Του Κώστα ΒενιζέλουΕίναι ίδιον των Κυπρίων, να συμπαρίστανται και να χειροκροτούν αγώνες άλλων. Όταν φθάνουν στο δικό τους διά ταύτα, είναι τόσο προσαρμοστικοί που εκπλήσσουν και αυτούς που στέκονται στην απέναντι όχθη. Έτσι ήταν για παράδειγμα με απελευθερωτικά κινήματα ενώ στο Κυπριακό αναζητούνταν διατυπώσεις για να κρυφτεί η αποδοχή των τετελεσμένων.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη μάχη που δίνει σήμερα η Ελλάδα με τους δανειστές και με το μπλοκ των πολιτικών της λιτότητας. Και δεν εννοώ τους πολίτες που βρέθηκαν στις εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την Ελλάδα. Γιατί εκείνες είναι εκδηλώσεις αυθόρμητες και ειλικρινείς και χωρίς πολιτικούς (μικρο) υπολογισμούς. Άλλωστε οι αγώνες του ελληνισμού πάντα αφορούν τις κοινωνίες και όχι τις μικρόψυχες πολιτικές ηγεσίες. Η αναφορά στις «συμπαραστάσεις»( με πολλά εισαγωγικά) παραπέμπει στις βαρύγδουπες κομματικές διακηρύξεις που επί της ουσίας εκφράζονται αναζητώντας πολιτικό όφελος διά της ταύτισης.
Δεν μπορεί κανείς να προβλέψει το τελικό αποτέλεσμα στις συζητήσεις μεταξύ του γερμανικού μπλοκ στην Ευρωπαϊκή Ένωση με την Ελλάδα. Υπάρχει, όμως, ένα δεδομένο το οποίο κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Η Αθήνα διεκδικεί στη βάση των όσων προεκλογικά διατύπωσε η σημερινή κυβέρνηση. Ναι, υπάρχουν και πολιτικές δυνάμεις που δεσμεύονται προεκλογικά και το εννοούν μετεκλογικά. Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο θέμα που έχει να κάνει με το περιεχόμενο που δίνει στην πολιτική ένα Κίνημα, ένας πολιτικός.
Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει αλλάξει το κλίμα και την εικόνα της Ελλάδος στο ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Έχει ταράξει τα λιμνάζοντα νερά στις αγκυλωμένες αντιλήψεις των γραφειοκρατών στις Βρυξέλλες και των ηγεμονικών χωρών της Ευρώπης. Έδωσε ένα μήνυμα στους παραδομένους ότι το ζητούμενο δεν είναι η αδυναμία της Ελλάδος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Το ζητούμενο είναι η άρνηση ή και αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να προχωρήσει σε πολιτικές που γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ νοτίων και βορείων και να τερματίσει μια ατελέσφορη οικονομική πολιτική.
Η διαφορά της Ελλάδος και της Κύπρου, έγκειται στις διαφορετικές προσεγγίσεις, στο ίδιο το πολιτικό προσωπικό, που παραμένει στην ρητορική και όχι στην εφαρμογή πολιτικής. Στην Ελλάδα η νέα πολιτική κατάσταση πραγμάτων επιχειρεί τομές, που αφορούν τη χώρα αλλά και την Ευρώπη( το αποτέλεσμα μετρά, αλλά και η προσπάθεια). Στην Κύπρο υπάρχει στο πολιτικό προσωπικό μια παγιωμένη αντίληψη των πραγμάτων, όχι ως προς την ρητορική, αλλά ως προς την προσαρμοστικότητα στις υποδείξεις τρίτων. Τροικανών και μεσολαβητών στο Κυπριακό.
Η επιτυχία της Ελλάδος θα είναι και της Ευρώπης. Εάν οι προσπάθειες δεν ευοδωθούν, καθώς ο αγώνας δεν είναι εύκολος όπως και ο αντίπαλος, τότε θα χαθεί μια μάχη, όχι όμως ο πόλεμος.
