Σθένος ως διαπραγματευτική ικανότητα

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Εκείνο που μετράει για ανθρώπους - ομάδες - λαούς είναι το σθένος μπροστά στην πραγματικότητα, το πόσο και πώς προστατεύονται: από τα εκρηκτικά που έχουν μέσα τους αφ’ ενός και από τη στάση τους απέναντι στους αντιπάλους αφετέρου.Το βάθος της καρδιάς και η θέληση για επιβίωση τους οπλίζουν με την ειλικρίνεια και την καθαρότητα της συνείδησης. Ετσι αρχίζει η επικοινωνία, μετεξελισσόμενη σε διαπραγμάτευση. Το λαϊκό έρεισμα ενδυναμώνει τους διαπραγματευτές: άνεργοι, φτωχοί, νέοι, γνήσιοι αριστεροί, πανεπιστήμια, καφενεία, μικρομεσαίες επιχειρήσεις και λοιπά. Αρκεί να υπάρχει το σθένος. Φαίνεται ότι υπάρχει. Εμπρός, τότε.Το δίλημμα «συμβιβασμός ή ρήξη» είναι αφελές. Προωθείται από τους τάχα μου ρεαλιστές και τους λογής μνησίκακους, από όλους εκείνους που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι αυτοί οι λαϊκιστές «τρομοκράτες» κατάφεραν να αναρριχηθούν στα πιο υψηλά δώματα της εξουσίας. Ολα αυτά έχουν τελειώσει. Δημοσκοπικά η κυβέρνηση ερείδεται στην πλειονότητα του ελληνικού λαού και με δεδομένο το σθένος της αρχίζει την πραγματική διαπραγμάτευση, όσο κι αν απειλούν οι δανειστές· αυτοί είναι που βρίσκονται σε δύσκολη θέση και όχι μόνο θεωρητικά.

Εκείνο που βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση είναι η οικονομική φιλοσοφία της Ευρώπης. Από τη μια ο φιλελευθερισμός και από την άλλη η δημοκρατία. Ας κραυγάζουν οι φιλελεύθεροι ότι υπερασπίζονται τάχα τη δημοκρατία· στην ουσία εννοούν μια δημοκρατία των συμφερόντων των ελίτ και των λακέδων (στους τελευταίους υπάγονται κυρίως δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, κομματόκυνες και πολλοί τζιτζιφιόγκοι που δημοσιολογούν...).Μια πραγματική ευρωπαϊκή ένωση προϋποθέτει τη ζύμωση του πολιτισμού της κάθε χώρας με τις υπόλοιπες, μια συμφωνία ότι η φτώχεια ή ο αποκλεισμός κοινωνικών στρωμάτων από την αξιοπρέπεια (ας μην πούμε ευημερία) είναι ένα θλιβερό και απάνθρωπο φαινόμενο για κάθε πολιτισμό, για όλες τις κοινωνίες, για οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα που επικαλείται την ισότητα και τη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Ασήκωτο φαίνεται το βάρος που έχει φορτωθεί η ελληνική κυβέρνηση, εξ ου και οι επιφυλάξεις πολλών που γνωρίζουν τη δύναμη των ευρωπαϊκών (και διεθνών) ελίτ. Οι επιφυλάξεις αυτές οφείλεται να αρθούν, να μετασχηματιστούν σε σθένος, σε βούληση για ρήξη με ένα σαθρό μόρφωμα δημοκρατιών κατ’ επίφασιν. Η ένωση της Ευρώπης ξεκίνησε ως παλιό αναρχικό όραμα, σαν μια ένωση ομοσπονδιών, στη βάση όμως της λαϊκής κυριαρχίας και όχι στη συμφωνία κυρίων.
Εχει μεγάλη σημασία για την κουλτούρα μιας χώρας (της δικής μας) να κρατήσει η ηγεσία της σθεναρή στάση απέναντι στους «ισχυρούς» και την Ιστορία. Ο λαός επιδιώκει την αυτογνωσία, γίνεται συνετός, διαχωρίζει επιτέλους την ήρα από το στάρι, επιζητεί την ομόνοια, επαναφέρει στην κάθε μέρα του τη συγχρονικότητα της παράδοσης· αρχίζει να υπάρχει· αυτό. Το σθένος χαρακτηρίζει τον άνθρωπο· ρωτήστε και τους ψυχαναλυτές ή τους φιλοσόφους...