποπ σταρ Γιάνης τούς
έκανε πλάκα και να πάθουν την πλάκα τους, εξέλαβαν τις κυριολεξίες ως
κυριολεξίες και πάθαμε την πλάκα μας εμείς.
Αλλά εκεί που έπαθα τελείως την πλάκα μου, λύθηκα στα γέλια και δεν μπορώ να συνέλθω από χθες, είναι με τη Σύμβουλο κυρία
Παναρίτη. Οχι επειδή η κυρία Παναρίτη με την
τεχνογνωσία
του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας ήταν Σύμβουλος του Περουβιανού
Προέδρου, που αυτή τη στιγμή εκτίει ποινή εικοσαετούς καθείρξεως σε
κάποια μπουζού της χώρας των Ινκας,
όχι επειδή η κυρία Παναρίτη ήταν βουλευτής επικρατείας του
Γιωργάκη [Γεώργιος ο
Βήτα Παπανδρέου ο
Γάμα(τα)],
όχι επειδή η κυρία Παναρίτη έλεγε ότι δεν είναι πρόβλημα να κόψουμε τους μισθούς λίγο - κι όχι λίγο, πολύ,
όχι για όλα αυτά, αλλά διότι
γκάου! Πώς αλλιώς να σας το πω, βρε παιδιά;
γκάου!
Γκντουπ! Ντιπ! Πώς να εκφρασθώ για να με εννοήσετε -δεν είμαι δα και ο Μιχαήλ Ψελλός να γράφω αίνους και να εννοώ ψόγους -
Γκάου! πώς το λένε;
Πλάκα έχει,
πλάκα κάναμε και στην πλατεία μόλις μάθαμε τα νέα για τη Σύμβουλο
Παναρίτη. Εκεί όμως όλα ήταν αλλιώς,
όλα,
παρά το κρύο, ήταν ζεστά. Νεαρές και νεαροί μιας άλλης (για εμάς) νέας
γενιάς, όμως και παλιοί σύντροφοι, φίλοι, λέγαμε ο ένας στον άλλον τα
νέα μας, συζητούσαμε για την κυβέρνησή μας, αγωνιούσαμε για τις
εξελίξεις, δούλευαν τα κινητά, «τι μαθαίνεις;», πάνω μας ολόφωτο το
Κοινοβούλιο - παλιά καραβάνα ο Ζ.:
«τώρα δίνουμε μάχη, την κριτική μετά!»
μου λέει βλοσυρός. Πέραν του ότι ουδέποτε αντιμιλάω στον Ζ. (τον παλιό
μου καθοδηγητή), μάλλον συμφωνώ μαζί του, όταν δεν με τρώει η άλλη
σκέψη. Οτι, δηλαδή, η
κριτική που δεν διατυπώνεται είναι
υπο-κρισία. Ασε που καμιά φορά η κριτική, διαρκούσης της μάχης, βοηθάει για να δοθεί η μάχη καλύτερα!
«Ασ’ τα αυτά» μου λέει ο Ζ., σαν να διάβασε τη σκέψη μου,
«και πάψε να κάνεις πλάκα!». Εντάξει, του λέω,
αλλά
γκάου!
Γκάου, πανάθεμά με,
γκάου!
